Remove ads
Jewgienij Abramowicz Baratynski, ros. Евге́ний Абра́мович Бараты́нский (Boratynski; ur. 19 lutego?/3 marca 1800 we wsi Mara w guberni tambowskiej, zm. 11 lipca 1844 w Neapolu)[1] – oficer wojska rosyjskiego[2], poeta, przedstawiciel rosyjskiego romantyzmu[1], prekursor symbolizmu[3][4].
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
2 marca 1800 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 lipca 1844 |
| Narodowość |
rosyjska |
| Język |
rosyjski |
| Dziedzina sztuki |
literatura |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
|
Finlandia | |
 | |
| Strona internetowa | |
Młodość
Pochodził z rodziny szlacheckiej[5] o polskich korzeniach[2]. Był synem generała[6] Abrama Andriejewicza Baratyńskiego i Aleksandry Fiodorownej. Urodził się jako pierwsze z ośmiorga rodzeństwa[5]. Należał do Korpusu Paziów, z którego został wykluczony[2] za samowolne działanie[6]. W 1819 roku został powołany do wojska jako szeregowiec w Petersburgu, a rok później w Finlandii, gdzie służył przez kolejne 6 lat[2]. W 1826 roku podniesiono go do godności oficera, jednak Baratynski zrezygnował z dalszej kariery wojskowej[6], przeprowadzając się do Moskwy[2]. 9 czerwca 1826 zawarł związek małżeński z Anastasią Lwowną Engelhardt[5].
Działalność literacka
Debiut literacki Jewgienija Baratynskiego miał miejsce w 1819 roku. W 1827 i 1835 wydano zestawione utwory poetyckie jako zbiory "Stichotworienija"[7]. Tworzył przede wszystkim lirykę refleksyjną, rozwijającą romantyczne wątki filozoficzne[1]. Pisał elegie erotyczne, psychologiczne i medytacyjne[8].
Był członkiem Wolnego Towarzystwa Miłośników Piśmiennictwa Rosyjskiego. Nawiązał bliskie relacje z Aleksandrem Puszkinem. Przyjaźnił się z Adamem Mickiewiczem, będąc jednocześnie miłośnikiem jego twórczości[4]. Pisał wiersze poświęcone polskiemu wieszczowi[1][3]. Elegie i fraszki Baratynskiego referowane były w salonach literackich[5]. Sam Baratyński był regularnym gościem salonu artystycznego Zinaidy Wołkońskiej[9].
W 1842 roku wydano ostatni tom poezji rosyjskiego romantyka zatytułowany "Sumierki", nacechowany tragizmem i pesymizmem[8] związanym z odczuwaniem przez poetę nieuniknionych zakrętów historycznych. Ich brak zrozumienia kreowało elegijny nastrój jego poezji, prowadziło do traktowania życia jako ofiary śmierci, a prawdy jako zagłady szczęścia[4].
Przekładaniem literatury Baratynskiego na język polski zajmował się Andrzej Lewandowski[10].
Remove ads
Na podstawie materiału źródłowego[4]:
- Finlandia (1820);
- Razłuka (1820);
- Buria (1824);
- Leda (1825);
- Eda (1826);
- Najada (1827);
- Nie bojsia jedkich osużdienij (1827);
- Bał (1828);
- Nie podrażaj (1828);
- Posledniaja smiert’ (1828);
- Rodina (1828);
- Nałożnica (1831);
- Na smiert’ Gete (1833);
- Foslednij poet (1835);
- Osień (1837);
- Mudriecu (1840);
- Firoskaf (1844).
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads