Legumina

Legumina – nazwa popularnych deserów. Zaliczają się do nich słodkie potrawy, zazwyczaj mączne lub jajeczne, podawane po zasadniczym posiłku^[1][2]. Jeszcze przed II wojną światową leguminy podawano w Polsce faktycznie wyłącznie na deser, jednak w trudnym ekonomicznie okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej część z tych potraw stała się daniami obiadowymi^[3].

Pierogi z wiśniami

Zupa śliwkowa podana z pyzą drożdżową

W kuchni polskiej do legumin zalicza się następujące, przyrządzone na słodko potrawy: budynie, suflety^[4], omlety^[4], naleśniki^[4][3], racuchy^[4][3], pierogi (z twarogiem i owocami)^[3], makaron pszenny lub kluski (np. makaron z twarogiem^[3], knedle z owocami^[3], pierogi leniwe^[3], pampuchy), ryż (ze śmietaną i owocami, np. jabłkami, gotowany na mleku)^[3], musy^[4], galaretki^[4], kisiele mleczne (tzw. budynie)^[4], legumina z zupy „nic”, a nawet zupy owocowe (podane z makaronem, grzankami lub groszkiem ptysiowym^[3]).

Słowo legumina pochodzi z łaciny (l.poj. legumen, l.mn. legumina) i początkowo, podobnie jak w oryginale, używane było w znaczeniu „jarzyny”^[5]. Oznaczało ono też artykuły spożywcze takie jak mąka, kasza, groch^[6]. Z czasem nazwa ta stała się określeniem słodkiej potrawy mącznej^[5].

Zobacz hasło legumina w Wikisłowniku