Rozmiar skoczni

Rozmiar skoczni (ang. hill size, HS) – pojęcie w skokach narciarskich określające wielkość skoczni, zależne od innych parametrów obiektu.

Rozmiar skoczni: 106 m

Pojęcie rozmiaru skoczni zaczęto stosować do określenia wielkości obiektu w czasie Letniego Grand Prix 2004 – wcześniej służył do tego punkt konstrukcyjny (punkt K). Podczas zawodów oznaczony jest jako czerwona, prostopadła do osi zeskoku linia. Z wartością rozmiaru skoczni ściśle powiązany jest punkt sędziowski, który wynosi 95% HS.

Definicja

Zgodnie z normami budowy skoczni, ustalonymi przez Międzynarodową Federację Narciarską, rozmiar skoczni to odległość od progu do punktu L na zeskoku, oznaczającego koniec strefy lądowania i początek krzywej prowadzącej od niej do wybiegu (inaczej nazywanej wypłaszczeniem)^[1].

Wartość punktu L jest zależna od szeregu innych parametrów skoczni:

• ${\displaystyle K}$ – punkt konstrukcyjny,
• ${\displaystyle w}$ – odległość od progu do punktu K, w przybliżeniu ${\displaystyle w=0{,}885\cdot HS+1{,}5,}$
• ${\displaystyle v_{K}}$ – zakładana prędkość skoczka w punkcie K [m/s]: ${\displaystyle v_{K}=0{,}68\cdot v_{0}+12{,}44,}$
• ${\displaystyle v_{0}}$ – zakładana prędkości skoczka na progu [m/s]: ${\displaystyle v_{0}={\frac {v_{K}-12{,}44}{0{,}68}},}$
• ${\displaystyle l_{2}}$ – odległość między punktami K i L: ${\displaystyle l_{2}={\frac {1{,}4\cdot r_{L}}{v_{K}}},}$
• ${\displaystyle r_{L}}$ – promień krzywej zeskoku w strefie lądowania: ${\displaystyle r_{L}={\frac {{v_{K}}^{2}\cdot w}{380}},}$
• ${\displaystyle \beta }$ – kąt nachylenia zeskoku w punkcie K: ${\displaystyle \beta =\beta _{L}+\left({\frac {1{,}4}{v_{K}}}\cdot {\frac {180}{\pi }}\right),}$
• ${\displaystyle \beta _{L}}$ – kąt nachylenia zeskoku w punkcie L: ${\displaystyle \beta _{L}=\beta -\left({\frac {1{,}4}{v_{K}}}\cdot {\frac {180}{\pi }}\right).}$

Wartość HS wynosi:

${\displaystyle HS=w+l_{2}.}$

Przykłady

Rozmiar skoczni nie jest punktem, lecz długością. Ponieważ położenie punktu L jest ściśle zależne nie tylko od wartości punktu K, ale też od zakładanej prędkości osiąganej przez skoczka, rozmiar skoczni o tym samym punkcie K może być różny. Nie jest więc również prawdziwa informacja, że kąt nachylenia zeskoku w punkcie L wynosi zawsze 32°^[2]. Podręcznik FIS podaje przykład fikcyjnej skoczni o rozmiarze 100 m i punkcie K równym 90 m, gdzie: w = 90 m, l₂ = 10 m, β = 33°, β_L = 30,23°, v₀ = 24,25 m/s (87,3 km/h), v_K = 28,93 m/s (104,1 km/h) i r_L ≈ 200 m^[1].

Przykłady trzech skoczni o tym samym punkcie konstrukcyjnym:

Skocznia	Miejscowość	K	HS	w	l2	β	βL	v0
Puijo[3]	Kuopio	120 m	127 m	120 m	7 m	35,20°	33,70°	26,5 m/s
Schattenberg[4]	Oberstdorf	120 m	137 m	120 m	17 m	35,50°	33,56°	25,9 m/s
Rukatunturi[5]	Ruka	120 m	142 m	120 m	22 m	36,90°	32,30°	26,3 m/s

Przypisy

1. Hans-Heini Gasser: Standards for the Construction of Jumping Hills. Application to Rule 411 of ICR Volume III. Międzynarodowa Federacja Narciarska, 2015. [dostęp 2016-02-17]. (ang.). Brak numerów stron w książce
2. Planica i Vikersund z HS240. FIS ujednolica przepisy o rozmiarach obiektów. Skijumping.pl, 2017-11-16. [dostęp 2024-04-06].
3. Certyfikat skoczni Puijo K120. Skocznie Narciarskie Archiwum. [dostęp 2016-02-17].
4. Certyfikat skoczni Schattenberg K120. Skocznie Narciarskie Archiwum. [dostęp 2016-02-17].
5. Certyfikat skoczni Rukatunturi K120. Skocznie Narciarskie Archiwum. [dostęp 2016-02-17].

Linki zewnętrzne

Zobacz hasła punkt HS, punkt J i linia bezpieczeństwa w Wikisłowniku

• Hans-Heini Gasser: Standards for the Construction of Jumping Hills. Application to Rule 411 of ICR Volume III. Międzynarodowa Federacja Narciarska, 2015. [dostęp 2016-02-17]. (ang.). Brak numerów stron w książce
• Tłumaczenie norm budowy skoczni na język polski: Robert Osak: Normy FIS dotyczące budowy skoczni narciarskich. Winterszus.pl, 2013-12-27. [dostęp 2017-02-24].