Matti Hautamäki

Matti Antero Hautamäki (ur. 14 lipca 1981 w Oulu) – fiński skoczek narciarski, czterokrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata seniorów i juniorów, pięciokrotny medalista mistrzostw świata w lotach oraz dwukrotny zwycięzca Turnieju Nordyckiego.

Matti Hautamäki

Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1981 Oulu
Klub	Puijon Hiihtoseura
Debiut w PŚ	29 listopada 1997 w Lillehammer (47. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	30 listopada 1997 w Lillehammer (17. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	27 listopada 1999 w Kuopio (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	2 grudnia 2000 w Kuopio
Rekord życiowy	235,5 m na Velikance w Planicy (20 marca 2005)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia Igrzyska olimpijskie srebro Salt Lake City 2002 duża druż. srebro Turyn 2006 normalna srebro Turyn 2006 duża druż. brąz Salt Lake City 2002 duża Mistrzostwa świata złoto Val di Fiemme 2003 duża druż. srebro Lahti 2001 norm. druż. srebro Val di Fiemme 2003 duża srebro Oberstdorf 2005 duża druż. Mistrzostwa świata w lotach srebro Planica 2004 drużynowo srebro Tauplitz 2006 drużynowo srebro Oberstdorf 2008 drużynowo brąz Harrachov 2002 indywid. brąz Planica 2010 drużynowo Mistrzostwa świata juniorów srebro Canmore 1997 drużynowo srebro Saalfelden 1999 drużynowo brąz Sankt Moritz 1998 indywid. brąz Sankt Moritz 1998 drużynowo
Inne nagrody
Puchar Świata 3. miejsce 2001/2002 3. miejsce 2004/2005 Turniej Czterech Skoczni 2. miejsce 2001/2002 Turniej Nordycki 1. miejsce 2002 1. miejsce 2005 2. miejsce 2003 Letnie Grand Prix 2. miejsce 2000
Strona internetowa

Przebieg kariery

Matti Hautamäki urodził się 14 lipca 1981 roku w Oulu, jednak reprezentował klub Puijon Hiihtoseura z Kuopio. Ma dwóch braci: młodszego – Hannu i starszego Jussiego, który także był skoczkiem^[1]. Swój pierwszy sukces w karierze osiągnął już w 1997 roku, podczas mistrzostw świata juniorów w Canmore, gdzie wraz z kolegami z reprezentacji zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym, a indywidualnie zajął czwarte miejsce.

W Pucharze Świata w skokach narciarskich zadebiutował 29 listopada 1997 roku w norweskim Lillehammer, gdzie zajął 47. miejsce. Już następnego dnia, podczas drugiego konkursu w Lillehammer Matti zdobył swoje pierwsze pucharowe punkty zajmując 17. miejsce. W sezonie 1997/1998 punktował jeszcze pięciokrotnie, w swoim najlepszym starcie – 11 marca 1998 roku w szwedzkim Falun zajmując 10. miejsce. Pozwoliło mu to zająć 39. miejsce w klasyfikacji generalnej. W styczniu 1998 roku wziął udział w mistrzostwach świata juniorów w Sankt Moritz, gdzie zdobył brązowe medale zarówno indywidualnie jak i drużynowo. W kolejnym sezonie wystartował w zaledwie czterech zawodach PŚ, zdobywając tylko 1 punkt za zajęcie 30. miejsca 4 grudnia 1998 roku we francuskim Chamonix. W klasyfikacji generalnej zajął 101. miejsce. W lutym 1999 roku zdobył srebrny medal w drużynie na mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden. W 1999 zwyciężył także w Turnieju Schwarzwaldzkim^[2].

Przełom w karierze w Hautamäkiego nastąpił w sezonie 1999/2000. Rywalizację zaczął od wywalczenia pierwszego pucharowego podium w karierze – 27 listopada 1999 roku w Kuopio był trzeci za Martinem Schmittem z Niemiec oraz Austriakiem Andreasem Goldbergerem. W dalszej części sezonu nie osiągał już takich wyników, chociaż jeszcze czterokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. W dwóch ze swoich startów nie zdobył punktów i ostatecznie zakończył sezon na 17. miejscu w klasyfikacji generalnej. W lecie 2000 roku Matti zajął drugie miejsce w klasyfikacji końcowej siódmej edycji Letniego Grand Prix w skokach, ustępując tylko swemu rodakowi, Janne Ahonenowi. Hautamäki wygrał wtedy zawody Hakubie 26 sierpnia 2000 roku, dwa tygodnie wcześniej w austriackim Villach był drugi, a 9 sierpnia w Kuopio zajął trzecie miejsce.

W sezonie 2000/2001 zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej. Już w swoim drugim starcie cyklu, 2 grudnia 2000 roku w Kuopio odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata. Po tym jak zajął 11. miejsce w Oberstdorfie i Garmisch-Partenkirchen, dziewiąte w Innsbrucku i siódme w Bischofshofen uplasował się na szóstej pozycji w klasyfikacji końcowej 49. edycji Turnieju Czterech Skoczni. W czterech kolejnych konkursach zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, w tym 4 lutego 2001 roku w niemieckim Willingen był trzeci, za Adamem Małyszem i swoim rodakiem Risto Jussilainenem. Na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 roku wystartował tylko w konkursach na normalnej skoczni. Indywidualnie zajął dziewiąte miejsce, a w konkursie drużynowym wspólnie z Risto Jussilainenem, Ville Kantee i Janne Ahonenem wywalczył srebrny medal. Po mistrzostwach wystartował w lotach w Oberstdorfie zajmując trzecie i czwarte miejsca. W piątej edycji Turnieju Nordyckiego zajął 11. miejsce, najlepszy wynik osiągając 11 marca 2001 roku w Oslo, gdzie był siódmy. W ostatnim konkursie cyklu w słoweńskiej Planicy nie wystartował.

