Rajdowe Mistrzostwa Świata 1988

Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1988 były 16 sezonem Rajdowych Mistrzostwach Świata FIA. Sezon składał się z 13 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1988 został włoski kierowca Miki Biasion startujący samochodem Lancia Delta Integrale, wyprzedził on Markku Aléna i Alexa Fiorio. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Fordem i Audi.

Sezon 1988
Rajdowych mistrzostw świata

Liczba rajdów	13
Pierwsza runda	Rajd Monte Carlo
Ostatnia runda	Rajd Wielkiej Brytanii
Mistrzowie
Kierowcy	Miki Biasion
Konstruktorzy	Lancia Delta Integrale
Poprzedni sezon • Następny sezon

Włoski kierowca Alessandro Fiorio podczas Rajdu Portugalii 1988 zajął 2 miejsce

Kalendarz

W sezonie 1988 kalendarz mistrzostw świata składał się z trzynastu rajdów i był dokładnie taki sam jak w ubiegłym sezonie.

Runda	Data	Nazwa rajdu	Zwycięzca	Wyniki
1	16-21 stycznia	56. Rajd Monte Carlo	Bruno Saby	Wyniki
2	4–6 lutego	38. Rajd Szwecji	Markku Alén	Wyniki
3	1-6 marca	22. Rajd Portugalii	Miki Biasion	Wyniki
4	31 marca-4 kwietnia	36. Rajd Safari	Miki Biasion	Wyniki
5	3-6 maja	32. Rajd Francji	Didier Auriol	Wyniki
6	29 maja-1 czerwca	35. Rajd Grecji	Miki Biasion	Wyniki
7	23-26 czerwca	23. Olympus Rally	Miki Biasion	Wyniki
8	9-12 lipca	18. Rajd Nowej Zelandii	Sepp Haider	Wyniki
9	2-6 sierpnia	8. Rajd Argentyny	Jorge Recalde	Wyniki
10	26-28 sierpnia	38. Rajd Finlandii	Markku Alén	Wyniki
11	20-24 września	20. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej	Alain Ambrosino	Wyniki
12	10–14 października	30. Rajd San Remo	Miki Biasion	Wyniki
13	20–24 listopada	37. Rajd Wielkiej Brytanii	Markku Alén	Wyniki

Zespoły i kierowcy

Zespół	Producent	Samochód	Opony	Kierowca	Rundy
Martini Lancia	Lancia	Delta HF 4WD Delta Integrale	M	Miki Biasion	1, 3–4, 6–7, 9, 12
				Bruno Saby	1, 5
				Yves Loubet	1, 5
				Mikael Ericsson	2–3, 6, 10, 13
				Markku Alén	2–3, 6, 10, 12–13
				Vic Preston Jr	4
				Jorge Recalde	9
Mazda Rally Team Europe	Mazda	323 4WD	M	Timo Salonen	1–2, 6, 10, 13
				Hannu Mikkola	1–3, 6, 10, 13
				Ingvar Carlsson	1, 3
				Pascal Gaban	2–3, 6, 10–13
				Rod Millen	7
				Ray Wilson	8
Jolly Club	Lancia	Delta 4WD Delta Integrale	P	Alex Fiorio	1–3, 6–7, 10, 12
				Yves Loubet	3, 6, 12
				Dario Cerrato	12
Philips Renault Elf	Renault	11 Turbo	M	Alain Oreille	1
				Inverno Amaral	3
				Bento Amaral	3
Ford Motor Company	Ford	Sierra RS Cosworth	M P	Stig Blomqvist	2–3, 10, 12–13
				Didier Auriol	3, 5, 10, 12
				Carlos Sainz	3, 5, 10, 12–13
				Joaquim Santos	3
				John Hellier	4
				Mark Lovell	13
GM Euro Sport	Opel Vauxhall	Kadett GSI 16V Astra GTE	M	Mats Jonsson	2, 10, 13
				Malcolm Wilson	2, 6, 13
				Hannu Mikkola	4
				Sepp Haider	4, 8
				Derek Bell	13
				David Metcalfe	13
				Chris Birkbeck	13
Volkswagen Motorsport	Volkswagen	Golf GTI 16V	P	Erwin Weber	3–4
				Lars-Erik Torph	4
Audi Sport	Audi	200 Quattro Coupe Quattro 90 Quattro	M	David Llewellin	3
				Georg Fischer	3, 7, 9
				Rudi Stohl	4, 6, 9, 11
				John Buffum	7
				Malcolm Stewart	8
				Paola de Martini	12
				Armin Schwarz	13
Toyota Team Europe	Toyota	Supra Turbo Celica GT-Four ST165	P	Juha Kankkunen	4–6, 10, 12–13
				Kenneth Eriksson	4–5, 10, 12–13
				Björn Waldegård	4, 6, 13
				Jimmy McRae	13
Fuji Heavy Industries	Subaru	RX Turbo	D	Possum Bourne	4, 8
				Ian Duncan	4
				José Celsi	9
Nissan Motorsports International	Nissan	200SX	D	Per Eklund	4
				Alain Ambrosino	4, 11
				Mike Kirkland	4
				Jayant Shah	4
				Stratis Hatzipanayiotou	6
				Flory Roothaert	6
				Paddy Davidson	8
Bastos Motul BMW	BMW	M3	P	Bernard Béguin	5
				François Chatriot	5
				Marc Duez	5
				Ari Vatanen	10
				Andrea Zanussi	12
Mitsubishi Ralliart Europe	Mitsubishi	Galant VR-4	M	Kenjiro Shinozuka	8, 13
				Ari Vatanen	13
Lancia Rally Team Austria	Lancia	Delta Integrale	M	Franz Wittmann	9

