Loading AI tools
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XXII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2014 roku w Soczi.
zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu
zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu
zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu
państwa bez medalu
.jpg)
Rywalizacja olimpijska w Soczi składała się z 98 konkurencji w piętnastu dyscyplinach sportowych[1]. W porównaniu do poprzednich igrzysk, które przeprowadzono w Vancouver, do kalendarza igrzysk włączono dwanaście konkurencji. W narciarstwie dowolnym dołączono cztery konkurencje: slopestyle mężczyzn, slopestyle kobiet, halfpipe mężczyzn i halfpipe kobiet. Cztery konkurencje włączono również do zawodów snowboardowych: slalom równoległy mężczyzn, slalom równoległy kobiet, slopestyle mężczyzn i slopestyle kobiet. Ponadto zadebiutowały: zawody kobiet w skokach narciarskich, biathlonowa sztafeta mieszana, zawody drużynowe w łyżwiarstwie figurowym oraz sztafeta saneczkarska[2].
W zawodach olimpijskich zaprezentowało się 2748 sportowców (1643 mężczyzn i 1105 kobiet) z 88 narodowych reprezentacji[a][1]. Dla siedmiu państw – Dominiki, Malty, Paragwaju, Timoru Wschodniego, Togo, Tonga i Zimbabwe – występ w Soczi był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich[3]. Medale w Soczi zdobyło 26 państw, spośród których 21 wywalczyło przynajmniej jeden złoty medal. Tym samym 62 kraje, które przyjechały na igrzyska, nie zdobyły żadnego medalu[1].
Najbardziej utytułowanym zawodnikiem na igrzyskach w Soczi został reprezentant Rosji w short tracku, Wiktor Ahn, który zdobył cztery medale – trzy złote i jeden brązowy. Po trzy złote medale wywalczyły również biathlonistka Darja Domraczewa i biegaczka narciarska Marit Bjørgen. Z kolei najwięcej medali wszystkich kruszców – pięć – zdobyła holenderska panczenistka Ireen Wüst[1].
Dzięki zdobytym w Soczi medalom Ole Einar Bjørndalen został najbardziej utytułowanym olimpijczykiem w historii zimowych igrzysk, poprawiając dotychczasowy rekord Bjørna Dæhliego[4]. Z kolei Marit Bjørgen została najbardziej utytułowaną kobietą w zimowych edycjach igrzysk[5].
Zwycięzcą klasyfikacji medalowej została Rosja, która pomimo utraty czterech medali olimpijskich zdobyła największy dorobek medalowy – 11 złotych, 9 srebrnych i 9 brązowych medali. Był to najlepszy występ Rosji w historii startów w zimowych igrzyskach olimpijskich[6]. Jednocześnie, po raz czwarty w historii po 1932, 1952 i 2010 zwycięzcą klasyfikacji medalowej zimowych igrzysk został kraj-gospodarz[7]. Drugie miejsce w klasyfikacji zajęła Norwegia z 11 złotymi, 5 srebrnymi i 10 brązowymi medalami. Był to najlepszy zimowy występ Norwegów od igrzysk w Salt Lake City w 2002 roku[8].
Najlepszy występ w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyła reprezentacja Holandii. Występ w Soczi był dla Holendrów drugim najbardziej udanym występem olimpijskim, lepszy dorobek medalowy osiągnęli tylko podczas letnich igrzysk w Sydney w 2000 roku[9]. W łyżwiarstwie szybkim ustanowili ponadto rekord pod względem liczby zdobytych złotych medali i wszystkich łącznie[10]. Najlepszy start olimpijski w historii uzyskali również reprezentanci Słowenii[11], którzy za sprawą Tiny Maze po raz pierwszy zakończyli zimowe igrzyska ze złotymi medalami olimpijskimi[12].
Dla Szwajcarii wynik medalowy osiągnięty w Soczi był najlepszym w letnich i zimowych igrzyskach od igrzysk w Sankt Moritz w 1928 roku[13]. Z kolei reprezentanci Szwecji zdobyli największą liczbę wszystkich medali od letnich igrzysk w Los Angeles w 1984 roku, ale najmniejszą liczbę złotych medali na zimowych igrzyskach od 2002 roku[14].
Najlepsze w historii starty w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyły reprezentacje Białorusi, Polski, Czech[15] i Łotwy[16]. Białorusini po raz pierwszy na jednej edycji igrzysk olimpijskich zdobyli pięć złotych medali[17]. Z kolei dla Polaków były to pierwsze zimowe igrzyska z więcej niż jednym złotem, a także najlepsze igrzyska olimpijskie od letnich igrzysk w 2000 roku[18]. W Soczi najlepszy rezultat medalowy na zimowych igrzyskach wyrównała Wielka Brytania (taki sam wynik jak na igrzyskach w Chamonix w 1924 roku)[19] i Ukraina (wyrównanie wyniku z igrzysk w Lillehammer w 1994 roku)[20].
Dla ekip ze Stanów Zjednoczonych, Australii, Chorwacji i Estonii występy w Soczi zakończyły się najsłabszymi osiągnięciami medalowymi od igrzysk w Nagano w 1998 roku[21][22]. Dodatkowo, dla Australijczyków i Estończyków były to pierwsze od Nagano igrzyska bez ani jednego złotego medalu[23][24]. Pierwsze od 1980 roku igrzyska olimpijskie bez złotego medalu zdarzyły się z kolei reprezentacji Włoch[25]. Dla Niemców igrzyska w Soczi były najsłabszymi pod względem liczby zdobytych medali od igrzysk w Calgary w 1988 roku[26][27].
W 2017 roku, w związku z ujawnionym skandalem dopingowym w Rosji oraz zarzutami fałszerstwa podczas testów antydopingowych w Soczi i toczącym się w związku z tym postępowaniem wyjaśniającym, Międzynarodowy Komitet Olimpijski, w efekcie działań komisji Denisa Oswalda, nałożył sankcje na 46 rosyjskich sportowców podejrzanych o stosowanie środków dopingujących[28]. Sportowcy zostali zdyskwalifikowani, a ich rezultaty z Soczi anulowane, skutkiem czego Rosja utraciła łącznie 13 medali – 4 złote, 8 srebrnych i 1 brązowy[29][30]. W następstwie skandalu MKOl podjął również decyzję o wykluczeniu Rosji z kolejnych igrzysk olimpijskich, w 2018 roku w Pjongczangu. Rosjanie, którzy nigdy nie zostali zdyskwalifikowani za doping, zostali dopuszczeni do igrzysk jako niezależni olimpijczycy[31]. W lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił większość dyskwalifikacji nałożonych przez MKOl. Rosjanom zwrócono 9 z odebranych medali[32][33]. Podtrzymane zostały decyzje o dyskwalifikacji rosyjskich medalistów w biathlonie (Olga Wiłuchina, Jana Romanowa i Olga Zajcewa) i bobslejach (Aleksandr Zubkow i Aleksiej Wojewoda, w efekcie również Dmitrij Trunienkow i Aleksiej Niegodajło w czwórkach mężczyzn)[33]. We wrześniu 2020 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił dyskwalifikacje Olgi Wiłuchiny oraz Jany Romanowej, zaś potrzymał dyskwalifikacje Olgi Zajcewej zwracając Rosji 1 srebrny medal[34]. Miejsca za zdyskwalifikowanych rosyjskich medalistów w bobslejach i w biathlonie zostały później obsadzone[35][36][37].