Sezon 2001/2002 był jednym z najlepszych w jego karierze. Na inauguracji w Kuopio 23 listopada zajął 20. miejsce, następnego dnia nie wystartował. Podczas konkursów w Titisee-Neustadt pierwszego dnia został zdyskwalifikowany, a w drugim konkursie był jedenasty. Jednakże w każdym kolejnym starcie Matti plasował się w czołowej dziesiątce. Ośmiokrotnie stawał na podium, przy czym wygrał 19 stycznia w Zakopanem, 13 marca w Falun oraz 15 marca w Trondheim. Te dwa ostatnie zwycięstwa oraz piąte miejsce w Lahti i ósme w Oslo dały mu zwycięstwo w klasyfikacji końcowej 6. Turnieju Nordyckiego, w którym wyprzedził bezpośrednio Adama Małysza i Martina Schmitta. Zajął ponadto drugie miejsce w 50. Turnieju Czterech Skoczni po tym, jak zajął czwarte miejsce w Oberstdorfie i Innsbrucku, szóste w Ga-Pa i drugie w Bischofshofen. W turnieju zwyciężył reprezentant Niemiec Sven Hannawald, który jako pierwszy zawodnik w historii wygrał wszystkie cztery konkursy. Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City w lutym 2002 roku Hautamäki wystąpił we wszystkich konkursach. Na normalnym obiekcie zajął szóste miejsce po skokach na 93,0 i 97,0 m. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni na prowadzeniu znajdowali się ex aequo Hannawald i Szwajcar Simon Ammann, obaj skoczyli 132,5 m. Na trzecim miejscu ze stratą około 3 punktów znajdował się Małysz (131 m), a Hautamäki (127 m) był czwarty ze stratą ponad 8 punktów do Polaka i 11 punktów do prowadzącej dwójki. W drugiej kolejce Matti po skoku na 125,5 m objął prowadzenie. Wyprzedził go Małysz, który osiągnął 128 m, a także Ammann po skoku na 133 m. Natomiast Hannawald nie ustał swego skoku na 131 m i spadł na czwarte miejsce, tracąc do Fina 0,7 punktu. Złoto przypadło Ammannowi, srebro Małyszowi, a brąz Hautamäkiemu. W konkursie drużynowym razem z Jussilainenem, Ahonenem i Veli-Mattim Lindströmem zdobył srebrny medal. Finowie stracili 0,1 punktu do złotych medalistów – Niemców. W tym samym sezonie odbyły się także mistrzostwa świata w lotach w Harrachovie, gdzie Matti wywalczył brązowy medal, ustępując tylko Hannawaldowi i Schmittowi. W klasyfikacji generalnej tego sezonu uplasował się na trzecim miejscu, za Adamem Małyszem i Svenem Hannawaldem.

Po zajęciu siódmego miejsca w pierwszym konkursie sezonu 2002/2003, 29 listopada 2002 roku w Ruce, aż do stycznia 2003 roku nie plasował się w czołowej dziesiątce zawodów, parokrotnie kończąc rywalizację na pierwszej serii. 23 stycznia w Hakubie zajął drugą pozycję, ustępując tylko Christianowi Nagillerowi z Austrii. W kolejnych dwóch konkursach PŚ rozgrywanych w Sapporo ponownie nie zakwalifikował się do drugiej serii. 1 lutego 2003 w konkursie lotów w Tauplitz zajął 26. miejsce. Jednak już następnego dnia był trzeci, za Hannawaldem i Florianem Lieglem z Austrii. Ostatnimi konkursami przed mistrzostwami świata w Val di Fiemme były zawody w Willingen 8 i 9 lutego, gdzie Fin zajął odpowiednio piąte i czwarte miejsce. Na włoskich mistrzostwach po pierwszej serii konkursu indywidualnego na dużej skoczni Matti prowadził po skoku na odległość 134 m. Tyle samo skoczył również Adam Małysz jednak jego skok został oceniony o 0,5 punktu niżej. W drugiej serii pierwszy skakał Małysz, który odległością 136 m ustanowił nowy rekord skoczni Trampolino Dal Ben K-120. Zamykający konkurs Hautamäki osiągnął 133,5 m i ze stratą 2,5 punktu do Polaka zajął drugie miejsce. W konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie po pierwszej serii Matti był trzeci po skoku na 101 m. Prowadził Małysz (104 m), a drugi był kolejny Japończyk – Hideharu Miyahira (101 m), do którego Fin tracił 0,5 punktu. W drugiej serii Hautamäki spadł na dziewiąte miejsce po skoku na odległość 95,5 m. W konkursie drużynowym Finowie w składzie: Janne Ahonen, Tami Kiuru, Arttu Lappi i Matti Hautamäki okazali się najlepszą drużyną, wyprzedzając Japończyków, którzy zdobyli srebrne medale o ponad 35 punktów. Po mistrzostwach Hautamäki był czwarty 9 marca w Oslo, a w obu konkursach w Lahti był drugi, co dało mu drugie miejsce w klasyfikacji 7. Turnieju Nordyckiego. Najlepiej zaprezentował się na koniec sezonu, 22 i 23 marca w Planicy, kiedy to trzykrotnie ustanawiał nieoficjalny rekord świata w długości skoku, skacząc najpierw 227,5 m, później 228,5 i ostatecznie 231 m. Oba konkursy w Planicy Matti wygrał i ostatecznie zajął ósme miejsce w klasyfikacji generalnej.

Zwycięstwem w Ruce 28 listopada 2003 roku Hautamäki otworzył sezon 2003/2004. Następnego dnia był piętnasty. 23 stycznia 2004 w Hakubie ponownie stanął na podium zajmując pierwsze miejsce, wyprzedzając Janne Ahonena i Norwega Bjørna Einara Romørena. Zwycięstwa te były jego jedynymi miejscami na podium w tym sezonie, chociaż jeszcze dziewięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce zawodów. W klasyfikacji generalnej był ostatecznie siódmy. W lutym 2004 roku wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, gdzie indywidualnie zajął siódme miejsce, a razem z Kiuru, Ahonenem i Lindströmem zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym. Do złotych medalistów, reprezentantów Norwegii Finowie stracili 7,7 punktu.