Wyniki

Klasyfikacja kierowców

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1988 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º	9º	10º
Punkty	20	15	12	10	8	6	4	3	2	1

Do końcowego wyniku liczone było osiem najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą^[1].

Miejsce Kierowca MCO SWE PRT KEN FRA GRE USA NZL ARG FIN CIV ITA GBR  Pkt.  1 Miki Biasion NU 1 1 1 1 2 1 115 2 Markku Alén 1 6 4 1 4 1 86 3 Alex Fiorio 2 2 3 2 7 2 76 4 Stig Blomqvist 2 5 5 7 6 41 5 Timo Salonen 5 NU 4 2 33 6 Bruno Saby 1 3 32 Didier Auriol NU 1 3 NU 32 8 Mikael Ericsson NU NU 2 2 NU 30 9 Jorge Recalde 10 NU NU 6 1 13 NU 18 27 10 Yves Loubet NU 3 2 NU NU 27 11 Carlos Sainz NU 5 6 5 7 26 12 Kenneth Eriksson 4 6 NU 6 NU 22 13 Rudi Stohl 8 5 4 NU 21 14 Sepp Haider NU 1 20 Alain Ambrosino NU 1 20 16 Pascal Gaban 11 10 NU 2 16 27 16 17 Björn Waldegård 7 NU 3 16 18 Mike Kirkland 2 15 Ray Wilson 2 15 20 Jean-Pierre Ballet 3 12 Lars-Erik Torph 3 NU 12 Per Eklund NU 3 21 12 John Buffum 3 12 Malcolm Stewart 3 12 Franz Wittmann ? 3 12 Patrick Tauziac 3 12 Dario Cerrato 3 12 28 Alain Oreille 4 10 11 29 Giovanni Del Zoppo 8 NU NU NU 5 16 NU 11 30 Erik Johansson 4 10 Hannu Mikkola NU NU 4 NU NU NU NU 10 François Chatriot 4 10 Georg Fischer NU 4 NU 10 David Officer 4 10 Alain Oudit 4 10 Pentti Airikkala 4 10 37 Håkan Eriksson 5 8 Juha Kankkunen 5 NU NU NU NU NU 8 Ross Meekings 5 8 José Antonio Celsi 5 8 Adolphe Choteau 5 8 Armin Schwarz 5 8 43 François Chauche 6 NU DNS 6 Björn Johansson 6 6 Ian Duncan 6 6 Giannis Vardinogiannis 6 6 Marty Roestenburg 6 6 Juan María Traverso 6 6 Didier Monin 6 6 50 Christophe Spiliotis 7 4 Bror Danielsson 7 4 Erwin Weber 7 NU 4 Bernard Béguin 7 4 Stratis Hatzipanayiotou 7 4 Nobuhiro Tajima 7 4 Joe McAndrew 7 4 Marcelo Raies 7 4 Roberto Ambrosoli 7 4 59 Malcolm Wilson 8 NU NU 3 Inverno Amaral 8 3 Paul Rouby 8 3 Konstantinos Apostolou 8 NU 3 Rod Millen 8 3 Tetsuo Sano 8 3 Claudio Israel 8 3 Harry Joki 8 3 Soumare Mafell 8 3 Raimund Baumschlager 8 3 Stig-Olov Walfridsson 12 8 3 70 Tomas Jansson 10 9 3 Mats Jonsson NU 10 9 3 72 Pierre Bos 9 NU 2 Sebastian Lindholm 9 NU NU NU NU 2 Carlos Bica 9 2 Peter Bourne 9 NU 2 César Baroni 9 2 Flory Roothaert 9 2 Alan Carter 9 2 Dave Strong 9 2 José Luis Grasso 9 2 Michel Molinie 9 2 Paola De Martini 9 2 83 Richard Frau 10 15 1 Jim Heather-Hayes 10 1 Michael Lieu 10 1 Murray Walker 10 1 Fernando Urrutia 10 1 Smir Assef 10 1 Paolo Alessandrini NU NU 10 1 Kalle Grundel NU 10 1 Kolor Opis Złoty Zwycięzca Srebrny 2. miejsce Brązowy 3. miejsce Zielony Punktowane miejsce Niebieski Ukończył nie punktował Fioletowy Nie ukończył NU Czarny Wykluczony X Biały Nie wystartował NW Puste Nie brał udziału

