Jacqueline Lee „Jackie” Bouvier Kennedy Onasis (ur. 28 lipca 1929 w Southampton, zm. 19 maja 1994 w Nowym Jorku) – amerykańska dziennikarka. Jako żona 35. prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna F. Kennedy’ego, w latach 1961–1963 pełniła rolę pierwszej damy USA.
 Jacqueline Kennedy (1961) | |
| Data i miejsce urodzenia |
28 lipca 1929 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 maja 1994 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 20 stycznia 1961 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
 | |
Życiorys
Rodzina i edukacja
Jacqueline Lee Bouvier urodziła się 28 lipca 1929 w Southampton na Long Island w stanie Nowy Jork[1]. Była córką maklera giełdowego Johna Vernona Bouviera III i jego żony, Janet Norton Lee[2]. Miała młodszą siostrę, Caroline Lee (1933–2019), z którą żyła w dostatnich warunkach[2]. Dorastała w majętnej rodzinie[3]. W 1936 jej rodzice się rozstali, w 1940 wzięli rozwód, a w 1942 Janet Norton Lee wyszła za maklera Hugh Dudleys Auchinclossa[4], dzięki czemu jej rodzina żyła w jeszcze większym luksusie i dostatku[5] – Jacqueline mieszkała w Newport (Rhode Island), w posiadłości Hammersmith Farm lub w rezydencji Merrywood w Wirginii[6]. Pomimo rozstania rodziców, pozostawała w ciepłych relacjach z ojcem, spędzając z nim każdy weekend oraz coroczne wakacje w East Hampton, aż do jego śmierci w 1957[4][5]. Matka zmarła w 1989, przed śmiercią zapadła na chorobę Alzheimera i pozostawała pod stałą opieką córki[7]. Jacqueline była katoliczką[8].
Od dzieciństwa była nazywana „Jackie”[2]. Była rozpieszczonym dzieckiem, które sprawiało problemy wychowawcze w domu i szkole, jednocześnie cechowała ją inteligencja i błyskotliwość[1]. Podstawową edukację odebrała w ekskluzywnej, prywatnej szkole Chapin School[5]. Dalsze nauki pobierała w kolejnych szkołach prywatnych: Holton-Amrs w Waszyngtonie i Farmington w Connecticut[5]. W okresie szkolnym brała udział w warsztatach teatralnych, była dziennikarką w szkolnej gazetce i kontynuowała naukę jazdy konno[9]. Dzięki talentowi lingwistycznemu posługiwała się językami obcymi: francuskim, hiszpańskim i łacińskim[5].
W 1947 podjęła studia w Vassar College, gdzie – na koszt ojca – studiowała szekspirologię i historię religii[9]. Dwa lata później wyjechała do Paryża, gdzie studiowała sztukę i literaturę francuską na Sorbonie[10]. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych podjęła studia na Uniwersytecie George’a Washingtona, które ukończyła w 1951 ze stopniem magistra sztuki[9]. Następnie podjęła studia z zakresu historii USA w Georgetown School of Foreign Service[8].
Kariera dziennikarska
W 1951 zwyciężyła w konkursie zorganizowanym przez redakcję czasopisma „Vogue”, na który napisała artykuł o modzie i esej na temat: „Ludzie, których chciałabym znać”, w którym wymieniła Charlesa Baudelaire’a, Siergieja Diagilewa i Oscara Wilde’a[11]. W tym samym roku, dzięki protekcji Arthura Krocka, otrzymała posadę w redakcji gazety „Times Herald”, w której pracowała jako fotoreporterka[10] i dziennikarka[12]. Przeprowadziła wywiady m.in. z Richardem Nixonem i Johnem Kennedym[13][14], a w 1953 relacjonowała uroczystości koronacyjne królowej Elżbiety II w Londynie[15][14].
Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych
.jpg)
W maju 1952 na przyjęciu w domu Charlesa Bartletta, felietonisty „Chattanooga Times”, poznała senatora Johna F. Kennedy’ego, za którego wyszła 12 września 1953[16]. Jej rodzina była związana z Partią Republikańską, jednak po jej ślubie z Kennedym zaczęto wywierać na nią naciski, by zmieniła poglądy i otwarcie poparła Partię Demokratyczną[17]. Uczestniczyła w konwencjach partyjnych i wiecach wyborczych męża[18][19]. Jej spotkania z wyborcami, organizacjami kobiecymi, a także konferencje prasowe miały walny wpływ na wynik wyborów prezydenckich w 1960[20].
