francuski kompozytor Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marcel François Paul Landowski[1] (ur. 18 lutego 1915 w Pont-l’Abbé, zm. 22 grudnia 1999 w Paryżu[1]) – francuski kompozytor.
_-_53Fi2870.jpg) Marcel Landowski, 1985 | |
| Imię i nazwisko |
Marcel François Paul Landowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Powiązania | |
| Odznaczenia | |
    | |
Syn Paula Landowskiego, rzeźbiarza pochodzenia polskiego[1][2]. Jego pradziadkiem był Henri Vieuxtemps[1]. Od 1922 roku uczył się gry na fortepianie u Marguerite Long, uczęszczał też do szkoły dyrygenckiej Pierre’a Monteux[1][2]. W latach 1934–1939 studiował w Konserwatorium Paryskim, gdzie jego nauczycielami byli Noël Gallon (fuga), Henri Büsser (kompozycja) i Philippe Gaubert (dyrygentura)[2]. Jego talent zwrócił uwagę Arthura Honeggera, który został doradcą Landowskiego w zakresie kompozycji[2].
Pełnił funkcję dyrektora konserwatorium w Boulogne-Billancourt (1959–1961) i dyrektora muzycznego Comédie-Française (1961–1965)[2]. Pracował też we francuskim Ministerstwie Kultury na stanowisku inspektora generalnego szkolnictwa muzycznego (1964–1975), kierownika departamentu muzyki (1966–1970) i departamentu opery i baletu (1970–1974)[1][2]. Od 1975 do 1977 roku pełnił też funkcję generalnego inspektora muzyki w Ministerstwie Edukacji[2]. W latach 1977–1979 kierował wydziałem kultury w magistracie Paryża[1]. Od 1980 do 1991 roku był dyrektorem Théâtre du Châtelet[1]. Od 1991 roku był członkiem zarządu wydawnictwa muzycznego Editions Salabert[1][2].
Odznaczony Grand Prix de la Ville de Paris (1950) i nagrodą im. Ravela (1973)[1][2]. Od 1975 roku członek Académie des beaux-arts, w 1994 roku został wybrany także na stanowisko kanclerza Institut de France[1]. Odznaczony został orderem Legii Honorowej w stopniu wielkiego oficera, Orderem Narodowym Zasługi w stopniu wielkiego oficera, Orderem Sztuki i Literatury w stopniu komandora oraz Orderem Palm Akademickich w stopniu komandora[3].
Jego żoną od 1941 roku była pianistka Jacqueline Potier[1].
Twórczość kompozytorska Landowskiego ma charakter eklektyczny[1][2]. W młodości pozostawał pod wpływem Arthura Honeggera, później tworzył w stylistyce umiarkowanego modernizmu[2]. Był przeciwnikiem awangardowych tendencji w muzyce, przeciwstawiał się serializmowi, co doprowadziło do konfliktu z grupą skupioną wokół Pierre’a Bouleza[2]. Jako pracownik francuskiego ministerstwa przyczynił się do reformy programu nauczania, dbał też o rozwój życia muzycznego na prowincji[2]. W muzyce Landowskiego silnie przejawiają się inspiracje religijno-filozoficzne, wypływające z afirmatywnej postawy wobec życia i sprzeciwu wobec współczesnego pesymizmu i nihilizmu[2].
Był autorem prac L’orchestre (wspólnie z Louisem Aubertem, 1950), Honegger (1957), Batailles pour la musique (1979) i La Musique n’adocuit pas les moeurs (1990)[1][2].
(na podstawie materiałów źródłowych[1])
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.