Klasyfikacja zespołowa

W sezonie 1988 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º	9º	10º
Punkty	10	9	8	7	6	5	4	3	2	1

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Pozycja	1º	2º	3º	4º	5º	6º	7º	8º
Punkty	8	7	6	5	4	3	2	1

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Nowej Zelandii i Wybrzeża Kości Słoniowej nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej^[1].

Miejsce	Zespół	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	USA	ARG	FIN	ITA	GBR	Pkt
1	Lancia	(20)	(20)	(20)	20	(17)	20	20	20	20	20	20	140
2	Ford		17	10		20				14	10	8	79
3	Audi	7	14		4		10	14	12	(2)	(2)	10	71
4	Mazda	10		12			9	6		12		17	66
5	Toyota				12	8			4		8	14	46
6	Renault	12		4		8			8				32
7	BMW	13				12							25
8	Nissan				17		6						23
9	Subaru				8				10				18
10	Peugeot	14										1	15
11	Volkswagen			6			4				4		14
12	Opel		10							1		2	13
13	Suzuki							8	1				9
14	Mitsubishi							7					7
15	Alfa Romeo					4							4
16	Fiat								2				2
Miejsce	Zespół	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	USA	ARG	FIN	ITA	GBR	Pkt

Puchar kierowców samochodów produkcyjnych (Grupa N)

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą^[1].

Miejsce	Kierowca	MCO	SWE	PRT	KEN	FRA	GRE	USA	NZL	ARG	FIN	ITA	CIV	GBR	Pkt.
1	Pascal Gaban			10			13					13	7	2	45
2	Jorge Recalde			13				10			13			7	43
3	Giovanni Del Zoppo	10						13			7				30
4	Grégoire de Mévius										3			13	16
5	Massimo Ercolani		5								5			5	15
6	François Chauche	13													13
	Sören Nilsson		13												13
	César Baroni					13									13
	Dave Strong								13						13
	Andrea Aghini												13		13
11	Richard Frau	7				5									12

Przypisy

1. Home > Seasons > Season 1988 > Championship standings. www.juwra.com. [dostęp 2020-05-01]. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Wyniki sezonu na stronie eWRC.com