W sezonie 2004/2005 w ośmiu z dwunastu konkursów pierwszej części cyklu, Hautamäki plasował się w pierwszej dziesiątce, jednak nie udało mu się wskoczyć na podium. Był dwukrotnie czwarty na inauguracji w Ruce 27 i 28 listopada, piąty 5 grudnia w Trondheim, czterokrotnie szósty: w Trondheim 4 grudnia, w Engelbergu 18 i 19 grudnia i 29 grudnia w Oberstdorfie oraz siódmy 11 grudnia w Harrachovie. W klasyfikacji końcowej 53. Turnieju Czterech Skoczni zajął dziesiąte miejsce. 9 stycznia w Willingen zajął 49. miejsce. Na podium wrócił 11 lutego wygrywając zawody we włoskim Pragelato. Następnym punktem sezonu były już mistrzostwa świata w Oberstdorfie, gdzie wystartował we wszystkich konkursach. W konkursach indywidualnych zajął szóste miejsce na dużej skoczni oraz 17. miejsce na normalnej. Z kolei w zawodach drużynowych na normalnej skoczni Finowie zajęli czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal ze Słoweńcami o 1,5 punktu. Najbardziej udanym startem Mattiego na tych mistrzostwach był konkurs drużynowy na dużej skoczni, gdzie razem z Jussilainenem, Kiuru i Ahonenem zdobył srebrny medal. Końcówka tego sezonu to 9. Turniej Nordycki, w którym Hautamäki wygrał wszystkie cztery konkursy: 6 marca w Lahti, 9 marca w Kuopio, 11 marca w Lillehammer i 13 marca w Oslo. Wygrał także loty 19 marca w Planicy. Biorąc pod uwagę zwycięstwo w Pragelato Fin wszystkie wygrał sześć indywidualnych konkursów PŚ z rzędu co jest rekordem w Pucharze Świata. Rekord ten dzieli z Thomasem Morgensternem, Gregorem Schlierenzauerem i Janne Ahonenem. Podczas kwalifikacji do ostatnich zawodów cyklu, 20 marca 2005 roku w Planicy jego nieoficjalny rekord świata został pobity przez Romørena, który skoczył 234,5 m. W konkursie Matti odzyskał rekord skacząc 235,5 m, jednak jeszcze dalej tego samego dnia poleciał Romøren – 239 m. Norweg zwyciężył w konkursie, a Hautamäki zajął czwartą pozycję. W klasyfikacji generalnej PŚ Fin zajął trzecie miejsce, podobnie jak w klasyfikacji PŚ w lotach.

W zawodach otwierających sezon 2005/2006 – 26 listopada 2005 roku w Ruce zajął ósme miejsce. Podczas 54. edycji Turnieju Czterech Skoczni Fin był piąty w Oberstdorfie, trzeci w Garmisch-Partenkirchen oraz piętnasty w Innsbrucku i Bischofshofen, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji końcowej. Następnie wystartował na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz, gdzie indywidualnie był jedenasty, a w konkursie drużynowym razem z Kiuru, Ahonenem i Janne Happonenem zdobył srebrny medal. Bezpośrednio potem wygrał oba konkursy w Zakopanem 28 i 29 stycznia, a niecały tydzień później w Willingen był trzynasty. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na normalnym obiekcie w ramach igrzysk olimpijskich w Turynie Hautamäki był szósty po skoku na 102 m. 103,5 metra uzyskał w serii drugiej i zajął ostatecznie drugie miejsce, ze stratą 1 punktu do zwycięzcy Larsa Bystøla. Na dużej skoczni Matti zajął piąte miejsce. Finowie zdobyli srebrny medal w konkursie drużynowym, w którym Hautamäki uzyskał najlepszy wynik spośród reprezentantów Finlandii. Po igrzyskach najlepszym wynikiem Fina było siódme miejsce 12 marca w Oslo. Sezon ten zakończył na 11. miejscu w klasyfikacji generalnej.

Podczas 55. Turnieju Czterech Skoczni Hautamäki zajął 19. miejsce w Oberstdorfie, drugie w Garmisch-Partenkirchen, 29. miejsce w Innsbrucku oraz 25. miejsce w Bischofshofen. Następnie zajął trzecie miejsce 13 stycznia w Vikersund oraz 20 stycznia w Zakopanem. Jednak już podczas konkursów w Oberstdorfie w dniach 27 i 28 stycznia zajął najpierw 16. miejsce, a potem zakończył rywalizację po pierwszej serii plasując się na 35. pozycji. Nie wystartował w czterech kolejnych konkursach i wrócił na mistrzostwa świata w Sapporo. W indywidualnych występach zajmował miejsca w połowie drugiej dziesiątki, a w konkursie drużynowym Finowie z Hautamäkim w składzie zajęli czwarte miejsce. Po mistrzostwach jego najlepszym wynikiem było trzecie miejsce 18 marca w Oslo, za Simonem Ammannem i Martinem Kochem z Austrii. Był też między innymi szósty na zakończenie sezonu 25 marca w Planicy. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie dziewiąte miejsce.

W sezonie 2007/2008 ani razu nie stanął na podium zawodów Pucharu Świata. Swój najlepszy wynik uzyskał już w pierwszym konkursie – 1 grudnia 2007 roku w Ruce, gdzie zajął piąte miejsce. W kolejnych konkursach cyklu dwukrotnie znalazł się w czołowej dziesiątce: 9 grudnia 2007 roku w Trondheim był dziesiąty, a 14 marca 2008 roku w Planicy zajął ósme miejsce. W lutym 2008 roku wystąpił na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie, gdzie indywidualnie był czternasty, a w konkursie drużynowym wraz z Happonenem, Ahonenem i Harrim Ollim zdobył srebrny medal. W klasyfikacji generalnej zajął 19. miejsce. Na otwarcie sezonu 2008/2009 w Ruce Matti zajął 50. miejsce. Lepiej było w konkursach w Trondheim w dniach 6 i 7 grudnia, gdzie był siódmy, a następnie drugi, przegrywając tylko z Ammannem. Podczas 57. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie zajął 13. miejsce, w Garmisch-Partenkirchen był dziesiąty, w Innsbrucku był czwarty, a w Bischofshofen dwunasty. Dało mu to dziewiąte miejsce w klasyfikacji końcowej tej edycji TCS. Podczas lotów w Tauplitz był kolejno dziewiąty i szósty, a w dniach 24 i 25 stycznia 2009 roku podczas próby przedolimpijskiej w Whistler Olympic Park zajął trzecie i 23. miejsce. W pozostałej części sezonu jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce 14 lutego 2009 roku podczas lotów w Oberstdorfie. Na mistrzostwach świata w Libercu indywidualnie zajął 36. miejsce na normalnej skoczni, a na dużym obiekcie był jedenasty. W konkursie drużynowym Finowie po raz drugi z rzędu na mistrzostwach świata nie stanęli na podium, zajmując szóste miejsce. Sezon ten Matti zakończył na dwunastej pozycji.

W sezonie 2009/2010 osiągnął swój najgorszy wynik w klasyfikacji generalnej od dziesięciu lat. Zajął 27. miejsce, co było efektem sporadycznych startów oraz tego, że pięciokrotnie nie zdołał się zakwalifikować do drugiej serii. Najlepszym wynikiem Fina było dziesiąte miejsce, które zajął 9 marca 2010 roku w Kuopio. Mimo słabych wyników w Pucharze Świata Hautamäki wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Vancouver, gdzie indywidualnie na dużej skoczni zajął 26. miejsce, a na normalnej skoczni nie wystartował. W konkursie drużynowym Finowie przegrali walkę o brązowy medal z Norwegami i zakończyli zawody na czwartej pozycji. Na zakończenie sezonu Matti wystąpił na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, gdzie indywidualnie był siedemnasty, a razem Ollim, Happonenem, i Ollim Muotką zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym.

