Loading AI tools
Joachim Trier (ur. 1 marca 1974 w Kopenhadze) – norweski reżyser i scenarzysta filmowy.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód | |
| Lata aktywności |
od 2006 |
Pochodzenie
Urodził się w stolicy Danii, ale dorastał w Norwegii[1]. Pochodzi z filmowej rodziny[1] - jego rodzice oraz dziadek zajmowali się kręceniem filmów[2][3]. Jego dziadek Erik Lochen[3] był reżyserem, ale przestał kręcić filmy po II wojnie światowej[2]. Matka zrealizowała m.in. kilka filmów o emancypacji kobiet w Afryce[2]. Ojciec Jacob Trier był dźwiękowcem[2][3]. Młodszy brat zajmuje się kręceniem dokumentów, wcześniej zrobił również wiele teledysków muzycznych. Jest też autorem dokumentu o norweskich handlarzach bronią[2]. Jego siostra jest fotosistką na planach filmowych[2].
Początki
Joachim jako nastolatek był skateboardzistą rywalizującym na kilku mistrzostwach w Ameryce Północnej[4], zaczął wtedy kręcić i produkować własne filmy na temat deskorolek[5].
Studiował w Danii (Filmhøjskolen) oraz w Londynie (British National Film and Television School w Beaconsfield)[1][6]. Realizował filmy reklamowe, a także krótkometrażowe: Pieta (1999), Still (2001), Procter (2002).
Pierwsze sukcesy
W pełnym metrażu zadebiutował dobrze przyjętym komediodramatem Reprise. Od początku, raz jeszcze (2006), do którego był także współautorem scenariusza[3]. Jego bohaterami byli dwaj zaprzyjaźnieni od dziecka młodzi pisarze, próbujący opublikować swoje debiuty[3]. Za film ten Trier otrzymał wiele międzynarodowych nagród, w tym dla najlepszego reżysera na MFF w Karlowych Warach i nagrody Discovery na MFF w Toronto[1], jak również nagrodę Amanda[7]. W 2007 czasopismo "Variety" uznało go jednym z "10 reżyserów, których warto obserwować"[1][5].
Jego drugi film fabularny, Oslo, 31 sierpnia (2011), miał swoją premierę na 64. MFF w Cannes w ramach sekcji "Un Certain Regard". Następnie zaprezentowano go m.in. na MFF w Toronto i Sundance[1][8][9]. Film zdobył kilka międzynarodowych nagród i był nominowany do nagrody Cezara dla najlepszego filmu zagranicznego[1]. Obraz cieszył się dużym uznaniem krytyków i znalazł się na ich wielu listach najlepszych filmów 2011 roku[10][11].
Trier zasiadał w jury sekcji "Cinéfondation" na 67. MFF w Cannes (2014)[12], a później również w jury konkursu głównego na 75. MFF w Cannes (2022).
Dobra passa
Następny film Triera został nakręcony w języku angielskim. W Głośniej od bomb (2015) wystąpili m.in. Jesse Eisenberg, Gabriel Byrne i Isabelle Huppert[13]. Obraz ten został wybrany do rywalizacji o Złotą Palmę na 68. MFF Cannes.
Czwarta fabuła Triera była połączeniem horroru i thrillera. Thelma (2017) została pokazana na MFF w Toronto[14] i została wybrana norweskim kandydatem do Oscara dla najlepszego filmu obcojęzycznego[15][16]. Ostatecznie film nie zdobył jednak nominacji.
W swoich filmach skupia się na zagadnieniach takich jak tożsamość, dezorientacja, ambicja, przyjaźń[4][17]. Kino to dla niego sztuka formy pamięci[18], rekonstekstualizacja momentów uchwyconych[19]. Jak twierdzi, jest zainteresowany tworzeniem kina i odkrywaniem, czym może ono być[19]. Inspiracją są dla niego m.in. David Lynch, Ingmar Bergman, Federico Fellini, Woody Allen i Henrik Ibsen[18][17].
Reżyser
Filmy fabularne
- Reprise. Od początku, raz jeszcze (Reprise, 2006)
- Oslo, 31 sierpnia (Oslo, 31. august, 2011)
- Głośniej od bomb (Louder Than Bombs, 2015)
- Thelma (2017)
- Najgorszy człowiek na świecie (Verdens verste menneske, 2021)
Filmy krótkometrażowe
- Fatal Strategies (1995)
- Neglection (1996)
- The Transparency Of Evil (1997)
- Passport (1998)
- Pietá (1999)
- Still (2001)
- Procter (2002)
- Joachim Trier w bazie IMDb (ang.)
- Joachim Trier w bazie Filmweb
- Joachim Trier na Facebooku
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