Poniższe tabele przedstawiają klasyfikacje medalowe państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi, sporządzone na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacje posortowane są najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
Po przeprowadzeniu wszystkich 98 konkurencji na czele klasyfikacji medalowej znalazła się reprezentacja gospodarzy igrzysk, Rosja z dorobkiem 33 medali – 13 złotych, 11 srebrnych i 9 brązowych. Na drugim miejscu uplasowała się Norwegia z 11 złotymi, 5 srebrnymi i 10 brązowymi medalami, a na miejscu trzecim Kanada z 10 złotymi, 10 srebrnymi i 5 brązowymi medalami[38]. Suma medali zdobytych przez wszystkie kraje wyniosła 295 – 99 złotych, 97 srebrnych i 99 brązowych. Różnica ta wniknęła z faktu, że w alpejskim zjeździe kobiet dwie zawodniczki (Tina Maze i Dominique Gisin) zajęły ex aequo pierwsze miejsce, w związku z czym w tej konkurencji przyznano dwa złote medale, a medalu srebrnego nie przyznano. Z kolei w alpejskim supergigancie mężczyzn trzecie miejsce ex aequo zajęli Jan Hudec i Bode Miller, w związku z czym przyznano dwa brązowe medale[39].
W listopadzie i grudniu 2017 roku komisja Klausa Oswalda podjęła decyzję o dyskwalifikacji części rosyjskich sportowców w związku z podejrzeniami o stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. Zdyskwalifikowani zostali medaliści: Aleksandr Legkow i Maksim Wylegżanin w biegach narciarskich, a wraz z nimi członkowie rosyjskiej sztafety – Dmitrij Japarow i Aleksandr Biessmiertnych[40][41], Aleksandr Zubkow, Aleksiej Wojewoda, Dmitrij Trunienkow i Aleksiej Niegodajło w bobslejach[42][43][44], Aleksandr Trietjakow i Jelena Nikitina w skeletonie[45], Olga Wiłuchina, Jana Romanowa i Olga Zajcewa w biathlonie, a wraz z nimi członkini biathlonowej sztafety Jekatierina Szumiłowa[46], Albiert Diemczenko i Tatjana Iwanowa w saneczkarstwie oraz pozostali członkowie sztafety rosyjskiej – Aleksandr Dienisjew i Władisław Antonow[47] oraz Olga Fatkulina w łyżwiarstwie szybkim[48].
Łącznie Rosja została pozbawiona 13 medali – 4 złotych, 8 srebrnych i 1 brązowego. Spowodowało to duże zmiany w klasyfikacji medalowej. Dotychczas pierwsza w klasyfikacji Rosja spadła na czwarte miejsce, wyprzedzona przez Norwegię, Kanadę i Stany Zjednoczone.
W lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił większość dyskwalifikacji nałożonych przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski. Medale olimpijskie zwrócono wszystkim Rosjanom poza bobsleistami (2 złote) i biathlonistkami (2 srebrne)[33]. We wrześniu 2020 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił dyskwalifikacje Olgi Wiłuchiny oraz Jany Romanowej, zaś potrzymał dyskwalifikacje Olgi Zajcewej zwracając Rosji 1 srebrny medal[34]. Miejsca za zdyskwalifikowanych rosyjskich medalistów w bobslejach i w biathlonie zostały później obsadzone[35][36][37].
Uchylenie dyskwalifikacji spowodowało kolejne zmiany w tabeli medalowej. Rosja wróciła na pierwsze miejsce w klasyfikacji, choć z mniejszym dorobkiem niż to ogłoszono tuż po zakończeniu igrzysk.
| Miejsce | Państwo |  |
 |
 |
Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. |  Rosja |
11 | 10 | 9 | 30 |
| 2. |  Norwegia |
11 | 6 | 9 | 26 |
| 3. |  Kanada |
10 | 10 | 5 | 25 |
| 4. |  Stany Zjednoczone |
9 | 7 | 12 | 28 |
| 5. |  Holandia |
8 | 7 | 9 | 24 |
| 6. |  Niemcy |
8 | 6 | 5 | 19 |
| 7. |  Szwajcaria |
6 | 3 | 2 | 11 |
| 8. |  Białoruś |
5 | 0 | 1 | 6 |
| 9. |  Austria |
4 | 8 | 5 | 17 |
| 10. |  Francja |
4 | 4 | 7 | 15 |
| 11. |  Polska |
4 | 1 | 1 | 6 |
| 12. |  Chiny |
3 | 4 | 2 | 9 |
| 13. |  Korea Południowa |
3 | 3 | 2 | 8 |
| 14. |  Szwecja |
2 | 7 | 6 | 15 |
| 15. |  Czechy |
2 | 4 | 3 | 9 |
| 16. |  Słowenia |
2 | 2 | 4 | 8 |
| 17. |  Japonia |
1 | 4 | 3 | 8 |
| 18. |  Finlandia |
1 | 3 | 1 | 5 |
| 19. |  Łotwa |
1 | 1 | 3 | 5 |
 Wielka Brytania |
1 | 1 | 3 | 5 | |
| 21. |  Ukraina |
1 | 0 | 1 | 2 |
| 22. |  Słowacja |
1 | 0 | 0 | 1 |
| 23. |  Włochy |
0 | 2 | 6 | 8 |
| 24. |  Australia |
0 | 2 | 1 | 3 |
| 25. |  Chorwacja |
0 | 1 | 0 | 1 |
| 26. |  Kazachstan |
0 | 0 | 1 | 1 |
| Łącznie | 99 | 97 | 99 | 295 | |
Na igrzyskach w Soczi rozegrano jedenaście konkurencji biathlonowych[49]. Do dotychczas rozgrywanych pięciu zawodów męskich i pięciu kobiecych dołączono nową konkurencję olimpijską – sztafetę mieszaną[50].