Hautamäki podczas benefisu Adama Małysza

Sezon 2010/2011 zaczął od zajęcia piątego miejsca w Ruce 28 listopada 2010 roku. Trzy dni później w Kuopio był drugi, ulegając tylko swemu rodakowi Ville Larinto. W pięciu kolejnych konkursach plasował się w ścisłej czołówce, w tym 18 grudnia w Engelbergu zajął trzecie miejsce za Thomasem Morgensternem i Adamem Małyszem. Podczas 59. Turnieju Czterech Skoczni był drugi w Oberstdorfie, w Ga-Pa zajął 34. miejsce, w Innsbrucku był piąty, a w Bischofshofen zajął 22. miejsce. W klasyfikacji końcowej turnieju dało mu to siódmą pozycję. W dalszej części sezonu Fin siedmiokrotnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce, a jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce 18 marca 2011 roku w Planicy. W klasyfikacji generalnej zajął ósme miejsce i był najwyższej sklasyfikowanym reprezentantem Finlandii. Na przełomie lutego i marca 2011 roku wystartował na mistrzostwach świata w Oslo. W konkursie indywidualnym na normalnej skoczni zajął 38. miejsce. Dużo lepiej zaprezentował się na dużym obiekcie, gdzie po skokach na 134,5 oraz 129,0 m zajął piąte miejsce. Finowie w konkursach drużynowych zajęli najpierw ósme miejsce na normalnej skoczni, a następnie siódme na dużej.

W sezonie 2011/2012 Fin w Pucharze Świata punktował już sporadycznie. Najlepszym wynikiem w sezonie było zajęcie 13. miejsca w pierwszym konkursie Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie. W tym sezonie zawodnik po raz ostatni wystąpił na najważniejszej imprezie sezonu. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w konkursie indywidualnym zajął 26. miejsce, natomiast w konkursie drużynowym, w którym Matti brał udział, Finowie zawiedli zajmując dopiero 8. miejsce. Sezon zakończył na 49. miejsce w Pucharze Świata, co było najgorszą pozycją od sezonu 1998/1999.

Po sezonie 2011/2012 oficjalnie zakończył swoją karierę zawodniczą^[3].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2002 Salt Lake City/Park City	–	6. miejsce (K-90), brązowy medal (K-120)
2006 Turyn/Pragelato	–	srebrny medal (K-95), 5. miejsce (K-125)
2010 Vancouver/Whistler	–	26. miejsce (K-125)

Drużynowo

2002 Salt Lake City/Park City	–	srebrny medal[a]
2006 Turyn/Pragelato	–	srebrny medal[b]
2010 Vancouver/Whistler	–	4. miejsce[c]

Starty M. Hautamäkiego na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
6.	10 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-90	–	indywid.	93,0 m	97,0 m	252,5 pkt	16,5 pkt	Simon Ammann
3.	13 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	indywid.	127,0 m	125,5 m	256,0 pkt	25,4 pkt	Simon Ammann
2.	18 lutego	2002	Park City	Utah Olympic Park	K-120	–	druż.[a]	126,0 m	125,0 m	974,0 pkt (249,3 pkt)	0,1 pkt	Niemcy
2.	12 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-95	HS-106	indywid.	102,0 m	103,5 m	265,5 pkt	1,0 pkt	Lars Bystøl
5.	18 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	indywid.	126,0 m	129,5 m	242,4 pkt	34,5 pkt	Thomas Morgenstern
2.	20 lutego	2006	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	druż.[b]	128,0 m	138,0 m	976,6 pkt (262,3 pkt)	7,4 pkt	Austria
26.	20 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	indywid.	134,0 m	104,0 m	202,4 pkt	81,2 pkt	Simon Ammann
4.	22 lutego	2010	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	druż.[c]	133,5 m	130,0 m	1014,6 pkt (253,5 pkt)	93,3 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2001 Lahti	–	9. miejsce (K-90)
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	srebrny medal (K-120), 9. miejsce (K-95)
2005 Oberstdorf	–	17. miejsce (K-90), 6. miejsce (K-120)
2007 Sapporo	–	18. miejsce (K-120), 15. miejsce (K-90)
2009 Liberec	–	36. miejsce (K-90), 11. miejsce (K-120)
2011 Oslo	–	38. miejsce (K-95), 5. miejsce (K-120)

Drużynowo

2001 Lahti	–	srebrny medal (K-90)[d]
2003 Val di Fiemme/Predazzo	–	złoty medal[e]
2005 Oberstdorf	–	4. miejsce (K-90)[f], srebrny medal (K-120)[g]
2007 Sapporo	–	4. miejsce[h]
2009 Liberec	–	6. miejsce[i]
2011 Oslo	–	8. miejsce (K-95)[j], 7. miejsce (K-120)[k]

Starty M. Hautamäkiego na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
9.	23 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	indywid.	82,0 m	92,0 m	214,0 pkt	32,0 pkt	Adam Małysz
2.	25 lutego	2001	Lahti	Salpausselkä	K-90	–	druż.[d]	91,5 m	89,5 m	951,5 pkt (231,0 pkt)	2,0 pkt	Austria
2.	22 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	indywid.	134,0 m	133,5 m	286,5 pkt	2,5 pkt	Adam Małysz
1.	23 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-120	–	druż.[e]	131,0 m	130,0 m	1046,6 pkt (273,8 pkt)	–
9.	28 lutego	2003	Predazzo	Trampolino Dal Ben	K-95	–	indywid.	101,0 m	95,5 m	247,0 pkt	32,0 pkt	Adam Małysz
17.	19 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	indywid.	95,5 m	89,5 m	240,0 pkt	16,0 pkt	Rok Benkovič
4.	20 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-90	HS-100	druż.[f]	91,5 m	92,5 m	928,0 pkt (240,5 pkt)	42,5 pkt	Austria
6.	25 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	indywid.	136,5 m	136,0 m	294,5 pkt	18,7 pkt	Janne Ahonen
2.	26 lutego	2005	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	druż.[g]	139,5 m	139,5 m	1122,9 pkt (306,7 pkt)	14,4 pkt	Austria
18.	24 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	indywid.	118,0 m	116,5 m	212,6 pkt	53,5 pkt	Simon Ammann
4.	25 lutego	2007	Sapporo	Ōkurayama	K-120	HS-134	druż.[h]	119,0 m	109,0 m	869,8 pkt (200,4 pkt)	130,4 pkt	Austria
15.	3 marca	2007	Sapporo	Miyanomori	K-90	HS-98	indywid.	91,5 m	92,5 m	235,5 pkt	41,5 pkt	Adam Małysz
36.	21 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-90	HS-100	indywid.	91,5 m	–	117,0 pkt	165,0 pkt	Wolfgang Loitzl
11.	27 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	indywid.	127,0 m	–[l]	128,1 pkt	13,2 pkt	Andreas Küttel
6.	28 lutego	2009	Liberec	Ještěd	K-120	HS-134	druż.[i]	128,5 m	131,5 m	947,5 pkt (269,5 pkt)	86,8 pkt	Austria
38.	26 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	indywid.	84,5 m	–	91,7 pkt	177,5 pkt	Thomas Morgenstern
8.	27 lutego	2011	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	druż.[j]	102,5 m	108,0 m	900,5 pkt (257,8 pkt)	125,0 pkt	Austria
5.	3 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	indywid.	134,5 m	129,0 m	266,2 pkt	11,3 pkt	Gregor Schlierenzauer
7.	5 marca	2011	Oslo	Holmenkollbakken	K-120	HS-134	druż.[k]	125,0 m	–[l]	408,3 pkt (113,0 pkt)	91,7 pkt	Austria

