Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Bobicki (ur. 10 kwietnia 1887 w Tambowie[1], zm. 17/18 lutego 1943[2] w Warszawie[3]) – pułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego.
pułkownik dyplomowany saperów | |
Data i miejsce urodzenia |
10 kwietnia 1887 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17/18 lutego 1943 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1929 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
4 Dywizja Strzelców Polskich |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Urodził się 10 kwietnia 1887 w Tambowie (Rosja), w rodzinie Ignacego, pułkownika Armii Imperium Rosyjskiego, i Eweliny z Pieńkowskich. Miał brata Wiktora, kapitana WP, i siostrę Helenę, nauczycielkę[3]. Ukończył korpus kadetów w Moskwie (1904) i Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną w Petersburgu (1906)[1]. Był oficerem zawodowym w wojsku rosyjskim, brał udział w I wojnie światowej. Służył w II Korpusie Polskim w Rosji, później w Wojsku Polskim na Wschodzie. Pod koniec 1917 w stopniu kapitana został wybrany prezesem Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego z siedzibą w Jassach[4][5]. Został oficerem Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. W stopniu podpułkownika sprawował stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich[6].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego przez Naczelnego Wodza Wojsk Polskich w 1919[7]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W tym czasie od 4 czerwca 1920 pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu oraz 10 Dywizji Piechoty. 31 lipca 1920 został mianowany szefem sztabu Gubernatorstwa Wojskowego Warszawy i Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa[8]. Następnie był szefem sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej[9]. Po zajęciu Litwy Środkowej przez wojska gen. Lucjana Żeligowskiego (bunt Żeligowskiego), 9 października 1920 był jednym z sygnatariuszy odezwy „Do ludności Litwy Środkowej”, którzy jako członkowie Tymczasowej Komisji Rządzącej podpisali ją obok generała[10][11][12]. W strukturze Tymczasowej Komisji Rządzącej 12 października 1920 został mianowany przez Naczelnego Dowódcę Wojsk Litwy Środkowej gen. Lucjana Żeligowskiego na stanowisko dyrektora Departamentu Obrony Krajowej[13].
W latach 20. II Rzeczypospolitej był oficerem 1 pułku saperów w Modlinie[14][15]. Został awansowany do stopnia pułkownika saperów ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[16][17][18]. Został mianowany attaché wojskowym w Konstantynopolu i pełnił tę funkcję[19][20] od 1921 do 1924. Z dniem 31 grudnia 1924 został przeniesiony w stan nieczynny na okres dwóch lat, otrzymując zgodę na wykonywanie zawodu cywilnego[21]. W 1928 jako oficer nadetatowy 1 pułku saperów pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych[22]. Z dniem 31 marca 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[23]. W 1934 jako pułkownik w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[24]. Pełnił funkcję prezesa komitetu wykonawczego Związku Kaniowczyków i Żeligowczyków. Pracował w firmie A. Jurzykowski S.A.[1], później od 1935 aż do śmierci prowadził wraz z bratem własną firmę produkcyjno-handlową[3].
Był autorem relacji pt. O tworzeniu się II Korpusu Polskiego na Ukrainie[25] i publikacji Z dziejów Kaniowa.
Był mężem Janiny z Potockich (1886–1988), z którą miał trzy córki: Halinę, Irenę i Janinę (1916–1996)[26].
Zginął w nocy z 17 na 18 lutego 1943 we własnym mieszkaniu z rąk gestapowców podczas próby aresztowania. Spoczywa, razem z żoną, na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B12-1-14)[26].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.