Najbardziej utytułowaną biathlonistką została Darja Domraczewa, która zdobyła trzy złote medale olimpijskie, czyniąc to jako pierwsza kobieta w olimpijskiej historii biathlonu[51][52]. Została jednocześnie pierwszą Białorusinką, która zdobyła trzy medale na jednych zimowych igrzyskach i pierwszą, która więcej niż raz została mistrzynią olimpijską w zimowych zmaganiach[17]. Za te osiągnięcia prezydent Białorusi, Alaksandr Łukaszenka uhonorował zawodniczkę, jako pierwszą w historii kobietę, tytułem Bohatera Białorusi[53][54].
Poza Domraczewą jeszcze czworo biathlonistów trzykrotnie stanęło na podium olimpijskim w Soczi – Martin Fourcade (dwa złote i jeden srebrny medal), Tora Berger (złoty, srebrny i brązowy medal), Tiril Eckhoff (złoty i dwa brązowe medale) oraz Ondřej Moravec (dwa srebrne i brązowy medal). Multimedalistami igrzysk zostali ponadto: Ole Einar Bjørndalen i Emil Hegle Svendsen (po dwa złote medale), Wita Semerenko (złoty i brązowy), Erik Lesser i Gabriela Soukalová (po dwa srebrne) oraz Dominik Landertinger i Jaroslav Soukup (po srebrnym i brązowym)[49].
Dzięki zdobyciu dwóch medali w Soczi Ole Einar Bjørndalen został najbardziej utytułowanym olimpijczykiem w historii zimowych igrzysk. W jego dorobku na przestrzeni lat znalazło się 13 medali – 8 złotych, 4 srebrne i 1 brązowy. W listopadzie 2014 roku w Bangkoku został uhonorowany jako najlepszy zawodnik igrzysk w Soczi[4][55].
W związku z pozytywnym testem dopingowym zdyskwalifikowana została Niemka Evi Sachenbacher-Stehle, u której wykryto metyloheksaminę[56]. W listopadzie 2014 roku Rosyjska Unia Biathlonowa poinformowała o zawieszeniu Aleksandra Łoginowa za stosowanie środków dopingujących[57]. Pod koniec czerwca 2015 roku Międzynarodowa Unia Biathlonowa podjęła decyzję o dyskwalifikacji zawodnika i anulowaniu wszystkich jego rezultatów począwszy od listopada 2013 roku, a więc także wyników olimpijskich z Soczi[58].
W 2017 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski w związku z podejrzeniami o stosowanie dopingu zdyskwalifikował Olgę Wiłuchinę, zawodniczka utraciła zdobyte dwa srebrne medale olimpijskie[46]. Zdyskwalifikowane zostały również Jana Romanowa i Olga Zajcewa, które zdobyły srebro w sztafecie[59][60]. Wraz z nimi srebro wywalczone w tej konkurencji utraciła Jekatierina Szumiłowa, zdyskwalifikowana została również sztafeta mieszana z Jewgienijem Garaniczewem i Antonem Szypulinem.
We wrześniu 2020 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił dyskwalifikacje Olgi Wiłuchiny oraz Jany Romanowej, zaś potrzymał dyskwalifikacje Olgi Zajcewej zwracając Rosji 1 srebrny medal za sprint kobiet[34]. Miejsca w sztafecie kobiet zostały obsadzone[37].
.png)
Rywalizacja biegaczy i biegaczek w Soczi składała się z dwunastu konkurencji, tak samo jak cztery lata wcześniej w Vancouver[61][62].
Najbardziej utytułowaną biegaczką została Marit Bjørgen, która zdobyła trzy złote medale olimpijskie[1]. Przed rozpoczęciem rywalizacji zapowiadała, że jej celem jest zdobycie sześciu złotych medali[63]. Szansę na takie dokonanie straciła po starcie w sprincie indywidualnym, w którym upadła w półfinale i odpadła z dalszej rywalizacji[64]. Mimo że nie udało jej się tego osiągnąć, została najbardziej utytułowaną norweską sportsmenką w historii igrzysk olimpijskich[65] oraz najbardziej utytułowaną kobietą w zimowych igrzyskach olimpijskich[5].
Poza Bjørgen trzykrotnie na podium olimpijskim stanęła Charlotte Kalla, zdobywając jeden złoty i dwa srebrne medale, oraz Maksim Wylegżanin z trzema srebrnymi medalami. Dwukrotnym mistrzem olimpijskim w rywalizacji mężczyzn został Szwajcar Dario Cologna. Ponadto multimedalistami igrzysk w Soczi zostali: Johan Olsson, Marcus Hellner, Aleksandr Legkow i Ingvild Flugstad Østberg (wszyscy zdobyli po jednym złotym i jednym srebrnym medalu), Daniel Richardsson i Ida Ingemarsdotter (po złotym i brązowym medalu), Aino-Kaisa Saarinen i Kerttu Niskanen (po dwa srebrne medale), Teodor Peterson i Therese Johaug (po srebrnym i brązowym medalu) oraz Emil Jönsson (dwa brązowe medale)[1].
Biegi sztafetowe wśród kobiet i mężczyzn wygrali reprezentanci Szwecji. Po raz trzeci w historii zdarzyło się, że w obu sztafetach tytuł mistrzowski zdobył ten sam kraj – wcześniej dokonali tego Norwegowie na igrzyskach w Grenoble w 1968 roku oraz reprezentanci ZSRR cztery lata później w Sapporo. Osiągnięcie Szwedów w Soczi było jednak pierwszym w historii odkąd rozgrywane są biegi sztafet czteroosobowych wśród obu płci[66][67][68]. Wszystkie medale w biegu masowym kobiet na 30 km zdobyły reprezentantki Norwegii (Marit Bjørgen, Therese Johaug i Kristin Størmer Steira), a w biegu masowym mężczyzn na 50 km całe podium zajęli reprezentanci Rosji (Aleksandr Legkow, Maksim Wylegżanin i Ilja Czernousow)[1].
Z uwagi na wykorzystanie wizerunku Marit Bjørgen w kampanii reklamowej firmy niebędącej oficjalnym sponsorem, dyrektor Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego zagroził zawodniczce, że może ona utracić zdobyte w Soczi medale[69]. Medale nie zostały jednak odebrane. Wśród rywalizujących biegaczy i biegaczek w Soczi wykryto dwa przypadki stosowania dopingu – u Ukrainki Maryny Lisohor niedozwoloną substancją była atrimetazydyna, a u Austriaka Johannesa Dürra wykryto erytropoetynę[70].