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2002 Harrachov	–	brązowy medal
2004 Planica	–	7. miejsce
2006 Tauplitz	–	11. miejsce
2008 Oberstdorf	–	14. miejsce
2010 Planica	–	17. miejsce
2012 Vikersund	–	26. miejsce

Drużynowo

2004 Planica	–	srebrny medal[m]
2006 Tauplitz	–	srebrny medal[n]
2008 Oberstdorf	–	srebrny medal[o]
2010 Planica	–	brązowy medal[p]
2012 Vikersund	–	8. miejsce[q]

Starty M. Hautamäkiego na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
3.	9-10 marca	2002	Harrachov	Čerťák	K-185	–	indywid.	202,5 m	182,0 m	–[l]	–[l]	363,4 pkt	32,9 pkt	Sven Hannawald
7.	20-21 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	indywid.	185,0 m	217,5 m	214,0 m	200,5 m	794,9 pkt	37,2 pkt	Roar Ljøkelsøy
2.	22 lutego	2004	Planica	Velikanka	K-185	–	druż.[m]	217,0 m		213,5 m		1704,1 pkt (423,6 pkt)	7,7 pkt	Norwegia
11.	13-14 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	indywid.	178,5 m	188,0 m	187,0 m	189,0 m	702,0 pkt	86,0 pkt	Roar Ljøkelsøy
2.	15 stycznia	2006	Tauplitz	Kulm	K-185	HS-200	druż.[n]	191,0 m		194,5 m		1477,2 pkt (371,6 pkt)	20,7 pkt	Norwegia
14.	22-23 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	indywid.	189,5 m	197,5 m	193,5 m	202,5 m	754,6 pkt	80,8 pkt	Gregor Schlierenzauer
2.	24 lutego	2008	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	HS-213	druż.[o]	177,5 m		201,5 m		1477,0 pkt (359,8 pkt)	76,3 pkt	Austria
17.	19-20 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	indywid.	193,5 m	204,0 m	204,0 m	204,5 m	762,6 pkt	173,2 pkt	Simon Ammann
3.	21 marca	2010	Planica	Letalnica	K-185	HS-215	druż.[p]	195,5 m		194,5 m		1474,3 pkt (365,6 pkt)	167,1 pkt	Austria
26.	24-25 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	indywid.	212,5 m	166,0 m	–[l]	–[l]	280,5 pkt	128,2 pkt	Robert Kranjec
8.	26 lutego	2012	Vikersund	Vikersundbakken	K-195	HS-225	druż.[q]	207,5 m		176,5 m		1421,7 pkt (336,1 pkt)	226,7 pkt	Austria

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

1997 Canmore/Calgary	–	4. miejsce
1998 Sankt Moritz	–	brązowy medal
1999 Saalfelden	–	13. miejsce

Drużynowo

1997 Canmore/Calgary	–	srebrny medal[r]
1998 Sankt Moritz	–	brązowy medal[s]
1999 Saalfelden	–	srebrny medal[t]

Starty M. Hautamäkiego na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	12 lutego	1997	Calgary	Alberta Ski Jump Area	K-89	druż.[r]	86,0 m	90,0 m	804,0 pkt (230,0 pkt)	16,0 pkt	Słowenia
4.	15 lutego	1997	Calgary	Alberta Ski Jump Area	K-89	indywid.	93,0 m	85,5 m	234,0 pkt	11,0 pkt	Wilhelm Brenna
3.	22 stycznia	1998	Sankt Moritz	Olimpijska	K-95	druż.[s]	81,0 m	75,0 m	741,0 pkt (149,5 pkt)	46,5 pkt	Niemcy
3.	24 stycznia	1998	Sankt Moritz	Olimpijska	K-95	indywid.	89,5 m	92,5 m	216,0 pkt	15,5 pkt	Wolfgang Loitzl
2.	4 lutego	1999	Saalfelden	Bibergschanze	K-85	druż.[t]	89,0 m	90,5 m	952,5 pkt (247,0 pkt)	9,5 pkt	Austria
13.	6 lutego	1999	Saalfelden	Bibergschanze	K-85	indywid.	90,0 m	72,5 m	209,5 pkt	29,5 pkt	Kazuki Nishishita

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[4]
1997/1998	39.
1998/1999	101.
1999/2000	17.
2000/2001	6.
2001/2002	3.
2002/2003	8.
2003/2004	7.
2004/2005	3.
2005/2006	11.
2006/2007	9.
2007/2008	19.
2008/2009	12.
2009/2010	27.
2010/2011	8.
2011/2012	49.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	2 grudnia	2000	Kuopio	Puijo	K-120	–	119,5 m	–	111,1 pkt	–
2.	19 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	123,5 m	131,0 m	259,6 pkt	–
3.	13 marca	2002	Falun	Lugnet	K-115	–	130,5 m	124,5 m	274,5 pkt	* TN 2002
4.	15 marca	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	–	134,5 m	130,5 m	280,0 pkt	* TN 2002
5.	22 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	–	214,0 m	221,0 m	433,5 pkt	* Loty 2002/2003
6.	23 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	–	231,0 m	224,0 m	450,5 pkt	* Loty 2002/2003
7.	28 listopada	2003	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	139,0 m	133,5 m	291,5 pkt	–
8.	23 stycznia	2004	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	122,5 m	128,5 m	251,8 pkt	–
9.	11 lutego	2005	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	132,5 m	134,5 m	263,1 pkt	–
10.	6 marca	2005	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,5 m	124,5 m	270,0 pkt	* TN 2005
11.	9 marca	2005	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	130,5 m	128,0 m	270,3 pkt	* TN 2005
12.	11 marca	2005	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	HS-134	131,0 m	135,0 m	281,3 pkt	* TN 2005
13.	13 marca	2005	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	127,5 m	128,0 m	281,4 pkt	* TN 2005
14.	19 marca	2005	Planica	Velikanka	K-185	HS-215	223,5 m	219,5 m	436,6 pkt	–
15.	28 stycznia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	131,5 m	274,3 pkt	–
16.	29 stycznia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	133,0 m	132,0 m	277,5 pkt	–