_(cropped).jpg)
Po zwycięstwie męża w wyborach prezydenckich przeprowadziła się z nim do Białego Domu[21], który wkrótce odrestaurowała (w tym celu odnowiła i wyeksponowała stare meble) i opracowała przewodnik turystyczno-historyczny Historic Guide of the White House (który w ciągu 16 miesięcy po premierze rozszedł się w nakładzie 60 tys. egzemplarzy), po czym przekonała Kongres, aby uznał siedzibę prezydencką za obiekt muzealny i ustanowiła stałego kuratora[22][23]. Jako nowa pierwsza dama została ciepło przyjęta i dzięki wydawanym przyjęciom szybko zyskała poparcie waszyngtońskiej elity[21]. Zapraszała nie tylko polityków i dyplomatów, ale także artystów i naukowców[21] – gośćmi w Białym Domu byli m.in. Ernest Hemingway, John Steinbeck, Isaac Stern, Pau Casals, Igor Strawinski i Andrew Wyeth[24][21]. Ponieważ, zdaniem Jacqueline, Waszyngton miał mierną sytuację kulturalną, rozpoczęła zbiórkę pieniędzy na budowę John F. Kennedy Center for Performing Arts[21]. Zwracała uwagę również na zaniedbania socjalne w regionach opóźnionych technologicznie i aktywnie działała w sprawie ochrony przestrzeni miejskich[25].
Jako pierwsza dama odbyła sporo podróży zagranicznych, podczas których m.in. spotkała się z Nikitą Chruszczowem w Wiedniu w 1961 oraz uczestniczyła w prywatnej audiencji z papieżem Janem XXIII w Rzymie w 1962[26]. Jej wizyta w Indiach i Pakistanie okazała się tak dużym sukcesem, że Agencja Informacyjna nakręciła propagandowy film pt. Jacqueline Kennedy’s Asian Tour[26]. Nie wpływała na polityczne decyzje męża[27], ale chętnie konsultowała z nim jego zajęcia i podróże oraz pomagała w opracowywaniu przemówień[18]. Z czasem coraz bardziej niechętnie uczestniczyła w imprezach i balach, uważając je za nudne[27]. Nie lubiła eksponować swojej osoby[27], choć jednocześnie lubiła zainteresowanie swoją osobą[28]. Mocno kontrolowała i cenzurowała to, jak prezentowana jest w mediach, przez co odizolowała się od świata[29].
22 listopada 1963 o godz. 12:30 Kennedy został ofiarą zamachu[30][31]. Jacqueline towarzyszyła mu wówczas podczas przejazdu przez Dallas[30][31]. Po śmierci prezydenta zarządziła, by jego pogrzeb miał podobny przebieg do pogrzebu Abrahama Lincolna[32]. Pod koniec 1963 Kongres uchwalił dla niej uposażenie w wysokości 10 tys. dol. rocznie[33]. Po śmierci męża popadła w depresję[34]. Kilka dni po śmierci męża wysłała list do Nikity Chruszczowa, prosząc by utrzymano stosunki amerykańsko-radzieckie po kryzysie kubańskim[32]. Tydzień po zamachu udzieliła wywiadu Theodore’owi A. White’owi, który został opublikowany w czasopiśmie „Life”[35]. 5 czerwca 1964 złożyła zeznania przed Prezydencką Komisją do wyjaśnienia zabójstwa prezydenta Johna F. Kennedy’ego[36].
Po opuszczeniu Białego Domu zamieszkała w domu przy N Street w Georgetown[37]. W 1964 przeniosła się do Nowego Jorku[32], gdzie początkowo mieszkała w apartamencie w hotelu Carlyle na Madison Avenue, a następnie w mieszkaniu na Fifth Avenue[34]. 22 listopada 1964 napisała artykuł o mężu dla magazynu „Life”[38]. Z uwagi na jej wielką popularność, w latach 60. proponowano jej kandydowanie na wiceprezydenta, ambasadora lub senatora, jednak odrzuciła wszystkie propozycje[33]. Przekonała prezydenta Johnsona, by przemianować Cape Canaveral na Cape Kennedy[33]; w 1973 przywrócono oryginalną nazwę, a w zamian imieniem Kennedy’ego nazwano ośrodek badań kosmicznych[33]. W listopadzie 1967 złożyła wizytę Norodomowi Sihanoukowi, prezydentowi Kambodży, a swoim pobytem w tym kraju poprawiła jego napięte stosunki dyplomatyczne z USA[39]. Gdy w 1968 zamordowano Roberta Kennedy’ego, planowała wyjechać ze Stanów Zjednoczonych, w obawie o bezpieczeństwo swoich dzieci[40][41].
