Leon Rutkowski-Koczur
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Rutkowski-Koczur, także jako Leon Koczur bądź Leon Koczur-Rutkowski (ur. 28 czerwca 1893 w Krakowie, zm. 1940 w Kijowie) – major saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, urzędnik samorządowy II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.
 Zdjęcie Leona Rutkowskiego-Koczura z wniosku odznaczeniowego Virtuti Militari | |
 major saperów | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 Pułk Saperów |
| Stanowiska |
dowódca batalionu saperów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Późniejsza praca |
urzędnik |
| Odznaczenia | |
       | |
.png){kind=small}
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 28 czerwca 1893 roku w Krakowie, w rodzinie Wojciecha i Katarzyny z Witosów[1]. Do roku 1911 uczęszczał do gimnazjum w Krakowie, następnie do wyższej szkoły sztygarów w Reichenhall[2]. Edukację ukończył z tytułem technika[3].
Od 1913 roku należał do Polskich Drużyn Strzeleckich, organizator 54 drużyny w Prądniku Czerwonym. W czasie I wojny światowej służył w 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich, następnie w Korpusie Wschodnim. Był 3-krotnie ranny. Uczestniczył w bitwie pod Kaniowem, w której został wzięty do niemieckiej niewoli[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, od grudnia 1918 do 1932 służył w Wojsku Polskim. W 1921 ożenił się z Marią z Żebrowskich. Od marca do czerwca 1921 roku był dowódcą batalionu zapasowego saperów Nr II w Puławach. W 1922 był przydzielony do 2 pułku saperów także w Puławach. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 43. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[4]. Od 1922 roku pełnił obowiązki dowódcy XXVI batalionu saperów w Sandomierzu[5][6]. 17 czerwca 1925 roku został przeniesiony do 2 pułku Saperów Kaniowskich w Puławach[7]. 25 października 1926 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy XIII batalionu saperów w Równem[8][9]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[10]. Od 1 marca do 1 września 1928 roku był słuchaczem I pięciomiesięcznego kursu doskonalenia oficerów sztabowych saperów przy Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie[11]. 6 lipca 1929 roku otrzymał przeniesienie do dowództwa 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa saperów[12]. 18 czerwca 1930 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[13]. Od 3 listopada do 31 grudnia 1930 roku był przydzielony do Komendy Garnizonu i Placu miasta stołecznego Warszawy[14]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[15].
Jako major przeniesiony w stan spoczynku rozpoczął służbę w administracji państwowej. W latach 1932–1935 był radcą ministerialnym w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych[2]. Od 3 sierpnia 1935 pełnił funkcję wicestarosty powiatu wołkowyskiego[16] i z tego stanowiska na początku listopada 1936 został mianowany na urząd starosty powiatu horodeńskiego[17][18]. Do 1939 zamieszkiwał w Horodence.
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 42/333 oznaczony numerem 2554; dosłownie określony jako Leon Rutkowski)[19]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 roku Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
W 1947 roku w Sądzie Grodzkim w Bystrzycy Kłodzkiej, na wniosek Marii Rutkowskiej, zostało wszczęte postępowanie o uznanie za zmarłego Leona Koczur-Rutkowskiego, urodzonego 27 czerwca 1893 roku w Krakowie, zaginionego od roku 1939, sygn. akt Zg 37/47. W 1953 roku Sąd Powiatowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie wszczął, na wniosek Marii Rutkowskiej, postępowanie o uznanie za zmarłego Leona Koczur-Rutkowskiego[20].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[2]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[21]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[2]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[2]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.