Po igrzyskach, w związku z podejrzeniami o doping, Międzynarodowy Komitet Olimpijski odebrał zdobyte medale zawodnikom rosyjskim – Aleksandrowi Legkowi, Maksimowi Wylegżaninowi, Aleksandrowi Biessmiertnych i Nikicie Kriukowowi, a wraz z nimi członkowi rosyjskich sztafet – Dmitrijowi Japarowi[40][41][47]. Poza medalistami zdyskwalifikowani zostali również inni biegacze podejrzani o stosowanie dopingu: Jewgienij Biełow, Aleksiej Pietuchow, Jewgienija Szapowałowa, Julija Iwanowa[71], Julija Czekalowa, Anastasija Docenko[60] i Natalja Matwiejewa[47]. Rosjanie złożyli odwołanie do Sportowego Sądu Arbitrażowego, który postanowił zwrócić im wywalczone medale[33].
W zawodach biegowych wzięli udział reprezentanci dwóch państw debiutujących w zimowych igrzyskach olimpijskich – Angelica i Gary di Silvestri z Dominiki[72] oraz Mathilde Amivi Petitjean z Togo[73].
Konkurencje bobslejowe w Soczi były takie same, jak w Vancouver. Przeprowadzono rywalizację dwójek kobiet i mężczyzn oraz czwórek mężczyzn[74][75].
Po dwa złote medale zdobyli Aleksandr Zubkow i Aleksiej Wojewoda, co uczyniło ich najbardziej utytułowanymi bobsleistami igrzysk w Soczi[75]. Po uwzględnieniu dyskwalifikacji zawodników[44], jedynymi dwukrotnymi medalistami zostali Amerykanie Steven Holcomb i Steve Langton, w dorobku których znalazły się dwa brązowe medale[75]. Oni, a także Curtis Tomasevicz i Chris Fogt, bronili tytułu mistrzów olimpijskich w czwórkach z Vancouver[76]. W Soczi zajęli trzecie miejsce[75].
W rywalizacji kobiecych dwójek po raz pierwszy w historii mistrzynie olimpijskie obroniły tytuł. Dokonały tego Kanadyjki Kaillie Humphries i Heather Moyse. Zostały w ten sposób najbardziej utytułowanymi bobsleistkami w historii i pierwszymi, które miały na koncie dwa złota olimpijskie w bobslejach kobiet[77].
Pierwszymi w historii medalistami olimpijskimi w bobslejach dla Łotwy zostali Oskars Melbārdis, Arvis Vilkaste, Daumants Dreiškens i Jānis Strenga, zdobywając srebro w czwórkach[78][79][80]. Z kolei po raz pierwszy od igrzysk w Innsbrucku w 1964 roku ani jednego medalu nie zdobył żaden z Niemców[b][81][82].
Za stosowanie dimetylopentylaminy jeszcze przed startem olimpijskim zdyskwalifikowano Włocha Williama Frullaniego[56]. Po igrzyskach zdyskwalifikowany został również Polak Daniel Zalewski, u którego wykryto fenyloetyloaminę. Dyskwalifikacja dotknęła również pozostałych członków polskiej czwórki bobslejowej – Dawida Kupczyka oraz Michała Kasperowicza i Pawła Mroza[83].
Na przełomie listopada i grudnia 2017 roku komisja Denisa Oswalda zdyskwalifikowała rosyjskich bobsleistów w związku z podejrzeniami o stosowanie dopingu. Zdyskwalifikowani zostali: Aleksandr Kasjanow, Olga Stulniewa, Aleksiej Puszkariow, Ilwir Chuzin, Aleksiej Wojewoda, Aleksandr Zubkow, Dmitrij Trunienkow, Aleksiej Niegodajło, Maksim Bieługin i Ludmiła Udobkina. Skutkiem dyskwalifikacji było odebranie Rosjanom dwóch złotych medali – w dwójkach i czwórkach mężczyzn oraz pozbawienie pozostałych miejsc zajętych przez zdyskwalifikowanych zawodników[44][84][43][85][86][87]. Miejsca uzyskane przez Rosjan pozostały nieobsadzone. Po złożeniu odwołania przez Rosjan, w lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił dyskwalifikacje Stulniewej, Niegodajły, Trunienkowa i Udobkiny. Pozostałe decyzje MKOl-u zostały podtrzymane[33]. Miejsca za zdyskwalifikowanych rosyjskich medalistów zostały później obsadzone[35][36].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Łotwa |
1 | – | 1 | 2 |
| 2. | Kanada |
1 | – | – | 1 |
| 2. |  Szwajcaria |
1 | – | – | 1 |
| 4. | USA |
– | 3 | 1 | 4 |
| 5. | Wielka Brytania |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 3 | 3 | 3 | 9 | |
W Soczi rozegrane zostały dwa turnieje w curlingu – turniej kobiet i mężczyzn[88].
Medalistami olimpijskimi zostali curlerzy i curlerki z trzech państw – Kanady, Szwecji i Wielkiej Brytanii[89][90]. Kanada triumfowała w obu turniejach, zdobywając dwa złota olimpijskie, co było pierwszą taką sytuacją w historii[91]. Dzięki zwycięstwu Kanada awansowała na pierwsze miejsce w olimpijskiej tabeli wszech czasów w curlingu kobiet, pokonując drugą w klasyfikacji Szwecję o jeden brązowy medal[92]. W turnieju mężczyzn reprezentacja Kanady zwyciężyła po raz trzeci z rzędu, co umocniło ją na pozycji lidera w klasyfikacji wszech czasów. Reprezentacje Wielkiej Brytanii i Szwecji zdobyły pierwsze od 90 lat medale olimpijskie w curlingowym turnieju mężczyzn[93].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Kanada |
2 | – | – | 2 |
| 2. | Szwecja |
– | 1 | 1 | 2 |
| 2. | Wielka Brytania |
– | 1 | 1 | 2 |
| Razem | 1 | 1 | 1 | 3 | |
Formuła turniejów hokejowych na igrzyskach w Soczi nie uległa zmianie w porównaniu do turniejów w Vancouver. Jedyna różnica pomiędzy tymi turniejami polegała na powrocie do międzynarodowego standardu rozmiaru lodowiska[94].
Złote medale olimpijskie w obu turniejach w Soczi zdobyli reprezentanci Kanady. W turnieju mężczyzn Kanadyjczycy zwyciężyli we wszystkich spotkaniach. Dokonali tego jako pierwsi od igrzysk w Nagano w 1998 roku. Jednocześnie jako pierwsi od igrzysk w Calgary w 1988 roku obronili tytuł mistrzowski w hokeju na lodzie mężczyzn[95][96]. Wicemistrzami olimpijskimi zostali Szwedzi, a brązowy medal zdobyli Finowie[97]. Na piątym miejscu turniej zakończyła faworyzowana reprezentacja gospodarzy igrzysk – Rosja[98].
