Jan Oko
polski filolog Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
polski filolog Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Oko (ur. 16 grudnia 1875 w Zameczku, zm. 8 września 1946 w Zakopanem) – polski filolog klasyczny, latynista, profesor zwyczajny Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie i Uniwersytetu Łódzkiego, współtwórca wileńskiej szkoły filologicznej, założyciel filologii klasycznej w Uniwersytecie Łódzkim.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filologia klasyczna | |
| Alma Mater | |
| Profesura | |
| 1920-1946 | |
| Uczelnia | |
| dziekan Wydziału Humanistycznego USB | |
Jan Oko urodził się w ubogiej, wielodzietnej rodzinie Walentego, kowala, i Katarzyny z domu Fischer (bądź Fiszer). Ożenił się w 1903 roku z Janiną Rusiecką. Mieli czworo dzieci: Mieczysława (zm. 1918); Jana Kazimierza (zm. 1974), doktora medycyny, majora Wojsk Lotniczych w Anglii, ordynatora szpitala w Kanadzie, potem w Zakopanem; Marię zamężną Trzebińską, magistra farmacji; Stanisława, doktora medycyny, adiunkta Wojskowej Akademii Medycznej.
W 1898 roku ukończył z odznaczeniem C.K. V Gimnazjum we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie studiował filologię klasyczną pod kierunkiem Bronisława Kruczkiewicza, Ludwika Ćwiklińskiego i Stanisława Witkowskiego oraz filologię polską.
Równolegle ze studiami pracował od roku szkolnego 1901/1902 jako zastępca nauczyciela w III Gimnazjum lwowskim. W 1903 roku objął stanowisko nauczyciela w C.K. Gimnazjum w Stryju. Od 1906/1907 pracował w C.K. VI Gimnazjum we Lwowie. Po I wojnie światowej 12 lutego 1918 został dyrektorem VI Gimnazjum i funkcję tę pełnił do 1920, utrzymując w trudnych warunkach dawny wysoki poziom szkoły.
1 lutego 1920 Jan Oko został powołany na stanowisko zastępcy profesora na Uniwersytecie Wileńskim, a 1 lipca został mianowany profesorem nadzwyczajnym, 12 października 1925 zwyczajnym (bez habilitacji). Stworzył na tej uczelni seminarium filologii klasycznej i kierował nim bez przerwy do końca 1939 roku. W latach 1926–1929 oraz od roku 1936 aż do grudnia 1939, kiedy to Uniwersytet został przejęty przez władze litewskie, był dziekanem Wydziału Humanistycznego. W roku 1925/1926 jako delegat Uniwersytetu Wileńskiego brał też udział w pracach komisji ministerialnej, której celem było opracowanie przepisów wprowadzonych wówczas studiów magisterskich.
W roku akademickim 1945/1946 wykładał (o poezji rzymskiej, głównie Horacego) na nowo założonym Uniwersytecie w Łodzi. Mówił po łacinie.
Został pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kw. K2-A-33)[1].
