oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Matecki (ur. 4 grudnia 1896 we Wrześni, zm. 17 września 1969 w Waszyngtonie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
4 grudnia 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
17 września 1969 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1947 |
Siły zbrojne |
Armia Cesarstwa Niemieckiego |
Jednostki | |
Stanowiska |
zastępca dowódcy brygady |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Józef Matecki urodził się 4 grudnia 1896 roku we Wrześni, ówczesnym mieście powiatowym rejencji poznańskiej, w rodzinie Józefa i Magdaleny z Jakubowskich[1][2].
Na początku I wojny światowej, po ukończeniu gimnazjum gnieźnieńskiego, został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego i wysłany na front zachodni. Wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Walczył w oddziale Pawła Cymsa. W styczniu 1919 roku został ciężko ranny w czasie szturmu dworca w Inowrocławiu. Przestrzelone płuca wymagały długiego leczenia i rehabilitacji[2].
Pod koniec 1919 roku został przydzielony do Kompanii Przybocznej Naczelnego Wodza. W 1920 roku, w czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią 65 pułku piechoty. Następnie przez dwa lata dowodził batalionem w 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu[3]. 23 maja 1923 roku otrzymał przeniesienie do 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[4]. W następnym roku został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza pułku. 16 grudnia 1926 roku został zwolniony ze stanowiska oficera przysposobienia wojskowego[5]. 27 stycznia 1930 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Z dniem 3 listopada 1932 roku został powołany z Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1932–1934. Z dniem 1 listopada 1934 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku na stanowisko szefa sztabu[7]. W październiku 1935 roku został przeniesiony do 9 pułku piechoty Legionów na stanowisko dowódcy batalionu. W 1939 roku pełnił służbę w Departamencie Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Studiów[8].
Po kampanii wrześniowej 1939 roku przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie został oficerem do zleceń generała broni Kazimierza Sosnkowskiego, komendanta głównego Związku Walki Zbrojnej. W 1940 roku, po klęsce Francji, został kierownikiem Bazy ZWZ w Kairze[2].
Dwa lata później powrócił do służby liniowej i objął dowództwo jednego z batalionów 3 Dywizji Strzelców Karpackich. 1 lutego 1944 roku został zastępcą dowódcy 1 Brygady Strzelców Karpackich. 12 maja 1944 roku, w czasie bitwy o Monte Cassino, objął dowództwo brygady po rannym pułkowniku Walentym Peszku. Brygadą dowodził do września 1944 roku, kiedy to został odwołany do Londynu przez generała Sosnkowskiego w celu objęcia stanowiska szefa Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza. W związku ze zwolnieniem generała Sosnowskiego z funkcji Naczelnego Wodza objęcie stanowiska szefa Oddziału Specjalnego nie doszło do skutku. Wiosną 1945 roku został zastępcą dowódcy 4 Dywizji Piechoty[2].
W 1947 roku, po zwolnieniu z Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, wyemigrował do Stanów Zjednoczonych Ameryki. W latach 1948–1963 był zatrudniony w służbie geograficznej Armii Stanów Zjednoczonych, w charakterze pracownika kontraktowego. Przez kolejne dwa lata był zatrudniony w Agencji Wywiadowczej Departamentu Obrony. Mając 70 lat został przeniesiony na emeryturę. Zmarł 17 września 1969 roku w Waszyngtonie. Do śmierci był członkiem Koła Generałów i Pułkowników byłych Wyższych Dowódców, skupionego wokół osoby generała broni Władysława Andersa[2].
Żonaty z Wandą Żakowską, z którą miał dwie córki. Żona przed wojną była zatrudniona w Ambasadzie USA w Warszawie[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.