Miejsca na podium

Sezon	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
1997/1998	–	–	–	–
1998/1999	–	–	–	–
1999/2000	–	–	1	1
2000/2001	1	–	2	3
2001/2002	3	3	2	8
2002/2003	2	3	1	6
2003/2004	2	–	–	2
2004/2005	6	–	–	6
2005/2006	2	–	1	3
2006/2007	–	1	3	4
2007/2008	–	–	–	–
2008/2009	–	1	1	2
2009/2010	–	–	–	–
2010/2011	–	2	1	3
Suma	16	10	12	38

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	27 listopada	1999	Kuopio	Puijo	K-120	–	124,5 m	–	118,1 pkt	3.	5,8 pkt	Martin Schmitt
2.	2 grudnia	2000	Kuopio	Puijo	K-120	–	119,5 m	–	111,1 pkt	1.	–
3.	4 lutego	2001	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	129,5 m	130,0 m	266,6 pkt	3.	49,4 pkt	Adam Małysz
4.	3 marca	2001	Oberstdorf	im. Heiniego Klopfera	K-185	–	190,5 m	193,5 m	370,3 pkt	3.	14,2 pkt	Risto Jussilainen
5.	8 grudnia	2001	Villach	Alpenarena	K-90	–	96,0 m	92,0 m	252,0 pkt	2.	19,5 pkt	Adam Małysz
6.	15 grudnia	2001	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-120	–	132,0 m	134,0 m	278,8 pkt	3.	1,4 pkt	Stephan Hocke
7.	6 stycznia	2002	Bischofshofen	im. Paula Ausserleitnera	K-120	–	134,0 m	131,5 m	280,4 pkt	2.	2,5 pkt	Sven Hannawald
8.	12 stycznia	2002	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-120	–	137,0 m	148,0 m	309,0 pkt	2.	10,1 pkt	Sven Hannawald
9.	19 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	123,5 m	131,0 m	259,6 pkt	1.	–
10.	20 stycznia	2002	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	–	128,5 m	122,0 m	251,9 pkt	3.	10,2 pkt	Adam Małysz
11.	13 marca	2002	Falun	Lugnet	K-115	–	130,5 m	124,5 m	274,5 pkt	1.	–
12.	15 marca	2002	Trondheim	Granåsen	K-120	–	134,5 m	130,5 m	280,0 pkt	1.	–
13.	23 stycznia	2003	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	125,5 m	122,5 m	248,4 pkt	2.	11,7 pkt	Christian Nagiller
14.	2 lutego	2003	Tauplitz/Bad Mitterndorf	Kulm	K-185	–	183,5 m	198,0 m	363,8 pkt	3.	14,5 pkt	Sven Hannawald
15.	14 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	119,5 m	128,5 m	262,8 pkt	2.	4,6 pkt	Adam Małysz
16.	15 marca	2003	Lahti	Salpausselkä	K-116	–	126,0 m	131,0 m	281,5 pkt	2.	8,1 pkt	Adam Małysz
17.	22 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	–	214,0 m	221,0 m	433,5 pkt	1.	–
18.	23 marca	2003	Planica	Velikanka	K-185	–	231,0 m	224,0 m	450,5 pkt	1.	–
19.	28 listopada	2003	Ruka	Rukatunturi	K-120	–	139,0 m	133,5 m	291,5 pkt	1.	–
20.	23 stycznia	2004	Hakuba	Olimpijska	K-120	–	122,5 m	128,5 m	251,8 pkt	1.	–
21.	11 lutego	2005	Pragelato	Trampolino a Monte	K-125	HS-140	132,5 m	134,5 m	263,1 pkt	1.	–
22.	6 marca	2005	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,5 m	124,5 m	270,0 pkt	1.	–
23.	9 marca	2005	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	130,5 m	128,0 m	270,3 pkt	1.	–
24.	11 marca	2005	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-120	HS-134	131,0 m	135,0 m	281,3 pkt	1.	–
25.	13 marca	2005	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	127,5 m	128,0 m	281,4 pkt	1.	–
26.	19 marca	2005	Planica	Velikanka	K-185	HS-215	223,5 m	219,5 m	436,6 pkt	1.	–
27.	1 stycznia	2006	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	HS-125	123,0 m	120,5 m	260,3 pkt	3.	4,4 pkt	Jakub Janda
28.	28 stycznia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	132,0 m	131,5 m	274,3 pkt	1.	–
29.	29 stycznia	2006	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	133,0 m	132,0 m	277,5 pkt	1.	–
30.	1 stycznia	2007	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-115	HS-125	125,0 m	–	133,0 pkt	2.	2,9 pkt	Andreas Küttel
31.	13 stycznia	2007	Vikersund	Vikersundbakken	K-185	HS-207	190,0 m	201,0 m	377,7 pkt	3.	10,6 pkt	Anders Jacobsen
32.	20 stycznia	2007	Zakopane	Wielka Krokiew	K-120	HS-134	131,5 m	–	134,7 pkt	3.	8,6 pkt	Rok Urbanc
33.	18 marca	2007	Oslo	Holmenkollbakken	K-115	HS-128	113,0 m	–	110,4 pkt	3.	11,4 pkt	Simon Ammann
34.	7 grudnia	2008	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	137,0 m	135,0 m	278,3 pkt	2.	1,9 pkt	Simon Ammann
35.	24 stycznia	2009	Whistler	Whistler Olympic Park	K-125	HS-140	136,5 m	135,5 m	270,6 pkt	3.	18,6 pkt	Gregor Schlierenzauer
36.	1 grudnia	2010	Kuopio	Puijo	K-120	HS-127	127,0 m	129,5 m	240,8 pkt	2.	0,1 pkt	Ville Larinto
37.	18 grudnia	2010	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-137	135,0 m	135,0 m	284,8 pkt	3.	6,2 pkt	Thomas Morgenstern
38.	29 grudnia	2010	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	125,0 m	137,5 m	273,1 pkt	2.	16,5 pkt	Thomas Morgenstern

