Jezierza morska

Jezierza morska
	; Pokrój rośliny
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	żabieńcowce
Rodzina	żabiściekowate
Rodzaj	jezierza
Gatunek	jezierza morska
	Nazwa systematyczna
	Najas marina L.; Sp. Pl. 1015 (1753)
Synonimy
	Fluvialis vulgaris latifolia; Najas polonica Zalewski; Ittnera major (All.) C.C.Gmel.; Najas major All.; Ittnera najas C.C.Gmel.; Najas fluviatilis; Najas fucoides Griff.; Najas gracilis (Morong) Small; Najas intermedia Gorski; Najas laevis Lojac.; Najas latifolia A.Braun; Najas latior F.Muell. ex K.Schum.; Najas maritima Pall.; Najas microcarpa (A.Braun) Bolle ex Christ; Najas monosperma Willd.; Najas muricata Thuill.; Najas tetrasperma Willd.;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jezierza morska (Najas marina L.) – gatunek roślin wodnych z rodziny żabiściekowatych (Hydrocharitaceae), w niektórych systemach (np. Reveala) wyłączany wraz z całym rodzajem do odrębnej rodziny jezierzowatych (Najadaceae). Kosmopolityczny makrofit występujący w wodach słodkich i słonawych.

Szybkie fakty Domena, Królestwo ...

Zamknij

Występuje w rozmaitych siedliskach wodnych w Eurazji, północnej Afryce, obu Amerykach, Australii i Oceanii. W Polsce na rozproszonych stanowiskach na niżu^[5], dość rzadki, częstszy na zachodzie i północy^[6] na obszarze od zachodniopomorskiego i lubuskiego po warmińsko-mazurskie. Nieliczne stanowiska ma w województwie śląskim i lubelskim, poza tym znany z pojedynczych stanowisk^[7]. W XXI w. roślina znajdowana jest na kolejnych stanowiskach w środkowej Polsce, zwłaszcza w zbiornikach antropogenicznych^[8].

Wykazuje dość dużą zmienność morfologiczną, zwłaszcza w przypadku liści i owoców.

Pokrój: Drobnolistny elodeid o charakterystycznym kolczastym wyglądzie. Ciemnozielony. Zanurzony, może płożyć się po dnie.
Pęd: Łodygi zwykle kolczaste, sztywne i stosunkowo kruche, widlasto rozgałęzione, długie do 0,5 m (wyjątkowo do metra) i grube na 1–2 mm. Międzywęźla w dole do 10 cm długości, wyżej krótsze.
Liście: Po trzy w pozornych okółkach. Równowąsko-lancetowate. Ząbkowane, a na górnej stronie kolczaste. Z przestworami wypełnionymi powietrzem. Szerokie na 1–6 mm (łącznie z ząbkami), długie na 1,2–4 cm. Pochwy całobrzegie, ewentualnie z ząbkami.
Kwiaty: Rośliny dwupienne. Kwiaty rozdzielnopłciowe, niepozorne, bez okwiatu, osadzone w kątach liści. Kwitnienie od czerwca do września. Ziarna pyłku początkowo owalne, szybko wykształcają łagiewki, tworząc kształt ułatwiający unoszenie przez wodę.
Owoce: Żółte lub żółtobrunatne orzeszki. Jajowate, długie na 3–8 mm z krótkim skrzydełkiem u podstawy^[6]^[5]. Dłużej rozwijające się owoce dojrzewając ciemnieją do barwy czarnej i właśnie takie mają większą zdolność kiełkowania. Wymagają jaryzacji (ewentualnie skaryfikacji, np. przez pasażowanie przez przewody pokarmowe zwierząt). Dłuższa jarowizacja (3 miesiące) w temperaturze około 4 °C obniża temperaturę wymaganą do kiełkowania do 20–25 °C (wobec wymaganych 30–35 °C przy jednomiesięcznej jarowizacji). W warunkach naturalnych, po odpowiednio długim uśpieniu w niskiej temperaturze, kiełkowanie zaczyna się przy 15 °C^[9].