W 1904 roku opublikował pierwszą rozprawkę O powstaniu i znaczeniu formuły Patres Conscripti (w "Sprawozdaniu Dyrekcji Gimnazjum w Stryju"), która stała się podstawą późniejszej dysertacji De patribus conscriptis, na podstawie której uzyskał w roku 1909 stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Lwowskim (promotorem był B. Kruczkiewicz). Lata 1910–1911 przebywał jako stypendysta w Grecji i Rzymie, czego owocem było opublikowanie w 1911 roku artykułów: De senatoribus pedariis (w "Sprawozdaniu Dyrekcji Gimnazjum VI we Lwowie") oraz Teatr Dionyzosa w Atenach (w "Słowie Polskim"). Później opracowywał do użytku szkolnego wydania trzech tragedii Sofoklesa: Edyp w Kolonie (Lwów 1912), Antygona (Lwów 1913) i Król Edyp (Lwów 1916). Jako pracownik Uniwersytetu Wileńskiego opublikował 36 prac naukowych w języku polskim, łacińskim i francuskim. Dotyczyły one przede wszystkim trzech dziedzin: literatury rzymskiej, archeologii i humanizmu polskiego. Z pierwszej grupy wymienić należy: wysoko ocienianą przez europejskich filologów klasycznych Catulliana et Horatiana (w "Pracach Towarzystwa Przyjaciół Nauki w Wilnie" T. 1: 1924 z. 2), L'ode de Catulle sur le passereau ("Eos" 1928), Epitaphia Ciceronis duodecim sapientum ("Eos" 1932/3), De M.T. Varronis quattuor vocabulorum explanandorum gradibus ("Eos" 1937). Spośród studiów archeologicznych na uwagę zasługują wyniki bezpośrednich badań w Rzymie: Forum Romanum w świetle najnowszych badań ("Przegląd Współczesny" 1926), Mownica rzymska (Wilno 1926), Do źródeł grobu Romulusa (Lwów 1927). Dwutomowa monografia o topografii starożytnego Rzymu – pozostała w rękopisie i znajduje się w Archiwum Polskiej Akademii Nauk. Materiały archiwalne Jana Oko w Archiwum PAN mają sygnaturę III-19[2].
W dorobku naukowym Jana Oko są prace oparte na materiałach rękopiśmiennych i starodrukach uzyskanych drogą długotrwałych i szeroko prowadzonych poszukiwań w bibliotekach i archiwach wileńskich. Dotyczą one zarówno autorów starożytnych, jak m.in. De Ovidii Sapphus epistulae ad Phaonem fragmento Vilnensi ("Eos" 1929), Stare wydanie Wergiliusza w Bibliotece U.S.B. (Księga Wergiliuszowa, Wilno 1930), De Vergilii Bucolicorum codice Vilnensi ("Eos" 1930/1), De Ibidis Ovidianae codice Vilnensi ("Munera Philologica Ludovico Ćwikliński", P. 1936), jak też pisarzy polsko-łacińskich, w szczególności Sarbiewskiego, któremu poświęcił szkic Maciej Kazimierz Sarbiewski, poeta uwieńczony (Wilno 1929). Najwięcej wszakże uwagi i serca włożył Jan Oko w badania nad postacią i działalnością naukową i dydaktyczną swego sprzed 100 lat z okładem poprzednika na katedrze uniwersyteckiej, Godfryda Ernesta Grodka, pragnął bowiem wskrzesić na Uniwersytecie Wileńskim tradycję tego uczonego i przypomnieć metodę jego wykładów i seminarium, poświęcając temu szereg prac: Seminarium filologiczne G.E. Grodka (Wilno 1933), Studia G.E. Grodka nad filologią w Polsce (Wilno 1935), Horacjusz w wykładach G.E. Grodka ("Commentationes Horatianae" Kraków 1935 II) i inne. Oddany życiu naukowemu, był członkiem Komisji Filologicznej PAU i Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Wilnie oraz prezesem Wileńskiego Koła Polskiego Towarzystwa Filologicznego.
Badaniom nad działalnością dydaktyczno-naukową Uniwersytetu Wileńskiego w 1. połowie XIX w. chciał Jan Oko nadać szerszy rozmach i zakres, wciągając do tej pracy swych uczniów. Rezultatem tego było wydanie pod jego redakcją i z jego wstępem zbiorowego studium Z dziejów filologii klasycznej w Wilnie (Wilno 1935–1937). Już z tego względu można mówić o szkole Jana Oko, ale wyrażała się ona jeszcze bardziej w jego działalności dydaktycznej, która przy współdziałaniu prof. Stefana Srebrnego stworzyła istotnie wileńską szkołę filologiczną, gdyż wywarła duży wpływ na metodę i zakres badań oraz na pracę dydaktyczną takich nauczycieli uniwersyteckich, jak: Zofia Abramowiczówna, Barbara Krysiniel-Józefowiczowa, Leokadia Małunowiczówna, Stefan Oświecimski, Józef Rybicki, Jan Safarewicz, Antoni Szantyr[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