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

Źródło[5]
Sezon 1996/1997
																									punkty
-	-	q	?	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1997/1998
																											punkty
47	17	-	-	-	22	34	q	47	13	50	-	-	-	-	-	-	-	-	16	q	q	10	13	38	-	-	104
Sezon 1998/1999
																													punkty
43	q	30	q	q	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	48	39	-	-	-	-	-	-	1
Sezon 1999/2000
																										punkty
3	11	7	8	10	-	-	9	16	14	22	41	18	-	-	-	14	17	20	-	-	15	19	26	28	32	341
Sezon 2000/2001
																					punkty
4	1	7	11	11	9	7	6	7	-	-	-	-	9	3	3	4	11	17	7	-	648
Sezon 2001/2002
																						punkty
20	-	dq	11	2	3	7	4	4	4	6	4	2	2	1	3	-	-	5	1	1	8	1048
Sezon 2002/2003
																											punkty
7	14	10	28	28	38	-	-	22	27	30	13	10	35	30	2	39	31	26	3	5	4	4	2	2	1	1	797
Sezon 2003/2004
																							punkty
1	15	32	13	12	38	26	18	8	32	10	7	11	1	5	7	5	6	16	10	19	6	13	673
Sezon 2004/2005
																												punkty
4	4	6	5	7	12	6	6	6	11	19	12	49	6	4	10	10	7	10	-	-	1	1	1	1	1	1	4	1275
Sezon 2005/2006
																						punkty
27	8	15	12	26	29	35	5	3	15	15	-	-	1	1	13	10	12	23	7	16	14	563
Sezon 2006/2007
																								punkty
28	7	9	16	11	19	2	29	25	3	3	16	35	-	-	-	-	9	15	25	3	18	13	6	526
Sezon 2007/2008
																											punkty
5	14	10	31	15	17	21	19	17	29	19	45	30	38	-	-	-	-	21	30	24	25	19	16	29	8	14	273
Sezon 2008/2009
																											punkty
50	7	2	11	46	30	26	13	10	4	12	9	6	-	-	3	23	25	30	17	5	17	22	10	11	17	27	558
Sezon 2009/2010
																							punkty
16	46	19	-	-	-	30	35	45	39	17	19	-	-	18	11	15	-	-	16	10	31	25	154
Sezon 2010/2011
																										punkty
5	2	7	6	4	3	6	2	34	5	22	23	29	-	-	8	13	15	7	28	9	10	9	10	4	29	764
Sezon 2011/2012
																										punkty
26	q	22	17	45	34	30	13	44	35	61	47	48	-	-	-	-	38	30	30	q	32	50	40	33	-	51
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował  ?  – brak startu lub nie zakwalifikował się

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

Sezon 2000/2001
						3	-	-	-
Legenda (w sezonach 1993/1994–2000/2001)
1 2 3 4-6 poniżej 6  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 2001/2002
					1	2	-	1	1
Sezon 2002/2003
								2	1
Sezon 2003/2004
								2	2
Sezon 2004/2005
							2	5	2
Sezon 2005/2006
								1	3
Sezon 2006/2007
								-	3
Sezon 2007/2008
							3	2	2
Sezon 2008/2009
				1	3	1	2	2	8
Sezon 2009/2010
						3	3	-	8
Sezon 2010/2011
					4	5	4	6	7
Sezon 2011/2012
				9	10	8	10	-	9
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[4]
1997/1998	44.
1999/2000	15.
2000/2001	6.
2001/2002	2.
2002/2003	17.
2003/2004	23.
2004/2005	10.
2005/2006	5.
2006/2007	20.
2007/2008	13.
2008/2009	9.
2009/2010	37.
2010/2011	7.
2011/2012	35.

Turniej Nordycki

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce	Źr.
1998	33.	[6]
1999	57.	[7]
2000	16.	[8]
2001	9.	[9]
2002	1.	[4]
2003	2.
2004	11.
2005	1.
2006	11.
2007	7.
2008	14.
2009	10.
2010	22.

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[4]
1999/2000	27.
2000/2001	4.
2008/2009	9.
2009/2010	15.
2010/2011	10.

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[10]
2000	2.
2001	33.
2002	9.
2003	37.
2004	6.
2005	21.
2006	19.
2007	43.
2010	26.
2011	64.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	26 sierpnia	2000	Hakuba	Olimpijska	K-120	125,0 m	127,5 m	258,0 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	9 sierpnia	2000	Kuopio	Puijo	K-120	121,5 m	–	120,2 pkt	3.	5,6 pkt	Janne Ahonen
2.	12 sierpnia	2000	Villach	Alpenarena	K-90	99,5 m	–	131,0 pkt	2.	0,5 pkt	Janne Ahonen
3.	26 sierpnia	2000	Hakuba	Olimpijska	K-120	125,0 m	127,5 m	258,0 pkt	1.	–
4.	27 sierpnia	2000	Hakuba	Olimpijska	K-120	128,0 m	–	130,9 pkt	3.	7,9 pkt	Janne Ahonen
5.	10 sierpnia	2002	Hinterzarten	Adlerschanze	K-95	103,0 m	105,5 m	272,5 pkt	3.	6,0 pkt	Andreas Widhölzl
6.	24 września	2004	Hakuba	Olimpijska	K-120	130,0 m	133,0 m	273,9 pkt	2.	11,2 pkt	Daniel Forfang

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

Źródło[5]
1998
						punkty
-	-	-	-	41	32	0
1999
					punkty
q	q	q	?	?	0
2000
								punkty
6	3	2	4	1	3	5	5	480
2001
							punkty
11	31	40	14	-	-	-	42
2002
						punkty
3	5	22	31	38	5	159
2003
				punkty
31	15	-	-	16
2004
							punkty
9	-	11	12	4	2	4	255
2005
								punkty
10	10	-	-	13	19	-	-	84
2006
										punkty
7	-	-	-	-	-	11	8	23	17	114
2007
										punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	8	16	47
2009
									punkty
-	-	-	-	-	-	37	37	-	0
2010
									punkty
27	7	47	-	-	-	-	29	8	74
2011
											punkty
-	-	-	-	50	-	-	-	-	-	15	16
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował  ?  – brak startu lub nie zakwalifikował się

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

2003
									2
2004
								5	7
2005
									2
2006
									2
2010
									5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8  -  – brak startu

Turniej Czterech Narodów

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce	Źr.
2006	51.	[11]
2010	14.	[12]

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce[5]
1996/1997	64.
1997/1998	291.
1998/1999	40.
1999/2000	94.