Złoty medal Kanadyjek w turnieju kobiet był czwartym z rzędu tytułem mistrzyń olimpijskich dla Kanady. W zwycięskiej drużynie po raz czwarty znalazły się Hayley Wickenheiser, Jayna Hefford i Caroline Ouellette. Zostały tym samym pierwszymi w historii hokeistkami z takim dorobkiem medalowym. Dołączyły zarazem do dotychczas dwuosobowego grona sportowców, którzy zdobywali złote medale na czterech kolejnych zimowych igrzyskach olimpijskich – Aleksandra Tichonowa (1968–1980) i Claudii Pechstein (1994–2006). Srebrny medal zdobyły Amerykanki, a brązowy Szwajcarki. Dla Szwajcarii był to pierwszy medal olimpijski w żeńskim hokeju na lodzie[99][100].
Przed meczem finałowym w turnieju mężczyzn, w związku z podejrzeniem stosowania pseudoefedryny, z rozgrywek został wykluczony Szwed Nicklas Bäckström[101], który został później uniewinniony – udowodniono, że substancja znajdowała się w stosowanym przez zawodnika leku na alergię[56]. Na dopingu przyłapani zostali reprezentanci Łotwy, Vitālijs Pavlovs, w którego organizmie wykryta została metyloheksamina[102], oraz Ralfs Freibergs[56].
Na przełomie listopada i grudnia 2017 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdyskwalifikował osiem rosyjskich hokeistek, co skutkowało anulowaniem wyników zespołu w turnieju olimpijskim. Zdyskwalifikowane zostały: Tatjana Burina[103], Inna Diubanok[104], Jekatierina Lebiediewa[105], Jekatierina Paszkiewicz[106], Galina Skiba[107], Jekatierina Smolencewa[108], Anna Szybanowa[109] i Anna Szukina[110]. W lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił pięć dyskwalifikacji, podtrzymał natomiast dyskwalifikacje Diubanok, Skiby i Szybanowej, w efekcie zespół wciąż pozostał zdyskwalifikowany[33].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Kanada |
2 | – | – | 2 |
| 2. | Szwecja |
– | 1 | – | 1 |
| 2. | USA |
– | 1 | – | 1 |
| 4. | Finlandia |
– | – | 1 | 1 |
| 4. | Szwajcaria |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 2 | 2 | 2 | 6 | |
Konkurencje w kombinacji norweskiej rozgrywane na igrzyskach w Soczi nie uległy zmianie w porównaniu do zmagań olimpijskich w Vancouver. Zawodnicy rywalizowali w dwóch konkurencjach indywidualnych i jednej drużynowej[111][112].
Pięciu dwuboistów wywalczyło w Soczi po dwa medale olimpijskie – Jørgen Graabak (dwa złote), Magnus Moan i Eric Frenzel (obaj złoty i srebrny), Magnus Krog (złoty i brązowy) oraz Fabian Rießle (srebrny i brązowy)[112].
W zawodach wystartował Todd Lodwick, dzięki czemu został pierwszym Amerykaninem, który wziął udział w sześciu zimowych igrzyskach olimpijskich. Po występie w Soczi zakończył sportową karierę[113][114].
.jpg)
Na igrzyskach w Soczi rozegrano pięć konkurencji w łyżwiarstwie figurowym. Poza dotychczas przeprowadzanymi zawodami solistów, solistek, par sportowych i tanecznych, w kalendarzu po raz pierwszy znalazły się zawody drużynowe[115].
Dzięki włączeniu zawodów drużynowych do programu olimpijskiego, 11 łyżwiarzy figurowych zostało multimedalistami igrzysk w Soczi. Taka sytuacja, że łyżwiarz figurowy został multimedalistą jednej edycji igrzysk, zdarzyła się po raz pierwszy od igrzysk w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku (wówczas multimedalistą został Ernst Baier) i po raz trzeci w historii (poza Baierem multimedalistką igrzysk w Londynie w 1908 roku została Madge Syers-Cave)[116][117][118][119].
Jednocześnie Tetiana Wołosożar i Maksim Trańkow zostali pierwszymi w historii dwukrotnymi mistrzami olimpijskimi w łyżwiarstwie figurowym podczas jednych igrzysk[116][117][118][119]. Multimedalistami zostali również: Fiodor Klimow i Ksienija Stołbowa (złoto i srebro), Nikita Kacałapow, Jelena Iljinych, Charlie White i Meryl Davis (złoto i brąz) oraz Patrick Chan, Scott Moir i Tessa Virtue (dwa razy srebro)[120][121][122][123][124].
Dzięki zdobyciu złotego medalu w zawodach drużynowych Jewgienij Pluszczenko został drugim w historii łyżwiarzem figurowym, który miał na koncie cztery medale olimpijskie. Wcześniej dokonał tego tylko Gillis Grafström w latach 1920–1932[125].
Pierwsze w historii medale olimpijskie w łyżwiarstwie figurowym zdobyli: Yuzuru Hanyū dla Japonii i Dienis Tien dla Kazachstanu[126].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Rosja |
3 | 1 | 1 | 5 |
| 2. | USA |
1 | – | 1 | 2 |
| 3. | Japonia |
1 | – | – | 1 |
| 4. | Kanada |
– | 3 | – | 3 |
| 5. | Korea Południowa |
– | 1 | – | 1 |
| 6. | Kazachstan |
– | – | 1 | 1 |
| 6. | Niemcy |
– | – | 1 | 1 |
| 6. | Włochy |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 5 | 5 | 5 | 15 | |
Rywalizacja panczenistów i panczenistek w Soczi składała się z dwunastu konkurencji. Dystanse biegów nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Vancouver[127].
Zawody łyżwiarskie zostały zdominowane przez reprezentantów Holandii. Holendrzy zdobyli 23 medale – 8 złotych, 7 srebrnych i 8 brązowych. Rezultatem tym ustanowili dwa rekordy pod względem liczby zdobytych medali w łyżwiarstwie szybkim w trakcie jednych igrzysk – zarówno biorąc pod uwagę medale złote (poprawili tym samym poprzedni rekord sześciu złotych medali wywalczonych w 1960 roku przez ZSRR), jak i sumę wszystkich medali (poprzedni rekord wynosił 13 medali i został ustanowiony w 1988 roku przez NRD)[10].
W czterech konkurencjach reprezentacja Holandii zajęła wszystkie trzy miejsca na podium olimpijskim. Wśród mężczyzn w biegu na 500 m medalistami zostali Michel Mulder, Jan Smeekens i Ronald Mulder, w biegu na 5000 m medale zdobyli Sven Kramer, Jan Blokhuijsen i Jorrit Bergsma, w biegu na 10 000 m medalistami zostali Bergsma, Kramer i Bob de Jong, natomiast w rywalizacji kobiet na 1500 m medale wywalczyły Jorien ter Mors, Ireen Wüst i Lotte van Beek. W tej ostatniej konkurencji czwarte miejsce zajęła kolejna Holenderka, Marrit Leenstra[127][128]. W ten sposób Holandia została pierwszym krajem, który na jednych igrzyskach zdobył wszystkie medale w czterech konkurencjach[129].
