Kazimierz Nycz
polski duchowny rzymskokatolicki, kardynał Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Nycz (ur. 1 lutego 1950 w Starej Wsi) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy krakowski w latach 1988–2004, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski w latach 2004–2007, arcybiskup metropolita warszawski w latach 2007–2024, ordynariusz wiernych obrządku wschodniego w Polsce w latach 2007–2025, administrator apostolski sede plena diecezji płockiej w 2019, kardynał prezbiter od 2010, od 2024 arcybiskup senior archidiecezji warszawskiej.
| Kardynał prezbiter | |||
 Kazimierz Nycz (2014) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 lutego 1950 | ||
| Arcybiskup metropolita warszawski | |||
| Okres sprawowania |
2007–2024 | ||
| Ordynariusz wiernych obrządku wschodniego w Polsce | |||
| Okres sprawowania |
2007–2025 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Diakonat |
8 maja 1972 | ||
| Prezbiterat |
20 maja 1973 | ||
| Nominacja biskupia |
14 maja 1988 | ||
| Sakra biskupia |
4 czerwca 1988 | ||
| Kreacja kardynalska |
20 listopada 2010 | ||
| Kościół tytularny | |||
 | |||
| Odznaczenia | |||
    | |||
| Strona internetowa | |||
| Data konsekracji |
4 czerwca 1988 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Kraków | ||||||||||
| Miejsce | |||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Młodość i wykształcenie
Urodził się 1 lutego 1950 w Starej Wsi[1] jako najstarszy z trojga dzieci Franciszka i Walerii Nyczów[2]. W 1967 ukończył naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Marii Skłodowskiej-Curie w Czechowicach-Dziedzicach i zdał egzamin dojrzałości[3].
W latach 1967–1973 studiował w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie[1]. Święcenia diakonatu otrzymał 8 maja 1972 przez posługę kardynała Karola Wojtyły, arcybiskupa metropolity krakowskiego[4], natomiast święceń prezbiteratu udzielił mu 20 maja 1973 przed kościołem Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Kaniowie biskup pomocniczy krakowski Julian Groblicki[5]. Inkardynowany został do archidiecezji krakowskiej[4].
W 1976 uzyskał licencjat z teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. W latach 1977–1980 odbył studia doktoranckie w zakresie katechetyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, które ukończył w 1981 uzyskaniem doktoratu na podstawie dysertacji Realizacja odnowy katechetycznej Soboru Watykańskiego II w archidiecezji krakowskiej[1][6].
Prezbiter
W latach 1973–1975 był wikariuszem parafii św. Elżbiety w Jaworznie-Szczakowej, a następnie w latach 1975–1977 parafii św. Małgorzaty w Raciborowicach[1][6]. Po ukończeniu studiów doktoranckich pomagał w duszpasterstwie w parafii Miłosierdzia Bożego w Skawinie[1].
Od 1981 do 1987 był wykładowcą katechetyki na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, jednocześnie pracował w Wydziale Katechetycznym Kurii Metropolitalnej w Krakowie[6]. W latach 1987–1988 pełnił funkcję wicerektora krakowskiego seminarium duchownego[1].
Biskup
14 maja 1988[7] papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji krakowskiej ze stolicą tytularną Villa Regis[1]. Święcenia biskupie przyjął 4 czerwca 1988 w katedrze na Wawelu[1]. Głównym konsekratorem był kardynał Franciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski, zaś współkonsekratorami arcybiskup Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski, i Stanisław Nowak, biskup diecezjalny częstochowski[4]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Ex hominibus, pro hominibus” (Z ludu i dla ludu)[1][8]. W latach 1988–2004 sprawował urząd wikariusza generalnego archidiecezji krakowskiej. Był organizatorem trzech pobytów Jana Pawła II w Krakowie w trakcie jego podróży apostolskich do Polski[1].
9 czerwca 2004 Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[9]. Urząd biskupi objął kanonicznie podczas ingresu do katedry koszalińskiej 7 sierpnia 2004[10]. Jako biskup diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej w ramach przygotowania młodzieży gimnazjalnej do przyjęcia sakramentu bierzmowania wprowadził odbywającą się w małych grupach katechezę pozaszkolną przy parafiach, a także polecił wspólnotom parafialnym troskę o kontakt z młodzieżą akademicką[1].
