Komenda Rejonu Uzupełnień Stanisławów (KRU Stanisławów) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[2].
12 czerwca 1919 roku minister spraw wojskowych ustanowił Powiatową Komendę Uzupełnień w Stanisławowie, czasowo z siedzibą w Stryju, obejmującą powiaty: stanisławowski, bohorodczański i tłumacki. PKU Stanisławów znajdowała się na terenie Okręgu Generalnego „Lwów” i podlegała Okręgowej Komendzie Uzupełnień we Lwowie[3].
31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[4].
1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Stanisławów została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Stanisławów przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[5], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[6]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Stanisławów normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[7].
Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień obejmował powiaty: stanisławowski i nadwórniański ówczesnego województwa stanisławowskiego[2].
Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Stanisławów, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.
płk Edward Filous 7 lipca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem od 1 sierpnia 1917 i przydzielony do PKU Kraków[8]. Zmarł 3 czerwca 1926 w Stanisławowie[9].
Urzędnik wojsk. XI rangi Józef Sąsiada (ur. 5 marca 1883 we Lwowie) z zawodu był czeladnikiem blacharskim. 15 lipca 1915 roku wstąpił do Legionów Polskich. Służył w oddziale karabinów maszynowych 6 pułku piechoty. 26 września 1917 roku zatwierdzono orzeczenie komisji superrewizyjnej, która orzekła o jego zdolności do służby pomocniczej[21]. Z dniem 1 stycznia 1925 roku został mianowany chorążym zawodowym w piechocie i wcielony do 48 pp. 16 września 1931 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu Krzyż Niepodległości „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[22]. Pełnił wówczas służbę w PKU Kamionka Strumiłowa[23].
Urzędnik wojsk. XI rangi Adolf Sawicki (ur. 23 stycznia 1879) z dniem 1 stycznia 1925 roku został mianowany chorążym zawodowym w piechocie, wcielony do 48 pp z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku OE Bohorodczany w PKU Stanisławów[26].
Lucjan Rawicz vel Rękawicz urodził się 21 września 1897 roku w Łodzi, w rodzinie Andrzeja i Marceli. Wojewoda warszawski zarządzeniem AC.III.2-14 z 15 marca 1929 roku zezwolił kpt. Lucjanowi Rękawiczowi z PKU Pułtusk na zmianę nazwiska rodowego „Rękawicz” na nazwisko „Rawicz”. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi[41][42]. 1 maja 1939 roku ogłoszono, że z mocy orzeczenia Sądu Honorowego, zatwierdzonego przez Prezydenta RP, utracił Krzyż Niepodległości nadany 15 czerwca 1932 roku[43]
Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[50].
Robert Marian Stępniewski ur. 1 maja 1897 w Nowokijowsku (ros. Краскино), w rodzinie Stanisława i Eugenii z Pobukowskich[51]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, pełnił służbę w Inspekcji Etapowej Wilno, a jego oddziałem macierzystym był 8 pułk artylerii polowej[52]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1923 w korpusie oficerów artylerii. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości (1 września 1932) i Srebrnym Krzyżem Zasługi[53]. W kwietniu 1933 ogłoszono jego przydział z 11 pal w celu odbycia praktyki poborowej[54]. Po przeniesieniu kpt. piech. Jana Lisa w stan spoczynku (31 lipca 1933) objął obowiązki kierownika I referatu i zastępcy komendanta.
RyszardRybka,KamilStepan:Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939.T.29.Kraków:Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska,2006. ISBN83-7188-899-6.