Multimedalistami igrzysk w Soczi zostało 15 panczenistów. Najbardziej utytułowaną zawodniczką została Ireen Wüst z dwoma złotymi i trzema srebrnymi medalami. W zawodach mężczyzn trzykrotnie na podium olimpijskim stanął Sven Kramer, zdobywając dwa złote i jeden srebrny medal. Ponadto po dwa medale wywalczyli: Jorien ter Mors (dwa złote), Jan Blokhuijsen, Koen Verweij i Martina Sáblíková (złoty i srebrny), Jorrit Bergsma, Michel Mulder, Zbigniew Bródka i Lotte van Beek (złoty i brązowy), Denny Morrison (srebrny i brązowy) oraz Margot Boer i Olga Graf (dwa brązowe)[127][128][130][131][132].
Wicemistrzyni olimpijska w biegu na 500 m kobiet, Olga Fatkulina została w listopadzie 2017 roku zdyskwalifikowana przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski w związku z podejrzeniem, że zawodniczka stosowała środki dopingujące[48]. Zdyskwalifikowani zostali również Aleksandr Rumiancew[133], Iwan Skobriew[84] i Artiom Kuzniecow[47]. W 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił decyzję MKOl-u – Fatkulinie zwrócono srebrny medal, również wyniki Rumiancewa i Kuzniecowa zostały przywrócone[33].
Na igrzyskach w Soczi rozegrano 10 konkurencji alpejskich, niezmiennie od poprzednich igrzysk[134][135]. W lipcu 2011 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski odrzucił propozycję włączenia do programu olimpijskiego zawodów drużynowych w narciarstwie alpejskim[135].
Medale olimpijskie wywalczyli alpejczycy z dziesięciu państw. Najwięcej razy, dziewięciokrotnie, na podium stanęli reprezentanci Austrii, zdobywając trzy złote, cztery srebrne i dwa brązowe medale[135].
Najbardziej utytułowaną alpejką igrzysk w Soczi została Tina Maze z dorobkiem dwóch złotych medali[135]. Były to pierwsze w historii złote medale zimowych igrzysk olimpijskich zdobyte dla Słowenii[12]. Dwukrotnie na podium w Soczi stanęli również: Anna Fenninger i Maria Höfl-Riesch (złoto i srebro), Kjetil Jansrud (złoto i brąz) oraz Christof Innerhofer i Nicole Hosp (srebro i brąz)[135].
W zjeździe kobiet pierwsze miejsce ex aequo zajęły Tina Maze i Dominique Gisin. Po raz pierwszy w olimpijskiej historii narciarstwa alpejskiego przyznano dwa złote medale[136]. Z kolei w supergigancie mężczyzn na trzecim miejscu ex aequo znaleźli się Jan Hudec i Bode Miller, w związku z czym przyznano dwa brązowe medale. Hudec został w ten sposób pierwszym od 20 lat kanadyjskim medalistą olimpijskim w narciarstwie alpejskim[137], natomiast Miller najstarszym w historii medalistą olimpijskim w narciarstwie alpejskim w wieku 36 lat[138]. W przeprowadzonej kilka dni później rywalizacji w slalomie mężczyzn złoty medal zdobył Mario Matt, który mając 34 lata, został najstarszym w historii mistrzem olimpijskim w narciarstwie alpejskim[138].
Jedyną zawodniczką, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej z Vancouver, była Maria Höfl-Riesch – zwyciężczyni superkombinacji kobiet[134][135].
W zawodach alpejskich wzięli udział reprezentanci czterech państw debiutujących w zimowych igrzyskach olimpijskich – Luke Steyn z Zimbabwe, Alessia Afi Dipol z Togo, Yohan Goutt Goncalves z Timoru Wschodniego i Élise Pellegrin z Malty[139].
Na igrzyskach w 2014 roku rozegrano dziesięć konkurencji w narciarstwie dowolnym. Do programu olimpijskiego włączono half-pipe i slopestyle kobiet i mężczyzn[140][141].
Medale zdobyli reprezentanci dziewięciu państw. Najwięcej razy, dziewięciokrotnie, na podium olimpijskim stanęli zawodnicy i zawodniczki z Kanady, zdobywając cztery złote, cztery srebrne i jeden brązowy medal. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu na tych igrzyskach[142]. W jeździe po muldach mężczyzn złoty medal zdobył Alexandre Bilodeau. Jako pierwszy narciarz dowolny obronił tytuł mistrza olimpijskiego i jednocześnie jako pierwszy miał na koncie dwa złote medale olimpijskie w narciarstwie dowolnym[143].
W dwóch konkurencjach wszystkie trzy miejsca na podium zajęli reprezentanci tego samego państwa. W skicrossie mężczyzn wszystkie medale zdobyli Francuzi – Jean Frédéric Chapuis, Arnaud Bovolenta i Jonathan Midol[144], a w slopestyle’u mężczyzn Amerykanie – Joss Christensen, Gus Kenworthy i Nicholas Goepper[145]. Po występie Francuzów w skicrossie protest do Międzynarodowej Federacji Narciarskiej złożyły ekipy z Kanady i Słowenii, oskarżając ich o oszustwo sprzętowe poprzez zastosowanie spodni, które miały być bardziej aerodynamiczne. Protest został odrzucony przez FIS, a także przez Sportowy Sąd Arbitrażowy, gdyż został złożony po terminie[146].
W slopestyle’u kobiet wystąpiła Julia Marino, pierwsza w historii reprezentantka Paragwaju na zimowych igrzyskach olimpijskich[147].
Podczas igrzysk w Soczi po raz pierwszy rozegrano cztery konkurencje olimpijskie w saneczkarstwie. Do dotychczas przeprowadzanych zawodów jedynek kobiet i mężczyzn oraz dwójek mężczyzn dołączono sztafetę saneczkarską[148].
Wszystkie złote medale wywalczyli reprezentanci Niemiec. Siedmioro saneczkarzy zdobyło po dwa medale olimpijskie w Soczi. Najbardziej utytułowani, z dwoma złotymi medalami, byli Natalie Geisenberger, Felix Loch, Tobias Arlt i Tobias Wendl. Ponadto, dwa srebrne medale wywalczył Albiert Diemczenko, a po dwa brązowe – Andris i Juris Šics[149][150][151][152].