3 marca 2007 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą warszawskim[11]. Powierzoną mu archidiecezję warszawską objął kanonicznie 1 kwietnia 2007 podczas ingresu do bazyliki archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie. 29 czerwca 2007 otrzymał z rąk papieża paliusz metropolitalny[1]. Jako arcybiskup metropolita warszawski objął urzędy wielkiego kanclerza Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie[12] i Papieskiego Wydziału Teologicznego w Warszawie[13]. W 2008 zainicjował obchodzony w pierwszą niedzielę czerwca Dzień Dziękczynienia[6]. W listopadzie 2023[14] w związku z osiągnięciem wkrótce wieku 75 lat złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu[15], którą papież Franciszek przyjął 4 listopada 2024[16][17]. Do czasu kanonicznego objęcia urzędu przez jego następcę objął funkcję administratora apostolskiego archidiecezji[18].
Decyzją papieża Benedykta XVI 9 czerwca 2007 został mianowany ordynariuszem wiernych obrządku wschodniego w Polsce, pozbawionych ordynariusza własnego obrządku[19][20], a 8 marca 2025 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z tej funkcji[21]. 29 maja 2019 papież Franciszek mianował go administratorem apostolskim sede plena diecezji płockiej na czas nieobecności biskupa diecezjalnego płockiego Piotra Libery od 1 lipca do 31 grudnia 2019[22].
20 października 2010 Benedykt XVI ogłosił jego nominację kardynalską[23][6], a na konsystorzu 20 listopada 2010 kreował kardynałem prezbiterem kościoła Świętych Sylwestra i Marcina w Monti[24][25]. 25 grudnia 2010 odbył kardynalski ingres do archikatedry warszawskiej[26], natomiast 29 kwietnia 2011 uroczyście objął swój kościół tytularny[27]. W 2013 uczestniczył w konklawe, na którym papieżem został wybrany Franciszek[28][29].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 1999 został przewodniczącym Komisji Wychowania Katolickiego. Pod jego kierunkiem zostały opracowane: Podstawa programowa katechezy Kościoła katolickiego w Polsce, Dyrektorium katechetyczne Kościoła katolickiego w Polsce i Program nauczania religii, zatwierdzone przez Konferencję Episkopatu Polski w 2001 roku[1]. W 2004 został członkiem Rady Stałej[1], następnie jako kardynał kierujący diecezją stał się jej członkiem z urzędu[30]. Ponadto w strukturach Episkopatu pełnił funkcje przewodniczącego Komisji Rewizyjnej[1] i Rady Ekonomicznej[31], a także był członkiem Komisji Duszpasterstwa, Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, Zespołu ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla[1] i Zespołu ds. Kontaktów z Konferencją Episkopatu Niemiec[32]. Wszedł również w skład Komisji Wspólnej Przedstawicieli Rządu RP i KEP[33]. W 2010 został przewodniczącym Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”[34], objął także funkcję przewodniczącego komisji rewizyjnej tej fundacji[35].
Decyzją Benedykta XVI w 2010 został członkiem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz Kongregacji ds. Duchowieństwa[36][37], natomiast papież Franciszek w 2014 mianował go członkiem Papieskiej Rady ds. Kultury[38][39], a w 2023 Dykasterii ds. Kultury i Edukacji[40][41].
Wszedł także w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[42].
Udzielił święceń biskupich nuncjuszowi apostolskiemu w Liberii Mirosławowi Adamczykowi (2013) oraz biskupom pomocniczym warszawskim: Józefowi Górzyńskiemu (2013), Rafałowi Markowskiemu (2013) i Michałowi Janosze (2015). Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego koszalińsko-kołobrzeskiego Krzysztofa Zadarki (2009) i biskupa pomocniczego płockiego Mirosława Milewskiego (2016)[4].
Odznaczenia i wyróżnienia
Postanowieniem Prezydenta Republiki Portugalskiej z 1 września 2008 został odznaczony Orderem Zasługi II klasy[43]. W 2013 objął funkcję wielkiego przeora zwierzchnictwa w Polsce Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie[44][45], w którym przyznano mu rangę Kawalera Wielkiego Krzyża[44]. W 2015 otrzymał tytuł Baliwa Krzyża Wielkiego Honoru i Dewocji Zakonu Maltańskiego[46].
W 1999 otrzymał honorowe obywatelstwo miasta i gminy Skawina[47]. Stowarzyszenie Gmin i Powiatów Małopolski przyznało mu tytuł Małopolanina Roku 2010[48].
W 2019 został odznaczony medalem „Milito Pro Christo”, nadanym przez biskupa polowego Józefa Guzdka[49].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.