Miejsca na podium w konkursach PK

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	Skok 1	Skok 2	Nota	Miejsce	Strata	Zwycięzca
1.	8 lutego	1997	Westby	Snowflake	K-106	115,0 m	116,0 m	245,1 pkt	3.	11,9 pkt	Lassi Huuskonen
2.	9 lutego	1997	Westby	Snowflake	K-106	108,0 m	114,5 m	228,8 pkt	3.	27,6 pkt	Wilhelm Brenna
3.	27 lutego	1999	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-113	112,0 m	107,0 m	217,9 pkt	2.	0,5 pkt	Matthias Wallner
4.	16 grudnia	1999	Kuopio	Puijo	K-120	?	?	247,3 pkt	2.	7,3 pkt	Kazuki Nishishita

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

Źródło[5]
Sezon 1995/1996
																																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	52	38	0
Sezon 1996/1997
																																														punkty
-	-	-	-	-	-	-	18	11	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	3	3	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	16	-	172
Sezon 1997/1998
																																																		punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	29	-	-	2
Sezon 1998/1999
																																																			punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	64	-	-	-	-	-	-	-	-	-	12	-	-	-	20	27	21	-	-	-	-	31[u]	10	2	-	4	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	13	23	30	9	12	22	292
Sezon 1999/2000
																																																			punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	2	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	4	130
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Rekordy skoczni

Data	Miejsce	Skocznia	Punkt K	HS	Rekord	Uwagi	Źr.
12 sierpnia 2000	Villach	Alpenarena	K-90	-	99,5 m	Rekord letni, pobity przez Roberta Kranjca.	[13]
9 marca 2002	Falun	Lugnet	K-115	-	130,5 m	Nieaktualny	[14]
13 marca 2002	Harrachov	Čertak	K-185	-	214,5 m	Aktualny	[15]
20 marca 2003	Planica	Letalnica	K-185	-	227,5 m	Rekord świata, kwalifikacje	[16]
22 marca 2003					228,5 m	Rekord świata, seria próbna
23 marca 2003					231 m	Rekord świata, seria konkursowa
20 marca 2005				HS-215	235,5 m	Rekord świata, pobity przez Bjørna Einara Romørena.
5 grudnia 2008	Trondheim	Granåsen	K-123	HS-140	139 m	Nieaktualny, pobity przez Andersa Bardala.	[17]

Po zakończeniu kariery

Po zakończeniu sezonu 2011/2012 zakończył karierę sportową i zdecydował się podjąć pracę na kolei, którą nazwał swoją wieloletnią pasją. Złożył podanie o pracę na stanowisku maszynisty i uzyskał tę pracę, w rekrutacji pokonując 900 kontrkandydatów. W lipcu 2012 r. rozpoczął szkolenie dla maszynistów^[18] i został maszynistą fińskiego przewoźnika kolejowego VR^[19].

Uwagi

1. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Veli-Matti Lindström, Risto Jussilainen, Janne Ahonen
2. Skład zespołu: Tami Kiuru, Janne Happonen, Janne Ahonen, Matti Hautamäki
3. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Janne Happonen, Kalle Keituri, Harri Olli
4. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Risto Jussilainen, Ville Kantee, Janne Ahonen
5. Skład zespołu: Janne Ahonen, Tami Kiuru, Arttu Lappi, Matti Hautamäki
6. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Jussi Hautamäki, Risto Jussilainen, Janne Ahonen
7. Skład zespołu: Risto Jussilainen, Tami Kiuru, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
8. Skład zespołu: Arttu Lappi, Matti Hautamäki, Harri Olli, Janne Ahonen
9. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Kalle Keituri, Ville Larinto, Harri Olli
10. Skład zespołu: Anssi Koivuranta, Olli Muotka, Janne Ahonen, Matti Hautamäki
11. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Olli Muotka, Anssi Koivuranta, Janne Ahonen
12. Seria konkursowa została odwołana.
13. Skład zespołu: Tami Kiuru, Veli-Matti Lindström, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
14. Skład zespołu: Janne Happonen, Tami Kiuru, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
15. Skład zespołu: Janne Happonen, Harri Olli, Matti Hautamäki, Janne Ahonen
16. Skład zespołu: Janne Happonen, Olli Muotka, Matti Hautamäki, Harri Olli
17. Skład zespołu: Janne Happonen, Olli Muotka, Matti Hautamäki, Anssi Koivuranta
18. Skład zespołu: Lauri Hakola, Lassi Huuskonen, Matti Hautamäki, Jussi Hautamäki
19. Skład zespołu: Pekka Salminen, Hannu Alakunnas, Jani Mylläri, Matti Hautamäki
20. Skład zespołu: Matti Hautamäki, Pekka Salminen, Jani Mylläri, Veli-Matti Lindström
21. Zgodnie ze źrodłami zajął miejsce poza pierwszą trzydziestką, lecz źródła nie podają informacji o dokładnym miejscu.

Przypisy

1. Skokinarciarskie.pl: Matti Hautamäki (pol.)
2. Zwycięzcy międzynarodowych zawodów w skokach narciarskich [online], Ski Sprungschanzen Archiv [dostęp 2023-02-27].
3. Paweł Borkowski: Matti Hautamäki oficjalnie kończy karierę!. nicesport.pl, 2012-03-17. [dostęp 2012-03-17]. (pol.).
4. HAUTAMAEKI Matti - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
5. Adam Kwieciński: HAUTAMAEKI Matti. [dostęp 2023-12-26].
6. 1998 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-05)]. (jap.).
7. 1999 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
8. 2000 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)]. (ang.).
9. 2001 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-30)]. (ang.).
10. HAUTAMAEKI Matti - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-26]. (ang.).
11. FIS Grand Prix Ski-Jumping - 2006 - Four Nations Grand Prix Standings. fis-ski.com, 2006-08-14. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
12. The Nations Grand Prix. fis-ski.com, 2010-08-15. [dostęp 2023-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-10-22)]. (ang.).
13. Villach. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
14. Lugnet, Falun. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
15. Čerťák, Harrachov. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
16. Letalnica, Planica. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
17. Granåsen, Trondheim. skisprungschanzen.com. [dostęp 2012-03-18]. (niem.).
18. MartynM. Janduła MartynM., Po karierze skoczka został… maszynistą w Kolejach Fińskich [online], rynek-kolejowy.pl, 24 stycznia 2017 [dostęp 2017-01-25] (pol.).
19. Ze skoczni narciarskiej za stery Pendolino. Skoczek, który rywalizował z Małyszem został maszynistą. wprost.pl, 2017-01-25. [dostęp 2017-01-26]. (pol.).

Bibliografia

• HAUTAMAEKI Matti - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2022-11-19]. (ang.).
• HAUTAMAEKI Matti 1981.07.14 FIN. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2022-11-19].

Linki zewnętrzne

• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-30)]. (ang.).
• Oficjalna strona Mattiego Hautamäkiego (archiwum). mattihautamaki.fi. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-03)].