Dzięki zdobytym w Soczi medalom Natalie Geisenberger została najbardziej utytułowaną zawodniczką w saneczkarstwie kobiet na igrzyskach olimpijskich. Jednocześnie, razem z Tatjaną Hüfner, została trzykrotną medalistką w konkurencjach kobiet, czego wcześniej dokonała tylko Silke Kraushaar[153][154][150].
Z kolei Felix Loch został drugim w historii zawodnikiem (po Georgu Hacklu) z trzema złotymi medalami olimpijskimi w saneczkarstwie[155][154][150]. Brązowy medalista w konkurencji jedynek, Armin Zöggeler został pierwszym sześciokrotnym medalistą olimpijskim w saneczkarstwie i zarazem pierwszym w historii sportowcem, który w tej samej konkurencji indywidualnej stawał na podium sześciu kolejnych igrzysk olimpijskich[156].
W grudniu 2017 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdyskwalifikował Alberta Diemczenkę i Tatjanę Iwanową w związku z podejrzeniem stosowania przez zawodników niedozwolonych środków dopingujących. W efekcie medale utracili także członkowie rosyjskiej sztafety saneczkarskiej – Aleksandr Dienisjew i Władisław Antonow[47]. W 2018 roku dyskwalifikację uchylił Sportowy Sąd Arbitrażowy, w efekcie czego zawodnicy odzyskali zdobyte medale[33].
W saneczkarskich jedynkach mężczyzn wystąpił Bruno Banani, pierwszy w historii reprezentant Tonga na zimowych igrzyskach olimpijskich[157].
.jpg)
Na igrzyskach w Soczi przeprowadzono osiem konkurencji w short tracku, tak samo jak podczas igrzysk w Vancouver[158][159].
Rywalizację mężczyzn zdominował Koreańczyk startujący w barwach Rosji, Wiktor Ahn. Zwyciężył w biegach indywidualnych na 500 i 1000 metrów oraz w sztafecie, a w biegu na 1500 metrów zdobył brązowy medal[159]. W tym ostatnim biegu złoto wywalczył Charles Hamelin – mistrz olimpijski z Vancouver w biegu na 500 metrów[160]. Multimedalistami w konkurencjach męskich, poza Ahnem, zostali: Rosjanin Władimir Grigorjew ze złotym i srebrnym medalem oraz Chińczycy Wu Dajing i Han Tianyu ze srebrnym i brązowym medalem[159].
Wśród kobiet trzy zawodniczki zdobyły po trzy medale olimpijskie. Najbardziej utytułowaną z nich została Park Seung-hi, w dorobku której znalazły się dwa złota i jeden brąz. Po jednym medalu z każdego kruszcu zdobyła jej rodaczka – Shim Suk-hee, a jeden srebrny i dwa brązowe medale wywalczyła Włoszka Arianna Fontana[159]. Jedyną zawodniczką, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej, była Zhou Yang – złota medalistka na 1500 metrów w Vancouver i Soczi[161][159].
Wiktor Ahn, po zdobyciu czterech medali w Soczi, został najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii tej dyscypliny na igrzyskach olimpijskich. Wyrównał wynik Apolo Antona Ohno liczący osiem medali wszystkich kruszców i umocnił się na pierwszym miejscu w tabeli multimedalistów z sześcioma złotymi i dwoma brązowymi medalami. Jednocześnie został drugim, po Wang Meng, zawodnikiem, który podczas jednych igrzysk zdobył trzy złote medale w short tracku[162].
W trakcie zawodów poprawiono jeden rekord olimpijski – w konkurencji męskich sztafet reprezentanci Rosji (Wiktor Ahn, Siemion Jelistratow, Władimir Grigorjew i Rusłan Zacharow) uzyskali czas 6 min 42,371 s, najlepszy w olimpijskiej historii[163].
Zawody skeletonowe na igrzyskach w Soczi, tak jak w Vancouver, składały się z dwóch konkurencji – ślizgów kobiet i mężczyzn[164][165].
Wśród mężczyzn triumfował ówczesny mistrz świata oraz brązowy medalista z Vancouver, Aleksandr Trietjakow. Srebrnym medalistą został, podobnie jak cztery lata wcześniej, Martins Dukurs[166]. Była to pierwsza sytuacja, że na podium zawodów olimpijskich na dwóch kolejnych igrzyskach stanęło dwóch tych samych skeletonistów[167][168].
W rywalizacji kobiet najlepsza była Elizabeth Yarnold, dzięki czemu Wielka Brytania wciąż pozostała jedynym krajem, który zdobył przynajmniej jeden medal olimpijski w skeletonie na wszystkich igrzyskach, na których dyscyplina była w kalendarzu olimpijskim[167][168].
Po igrzyskach Międzynarodowy Komitet Olimpijski pozbawił medali Aleksandra Trietjakowa i Jelenę Nikitinę w związku z podejrzeniem stosowania przez zawodników dopingu[45]. Zdyskwalifikowane zostały również Marija Orłowa i Olga Potylicyna[71] oraz Siergiej Czudinow[44]. Decyzję MKOl-u uchylił Sportowy Sąd Arbitrażowy, Rosjanie odzyskali medale, przywrócono również rezultaty Orłowej, Potylicyny i Czudinowa[33].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Rosja |
1 | – | 1 | 2 |
| 2. | Wielka Brytania |
1 | – | – | 1 |
| 3. | USA |
– | 1 | 1 | 2 |
| 4. | Łotwa |
– | 1 | – | 1 |
| Razem | 2 | 2 | 2 | 6 | |
Na igrzyskach w Soczi po raz pierwszy przeprowadzono cztery konkurencje w skokach narciarskich. Do dotychczas rozgrywanych trzech konkursów mężczyzn dołączono konkurs indywidualny kobiet na skoczni normalnej. Konkurencja ta została włączona do kalendarza olimpijskiego po wieloletnich staraniach[169].
Najbardziej utytułowanym skoczkiem narciarskim na igrzyskach w 2014 roku został Kamil Stoch z dwoma złotymi medalami olimpijskimi. Multimedalistami zostali również Peter Prevc i Noriaki Kasai ze srebrem i brązem[170].
Po raz czwarty w historii ten sam zawodnik został mistrzem olimpijskim w obu indywidualnych konkursach skoków narciarskich na jednych igrzyskach olimpijskich – przed Stochem dokonali tego Matti Nykänen w 1988 oraz Simon Ammann w 2002 i 2010 roku[171]. Został jednocześnie drugim w historii polskim mistrzem olimpijskim w skokach narciarskich, po Wojciechu Fortunie w 1972 roku[172].