Gatunki podobne: Pozostałe dwa występujące w Polsce gatunki jezierzy są znacznie rzadsze. Są delikatniejsze z mniej sztywną łodygą pozbawioną kolców i mniejsze. Są jednopienne i mają liczbę chromosomów 2n=24. Występują na siedliskach podobnych jak jezierza morska. Jezierza giętka (Najas flexilis (Willd.) Rostk. & W.L.E. Schmidt) jest bardzo rzadka, w Polsce występuje tylko na północy. Zwykle, choć nie zawsze, ma krótszą łodygę niż jezierza morska. Jezierza mniejsza (Najas minor All.) jest nieco mniej rzadka, występując w Polsce głównie na zachodzie i północy. Ma z trzech gatunków najkrótszą łodygę i bardzo kruchą^[5]^[10]^[6].

Liczba chromosomów 2n = 12. Wśród odmian lub podgatunków wyróżniana jest przede wszystkim odmiana typowa N. marina var. marina i N. marina var. intermedia. Odmiana typowa osiąga mniej więcej dwukrotnie większe rozmiary, ma bardziej kolczastą łodygę, ale mniej ząbków na pochwach liściowych^[10]. Badania molekularne potwierdzają odrębność tych dwóch taksonów. W związku z tym niektórzy postulują nadawanie im rangi gatunku. Wówczas odmiana lub podgatunek marina, a także odmiana ohwii tworzyłyby gatunek Najas major, a odmiany intermedia czy armata gatunek Najas marina^[11]^[12]. Między tymi gatunkami dochodzi do krzyżowania, a różnice morfologiczne nie zawsze odpowiadają różnicom genetycznym. Mimo to Najas major zwykle ma szersze liście, podczas gdy liczba ząbków jest mniej pewną diagnostycznie cechą^[13].

Roślina jednoroczna. Makrofit zanurzony. Również wodopylny z zapylaniem podwodnym. Słabo znosi wynurzenie, nie tworząc form lądowych. Zasiedla zwykle mulisto-piaszczyste podłoże, rzadko sięga głębiej niż 3 m. Często występuje w gęstych podwodnych łąkach – własnych agregacjach lub wielogatunkowych. Może wchodzić w skład szuwarów wysokich. Gatunek charakterystyczny zespołu roślinności Parvopotamo-Zannichellietum^[5]. Rzadko wyróżniany jest odrębny zespół Najadetum marinae (Oberd. 1957) Fukarek 1961^[14]. Preferuje wody stojące, mogąc występować też w wolno płynących. Gatunek występujący przeważnie w wodach eutroficznych. Wbrew nazwie często występuje w wodach słodkich i słonawych, a w morzach jedynie w wodach o zasoleniu do 10‰^[5]. W warunkach środkowoeuropejskich uchodzi za roślinę ciepłolubną, gdyż jej populacja osiągała maksymalny rozwój w czasie optimum atlantyckiego^[15], a warunkach zanieczyszczenia termicznego może rozwijać się w sposób inwazyjny^[16]. Na ziemiach polskich występowała również powszechnie w interglacjale eemskim^[17]. Niemniej, cykl życiowy jezierzy morskiej wskazuje na przystosowania do klimatu kontynentalnego z, co prawda, ciepłym latem, ale zimną i niezbyt krótką zimą. Sugerowane jest, że globalne ocieplenie może wydłużając okres wegetacyjny przyczynić się do wytwarzania większej ilości nasion i ich lepszego dojrzewania, ale z kolei skracając czas potrzebny do jarowizacji, opóźniać kiełkowanie^[9].

Oddziałuje allelopatycznie na zacieniające ją sinice, jak Anabaena czy Synechococcus elongatus^[18].

Systematyka według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG III z 2009): Rodzaj Najas wyróżniany jest w obrębie podrodziny Hydrilloideae wchodzącej w skład rodziny żabiściekowatych (Hydrocharitaceae), która należy z kolei do rzędu żabieńcowców (Alismatales)^[2].

Pozycja w systemie Reveala (1994-1999): Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa żabieńcowe (Alismatidae Takht.), nadrząd Alismatanae Takht., rząd jezierzowce (Najadales Dumort.), rodzina jezierzowate (Najadaceae Juss.), podrodzina Najadoideae Luerss., plemię Najadeae Dumort., rodzaj jezierza (Najas L.)^[19].

W warunkach naturalnych na Czerwonej Liście IUCN ma status gatunku najmniejszej troski^[4]. Umieszczona na polskiej czerwonej liście w kategorii NT (bliski zagrożenia)^[20].

