Loading AI tools
brytyjski oficer i polarnik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Ross (ur. 24 lipca 1777 w Balsarroch, w hrabstwie Wigtownshire w Szkocji, zm. 30 sierpnia 1856 w Londynie) – brytyjski oficer Royal Navy, odkrywca, polarnik, dowódca wypraw arktycznych.
,_by_British_school_of_the_19th_century.jpg) Portret Johna Rossa (ok. 1833) | |
| Rear Admiral | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
W latach 1818–1819 dowodził w wyprawie, która dotarła do Cieśniny Smitha i Cieśniny Lancastera. Podczas wyprawy w latach 1829–1833 odkrył półwysep Boothia i Wyspę Króla Williama. Podczas tej ekspedycji jego bratanek James Clark Ross (1800–1862) jako pierwszy ustalił położenie północnego bieguna magnetycznego. W latach 1850–1851 prowadził poszukiwania zaginionej wyprawy Franklina.
John Ross urodził się 24 lipca 1777 roku w Balsarroch, w hrabstwie Wigtownshire w Szkocji[1].
W wieku 9 lat wstąpił jako first-class volunteer do Royal Navy pod opiekę kapitana Seymoura Fincha[2]. Przez trzy lata służył na statku HMS Pearl na Morzu Śródziemnym, a przez kolejny rok na statku HMS Impregnable pod opieką kapitana Thomasa Byarda (1743–1798)[2]. Następnie odbył trzy rejsy do Indii Zachodnich i trzy po Morzu Bałtyckim[2].
W latach 1793–1798 roku Ross pracował dla Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej[2]. W 1799 roku powrócił do marynarki i służył jako midshipman na slupie HMS Weazel[2]. Następnie służył na statkach HMS Clyde i HMS Diligence[3]. W 1803 roku po wypowiedzeniu wojny Francji służył na HMS Grampus[3]. W 1805 roku otrzymał awans na porucznika[3]. Poważnie ranny w 1806 roku podczas abordażu na statek hiszpański – w 1809 roku otrzymał rentę z tytułu odniesionych obrażeń[4]. Od 1808 roku służył na HMS Victory – jednej z jednostek ochraniających brytyjskie statki handlowe na Morzu Bałtyckim[4]. Flota brytyjska była wspierana przez siły szwedzkie, które były osłabione – załogi szwedzkie rekrutowały się z biednych chłopów[5]. Posługujący się szwedzkim Ross został oddelegowany jako oficer łącznikowy do marynarki szwedzkiej[6]. W 1812 roku Ross został awansowany na stopień komandora i został dowódcą HMS Briseis[7]. W tym samym roku przyjął na statek jako first-class volunteer swojego bratanka Jamesa Clarka Rossa (1800–1862)[7].
W 1817 roku brytyjski podróżnik William Scoresby (1789–1857) raportował, że wody wokół Grenlandii między 74°N a 80°N są wolne od lodu[8]. Wzbudziło to zainteresowanie Admiralicji i rozpoczęto poszukiwania Przejścia Północno-Zachodniego[8]. W 1818 roku wysłano dwie wyprawy, które zapoczątkowały 35 lat brytyjskich poszukiwań[8].
Kandydaturę Rossa na dowódcę „Isabelli” wysunął George Johnstone Hope (1767–1818)[9]. Wyprawa Rossa potwierdziła informacje Williama Baffina (1584–1622) o Zatoce Baffina i podjęła próbę dalszej przeprawy na północ[10]. Dotarła do Cieśniny Smitha, osiągając 76°N, gdzie dalszą przeprawę uniemożliwiła obecność lodu[10]. Następnie Ross skierował się na zachód, docierając do Cieśniny Lancastera[11]. Zawrócił zmylony mirażem gór blokującym dalsze przejście na zachód, za co spotkała go krytyka po powrocie do domu[10]. Podczas wyprawy Ross jako pierwszy Europejczyk odwiedził dom grenlandzkiego Inuita[12].
Po powrocie Ross przeszedł na emeryturę, lecz był skłonny poprowadzić kolejną wyprawę, jednak już nigdy nie powierzono mu takiego zadania[10]. Zainteresował się silnikami parowymi i frenologią[10].
W 1829 roku zamożny producent ginu Felix Booth (1780–1850) postanowił sfinansować prywatną wyprawę arktyczną w poszukiwaniu Przejścia Północno-Zachodniego[10]. Ekspedycję poprowadził John Ross wraz z bratankiem[10]. Wyprawa wyruszyła na statku „Victory”[10]. Odkryto Cieśninę Księcia Regenta i ląd po jej stronie zachodniej[10], który nazwano Boothia na cześć fundatora wyprawy[13]. Ross odkrył również zatokę na południe od Cieśniny Księcia Regenta, którą również nazwano Boothia[1][uwaga 1]. Wyprawa przezimowała na południowym krańcu zatoki w miejscu, które Ross nazwał Lord Mayor Bay[10]. Europejczycy przetrwali dzięki pomocy Inuitów, którzy rozbili swój obóz zimowy w pobliżu Lord Mayor Bay[10]. Podczas pierwszego zimowania w 1831 roku bratanek Rossa – James Clark Ross (1800–1862) jako pierwszy ustalił położenie północnego bieguna magnetycznego[10]. Dopiero po trzech latach ekspedycji udało się osiągnąć Cieśninę Księcia Regenta[10]. Uczestnicy wyprawy zmuszeni byli porzucić „Victory” i przeprawili się na północny wschód[10]. Założyli obóz zimowy w miejscu, gdzie składowano zapasy ze statku Parry’ego[10]. Przy próbie dalszej przeprawy łodziami zostali zoczeni przez statek wielorybniczy – dawny statek Rossa „Isabellę” – który zabrał ich do Anglii[10]. Powrót zaginionych przez lata polarników i odkrycie północnego bieguna magnetycznego uczyniły Rossów sławnymi[10]. W 1834 roku John Ross otrzymał tytuł szlachecki[1]. Na mocy decyzji Parlamentu Ross otrzymał rentę, a Booth zwrot kosztów ekspedycji[10]. W latach 1839–1846 Ross pełnił urząd konsula w Sztokholmie[1].
W 1851 roku Ross stanął na czele kolejnej ekspedycji ratunkowej w celu odnalezienia członków zaginionej ekspedycji Johna Franklina – bez powodzenia[10][1].
W 1851 roku został awansowany na stopień kontradmirała (ang. rear admiral)[1]. Zmarł w 1856 roku w Londynie[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
