Louis Faury
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Louis Augustin Joseph Faury (ur. 21 lipca 1874 we Fruges, zm. 14 stycznia 1947 w Paryżu) – francuski wojskowy, generał francuskich sił zbrojnych; od 1936 generał dywizji (général de la Division), wykładowca taktyki ogólnej, historyk wojskowości i wojen, pisarz, biograf, przez kilkanaście lat swojej kariery związany z Polską jako szkoleniowiec, wykładowca i dowódca w strukturach Wojska Polskiego.
 | |
 generał dywizji | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
                 | |
Podczas I wojny światowej służył początkowo w randze kapitana jako oficer sztabu naczelnego Josepha Joffre’a w I bitwie nad Marną (1914). Od grudnia 1914 roku do stycznia 1916 roku pełnił służbę w randze majora jako dowódca 10 Batalionu Strzelców Pieszych w bitwach pod Notre-Dame-de-Lorette w Artois, następnie jako szkoleniowiec armii gen. Henri Gouraud, a także w walkach pod Moronvilliers (1917). Później, w randze podpułkownika był członkiem francuskiej misji wojskowej we Włoszech i organizatorem sojuszniczej Armii Włoskiej. Pod koniec wojny był szefem sztabu 12 Dywizji.
W kwietniu 1919 r. został przydzielony do służby we Francuskiej Misji Wojskowej w Polsce, gdzie zajął się organizacją wyszkolenia wojskowego. W 1920 służył jako doradca i łącznik w sztabie 4 Armii gen. Leonarda Skierskiego podczas ostatnich faz wojny polsko-bolszewickiej.
Od 1921 do jesieni 1928 piastował urząd Dyrektora Nauk Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, wieloletni szef pionów naukowego i dydaktycznego tej szkoły, wykształcił liczną kadrę oficerów dyplomowanych. Autor pierwszego w Polsce podręcznika taktyki ogólnej[1]. Wśród studentów Wyższej Szkoły Wojennej miał przydomek papa Faury. W tym czasie napisał w jednej ze swoich prac: „Przed dwustu laty Polska pod murami Wiednia uratowała świat chrześcijański od niebezpieczeństwa tureckiego; nad Wisła i Niemnem szlachetny ten naród oddał ponownie światu cywilizowanemu zasługę, którą nie dość oceniono”[potrzebny przypis]. Funkcję jego tłumacza podczas pracy wykładowcy w WSW pełnił mjr Jan Kosina[2].
Po powrocie do Francji służył w Sztabie Armii, a od roku 1929 w sztabie 3 Dywizji w Amiens, po czym objął jej dowództwo w 1934. W 1936 r. przeszedł do rezerwy. Współpracował z Centrum Studiów i Biblioteką Polską w Paryżu, gdzie prowadził wykłady informacyjno-propagandowe.
W obliczu wybuchu II wojny światowej, w wieku 65 lat został przywrócony do czynnej służby wojskowej i mianowany szefem francuskiej misji wojskowej w Polsce; kierował nią od 23 sierpnia do 17 września 1939 r. Na podstawie ustaleń dokonanych między generałem Sikorskim i ambasadorem Leonem Noëlem wspomagał w Rumunii przerzut do Francji polskich oficerów i specjalistów wojskowych.
Po powrocie do Francji służył w Misji Francusko-Polskiej. Podczas ataku niemieckiego na Francję w roku 1940 wyprowadził jako spontaniczny dowódca większość nieliniowych oddziałów polskich z bretońskiego kotła. Następnie wspomagał polską sieć przerzutu polskich oficerów z Francji do Wielkiej Brytanii. Zagorzały sympatyk Charles’a de Gaulle’a.