[1]
Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
[2]
Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Alismatales : Hydrocharitaceae, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-09-02] (ang.).
[3]
Catalogue of Life: 2010 Annual Checklist. [dostęp 2011-09-02]. (ang.).
[4]
R.V.R.V. Lansdown R.V.R.V., Najas marina, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2011-10-18] (ang.).
[5]
Zbigniew Podbielkowski, Henryk Tomaszewicz: Zarys hydrobotaniki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 223–224. ISBN 83-01-00566-1.
[6]
Krzysztof Szoszkiewicz, Szymon Jusik, Tomasz Zgoła: Klucz do oznaczania makrofitów dla potrzeb oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych. Warszawa: Inspekcja Ochrony Środowiska, Wydawnictwo Naukowe Gabriel Borowski, 2008, s. 60, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-04-5.
[7]
Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając, MariaM. Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 369, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.
[8]
Piotr Panek. Nowe stanowisko jezierzy morskiej Najas marina L. w Jeziorze Zegrzyńskim. „Przegląd Przyrodniczy”. XXIV (2), s. 71-73, 2013. Klub Przyrodników. (pol.).
[9]
Richard J. Handley, Anthony J. Davy. Temperature effects on seed maturity and dormancy cycles in an aquatic annual, Najas marina, at the edge of its range. „Journal of Ecology”. 93 (6), s. 1185–1193, grudzień 2005. DOI: 10.1111/j.1365-2745.2005.01062.x. (ang.).
[10]
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 536. ISBN 83-01-14342-8.
[11]
Christian Bräuchler. Towards a better understanding of the Najas marina complex: Notes on the correct application and typification of the names N. intermedia, N. major, and N. marina. „Taxon”. 64 (5), s. 1028-1030, 2015. DOI: 10.12705/645.12. (ang.).
[12]
Stephanie Rüegg, Uta Raeder, Arnulf Melzer, Günther Heubl, Christian Bräuchler. Hybridisation and cryptic invasion in Najas marina L. (Hydrocharitaceae)?. „Hydrobiologia”. 784 (1), s. 381–395, 2017. DOI: 10.1007/s10750-016-2899-z. (ang.).
[13]
Stephanie Rüegg, Christian Bräuchler, Juergen Geist, Günther Heubl, Arnulf Melzer, Uta Raeder. Phenotypic variation disguises genetic differences among Najas major and N. marina, and their hybrids. „Aquatic Botany”. 153, s. 15-23, 2019. DOI: 10.1016/j.aquabot.2018.11.005.
[14]
Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 101, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2.
[15]
Jonathan D. Sauer: Plant Migration: The Dynamics of Geographic Patterning in Seed Plant Species. University of California Press, 1991, s. 156. ISBN 0-520-06003-2.
[16]
Andrzej Hutorowicz, Jan Dziedzic: Rozprzestrzenianie inwazyjnego gatunku Vallisneria spiralis L. w Jeziorze Licheńskim. W: XIX Zjazd Hydrobiologów Polskich Warszawa 2003 : Streszczenia plakatów i referatów. Warszawa: Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, 2003, s. 61. ISBN 83-88823-33-7.
[17]
Zofia Janczyk-Kopikowa. Interglaciał eemski w Gołkowie koło Warszawy. „Geological Quarterly”. 10 (2), s. 453-463, 1966.
[18]
Elisabeth M. Gross, Daniela Erhard & Enikö Iv́anyi. Allelopathic activity of Ceratophyllum demersum L. and Najas marina ssp.intermedia (Wolfgang) Casper. „Hydrobiologia”. 506-509 (1-3), s. 583-589, 2003. Springer. DOI: 10.1023/B:HYDR.0000008539.32622.91. (ang.).
[19]
Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Najas. The Compleat Botanica. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).
[20]
Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.

Mapa zasięgu geograficznego jezierzy morskiej. W: Den Virtuella Floran [on-line]. Naturhistoriska riksmuseet.

[ruggiero-1] [1]
Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] [2]
Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Alismatales : Hydrocharitaceae, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-09-02] (ang.).

[3] [3]
Catalogue of Life: 2010 Annual Checklist. [dostęp 2011-09-02]. (ang.).

[iucn-4] [4]
R.V.R.V. Lansdown R.V.R.V., Najas marina, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2011-10-18] (ang.).