Pierwszą w historii mistrzynią olimpijską w rywalizacji kobiet została Carina Vogt, srebrny medal zdobyła Daniela Iraschko-Stolz, a brązowy – Coline Mattel[173]. Brąz wywalczony przez Mattel był pierwszym medalem olimpijskim zdobytym dla Francji w skokach narciarskich[174].
W kalendarzu igrzysk w Soczi znalazło się 10 konkurencji snowboardowych. Po raz pierwszy rozdano medale olimpijskie w slopestyle’u i slalomie równoległym[175].
Medalistami zostali reprezentanci 14 państw. Dwóch zawodników – Vic Wild i Žan Košir – zdobyło po dwa medale olimpijskie. Wild został dwukrotnym mistrzem olimpijskim, a Košir srebrnym i brązowym medalistą[176]. W ten sposób obaj zawodnicy zostali pierwszymi w historii snowboardzistami, którzy zdobyli medale w dwóch różnych konkurencjach podczas jednych igrzysk olimpijskich[177].
Pierwsze w historii medale olimpijskie w snowboardingu zdobyli reprezentanci Czech, Japonii, Słowenii i Wielkiej Brytanii[178].
| Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|
| 1. | USA |
3 | – | 2 | 5 |
| 2. | Rosja |
2 | 1 | 1 | 4 |
| 3. | Szwajcaria |
2 | 1 | – | 3 |
| 4. | Austria |
1 | – | 1 | 2 |
| 4. |  Francja |
1 | – | 1 | 2 |
| 6. | Czechy |
1 | – | – | 1 |
| 7. | Japonia |
– | 2 | 1 | 3 |
| 8. | Kanada |
– | 1 | 1 | 2 |
| 8. | Niemcy |
– | 1 | 1 | 2 |
| 8. | Słowenia |
– | 1 | 1 | 2 |
| 11. | Australia |
– | 1 | – | 1 |
| 11. | Finlandia |
– | 1 | – | 1 |
| 11. | Norwegia |
– | 1 | – | 1 |
| 14. | Wielka Brytania |
– | – | 1 | 1 |
| Razem | 10 | 10 | 10 | 30 | |
83 sportowców zdobyło w Soczi więcej niż jeden medal, a 52 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – po dziesięcioro – multimedalistów startowało w barwach Norwegii i Rosji. Dziesięcioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w łyżwiarstwie szybkim, dziewięcioro w biegach narciarskich, ośmioro w łyżwiarstwie figurowym, siedmioro w biathlonie, po czworo w narciarstwie alpejskim, kombinacji norweskiej, saneczkarstwie i short tracku, a po jednym w skokach narciarskich i snowboardingu.
Najwięcej medali – pięć – zdobyła reprezentantka Holandii w łyżwiarstwie szybkim, Ireen Wüst, która wywalczyła dwa złote i trzy srebrne medale olimpijskie. W indywidualnej klasyfikacji medalowej zajęła jednak czwarte miejsce – po trzy złote medale zdobyli bowiem Wiktor Ahn, Darja Domraczewa i Marit Bjørgen. Ahn został ponadto brązowym medalistą, dzięki czemu zwyciężył w klasyfikacji medalowej.
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
| Miejsce | Zawodnik | Państwo | Dyscyplina | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | Wiktor Ahn | Rosja |
short track | 3 | – | 1 | 4 |
| 2. | Marit Bjørgen | Norwegia |
biegi narciarskie | 3 | – | – | 3 |
| 2. | Darja Domraczewa | Białoruś |
biathlon | 3 | – | – | 3 |
| 4. | Ireen Wüst | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 2 | 3 | – | 5 |
| 5. | Martin Fourcade | Francja |
biathlon | 2 | 1 | – | 3 |
| 5. | Sven Kramer | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 2 | 1 | – | 3 |
| 7. | Park Seung-hi | Korea Południowa |
short track | 2 | – | 1 | 3 |
| 8. | Tobias Arlt | Niemcy |
saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Ole Einar Bjørndalen | Norwegia |
biathlon | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Dario Cologna | Szwajcaria |
biegi narciarskie | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Natalie Geisenberger | Niemcy |
saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Jørgen Gråbak | Norwegia |
kombinacja norweska | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Felix Loch | Niemcy |
saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Tina Maze | Słowenia |
narciarstwo alpejskie | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Jorien ter Mors | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Kamil Stoch | Polska |
skoki narciarskie | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Emil Hegle Svendsen | Norwegia |
biathlon | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Maksim Trańkow | Rosja |
łyżwiarstwo figurowe | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Tobias Wendl | Niemcy |
saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Vic Wild | Rosja |
snowboarding | 2 | – | – | 2 |
| 8. | Tetiana Wołosożar | Rosja |
łyżwiarstwo figurowe | 2 | – | – | 2 |
| 22. | Charlotte Kalla | Szwecja |
biegi narciarskie | 1 | 2 | – | 3 |
| 23. | Tora Berger | Norwegia |
biathlon | 1 | 1 | 1 | 3 |
| 23. | Shim Suk-hee | Korea Południowa |
short track | 1 | 1 | 1 | 3 |
| 25. | Jan Blokhuijsen | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Anna Fenninger | Austria |
narciarstwo alpejskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Eric Frenzel | Niemcy |
kombinacja norweska | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Władimir Grigorjew | Rosja |
short track | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Marcus Hellner | Szwecja |
biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Maria Höfl-Riesch | Niemcy |
narciarstwo alpejskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Fiodor Klimow | Rosja |
łyżwiarstwo figurowe | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Aleksandr Legkow | Rosja |
biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Magnus Moan | Norwegia |
kombinacja norweska | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Johan Olsson | Szwecja |
biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Ingvild Flugstad Østberg | Norwegia |
biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Martina Sáblíková | Czechy |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Ksienija Stołbowa | Rosja |
łyżwiarstwo figurowe | 1 | 1 | – | 2 |
| 25. | Koen Verweij | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
| 39. | Tiril Eckhoff | Norwegia |
biathlon | 1 | – | 2 | 3 |
| 40. | Lotte van Beek | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Jorrit Bergsma | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Zbigniew Bródka | Polska |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Meryl Davis | USA |
łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Jelena Iljinych | Rosja |
łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Ida Ingemarsdotter | Szwecja |
biegi narciarskie | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Kjetil Jansrud | Norwegia |
narciarstwo alpejskie | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Nikita Kacałapow | Rosja |
łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Magnus Krog | Norwegia |
kombinacja norweska | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Michel Mulder | Holandia |
łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Daniel Richardsson | Szwecja |
biegi narciarskie | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Wita Semerenko | Ukraina |
biathlon | 1 | – | 1 | 2 |
| 40. | Charlie White | USA |
łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