[zarys-5] [5]
Zbigniew Podbielkowski, Henryk Tomaszewicz: Zarys hydrobotaniki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 223–224. ISBN 83-01-00566-1.

[klucz-6] [6]
Krzysztof Szoszkiewicz, Szymon Jusik, Tomasz Zgoła: Klucz do oznaczania makrofitów dla potrzeb oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych. Warszawa: Inspekcja Ochrony Środowiska, Wydawnictwo Naukowe Gabriel Borowski, 2008, s. 60, seria: Biblioteka Monitoringu Środowiska. ISBN 978-83-61227-04-5.

[atlas-7] [7]
Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając, MariaM. Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 369, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.

[pp-8] [8]
Piotr Panek. Nowe stanowisko jezierzy morskiej Najas marina L. w Jeziorze Zegrzyńskim. „Przegląd Przyrodniczy”. XXIV (2), s. 71-73, 2013. Klub Przyrodników. (pol.).

[joe-9] [9]
Richard J. Handley, Anthony J. Davy. Temperature effects on seed maturity and dormancy cycles in an aquatic annual, Najas marina, at the edge of its range. „Journal of Ecology”. 93 (6), s. 1185–1193, grudzień 2005. DOI: 10.1111/j.1365-2745.2005.01062.x. (ang.).

[rutkowski-10] [10]
Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 536. ISBN 83-01-14342-8.

[chb-11] [11]
Christian Bräuchler. Towards a better understanding of the Najas marina complex: Notes on the correct application and typification of the names N. intermedia, N. major, and N. marina. „Taxon”. 64 (5), s. 1028-1030, 2015. DOI: 10.12705/645.12. (ang.).

[ruegg-12] [12]
Stephanie Rüegg, Uta Raeder, Arnulf Melzer, Günther Heubl, Christian Bräuchler. Hybridisation and cryptic invasion in Najas marina L. (Hydrocharitaceae)?. „Hydrobiologia”. 784 (1), s. 381–395, 2017. DOI: 10.1007/s10750-016-2899-z. (ang.).

[13] [13]
Stephanie Rüegg, Christian Bräuchler, Juergen Geist, Günther Heubl, Arnulf Melzer, Uta Raeder. Phenotypic variation disguises genetic differences among Najas major and N. marina, and their hybrids. „Aquatic Botany”. 153, s. 15-23, 2019. DOI: 10.1016/j.aquabot.2018.11.005.

[14] [14]
Henryk Tomaszewicz: Roślinność wodna i szuwarowa Polski : (klasy Lemnetea, Charetea, Potamogetonetea, Phragmitetea) wg stanu zbadania na rok 1975. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1979, s. 101, seria: Rozprawy Uniwersytetu Warszawskiego = Dissertationes Universitatis Varsoviensis, 0509-7177. ISBN 83-00-01088-2.

[15] [15]
Jonathan D. Sauer: Plant Migration: The Dynamics of Geographic Patterning in Seed Plant Species. University of California Press, 1991, s. 156. ISBN 0-520-06003-2.

[16] [16]
Andrzej Hutorowicz, Jan Dziedzic: Rozprzestrzenianie inwazyjnego gatunku Vallisneria spiralis L. w Jeziorze Licheńskim. W: XIX Zjazd Hydrobiologów Polskich Warszawa 2003 : Streszczenia plakatów i referatów. Warszawa: Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, 2003, s. 61. ISBN 83-88823-33-7.

[17] [17]
Zofia Janczyk-Kopikowa. Interglaciał eemski w Gołkowie koło Warszawy. „Geological Quarterly”. 10 (2), s. 453-463, 1966.

[18] [18]
Elisabeth M. Gross, Daniela Erhard & Enikö Iv́anyi. Allelopathic activity of Ceratophyllum demersum L. and Najas marina ssp.intermedia (Wolfgang) Casper. „Hydrobiologia”. 506-509 (1-3), s. 583-589, 2003. Springer. DOI: 10.1023/B:HYDR.0000008539.32622.91. (ang.).

[19] [19]
Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Najas. The Compleat Botanica. [dostęp 2009-02-06]. (ang.).

[20] [20]
Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

Wikiwand in your browser!

Jezierza morska

Wikiwand in your browser!

Zasięg geograficzny

Morfologia

Genetyka i zmienność

Ekologia

Systematyka

Zagrożenia i ochrona

Przypisy

Linki zewnętrzne