Małżeństwo z Aristotelisem Onasisem i powrót do dziennikarstwa
W 1968 poślubiła Aristotelisa Onasisa, z którym zamieszkała w Grecji[41]. W maju 1971 jej nagie zdjęcia z wakacji na wyspie Scorpios zostały opublikowane we włoskim magazynie „Playmen”, a następnie w czasopismach na całym świecie[42]. W maju 1972 udzieliła wywiadu dla irańskiego czasopisma „Kayham International”, w którym opowiedziała m.in. o swojej rodzinie i dziennikarskiej przeszłości[43].
Po śmierci Onasisa w 1975 wróciła do Stanów Zjednoczonych i zamieszkała przy Piątej Alei w Nowym Jorku[44]. Pracowała tam jako reporterka w wydawnictwie Viking Press[45], z którego odeszła w październiku 1977 po dwóch latach pracy[46]. Wiosną 1978 rozpoczęła współpracę z wydawnictwem Doubleday and Company, w którym była redaktorką do 1994 i wyszukiwała nowe pozycje książkowe do publikacji[47]. Nadal unikała rozgłosu i strzegła swojej prywatności[45]. W marcu 1979 na prośbę redakcji czasopisma „Ms.” napisała artykuł, w którym wyjaśniła swoje pobudki do podejmowania przez nią pracy zawodowej[48]. Wiosną 1993 udzieliła redakcji „Publishers Weekly” wywiadu o swojej pracy dziennikarskiej[49][50]. Utrzymywała bliskie kontakty z Billem i Hillary Clintonami[50]. Za namową Andre’a Meyera inwestowała na giełdzie, zaś Maurice Tempelsman namówił ją do lokowania kapitału w metalach szlachetnych[51].
Choroba i śmierć
W styczniu 1994 rozpoznano u niej zaawansowanego chłoniaka nieziarniczego, co potwierdzono publicznie 10 lutego[52]. Zmarła 19 maja 1994 o godz. 22.15 w swoim nowojorskim apartamencie[53][50]. 23 maja odbył się pogrzeb Kennedy Onasis, w którym uczestniczyło ok. 700 osób, w tym osobistości świata polityki, kultury i sportu, m.in. Bill i Hillary Clintonowie, Lady Bird Johnson i Pierre Salinger[54]. Została pochowana obok pierwszego męża, Johna F. Kennedy’ego, na cmentarzu narodowym w Arlington[55][56].
Życie prywatne
.png)
Miała wielu adoratorów[14]. W latach 50. zaręczyła się z maklerem z Nowego Jorku, Johnem Hustedem[12]. W 1951 zaczęła się spotykać z Johnem Kennedym[14]. Dwa lata później, gdy senator był zdecydowany na małżeństwo, Bouvier się wahała, mając na względzie jego skłonności do romansów[14]. Ponieważ ojciec Jacqueline miał liczne związki pozamałżeńskie, uważała ona wszystkich mężczyzn za kobieciarzy[14]. Zaręczyła się z Kennedym w maju 1953[57]. 12 września 1953 pobrali się w kościele rzymskokatolickim pw. św. Marii w Newport[58]; ślubu udzielił im arcybiskup Bostonu Richard Cushing[8]. Po dwutygodniowej podróży poślubnej do Acapulco zamieszkała z mężem w Georgetown w Waszyngtonie, a w 1955 przeprowadziła się z nim do posiadłości w Hickory Hill (Kentucky)[59]. W 1955 poroniła ciążę[17], a w sierpniu następnego roku urodziła martwe dziecko – córkę, której nadała imię Arabelle[60]. Po tych wydarzeniach przeprowadziła się z mężem do domu przy P Street NW w Waszyngtonie[61]. Z Kennedym miała troje dzieci: córkę Caroline (ur. 27 listopada 1957) oraz synów: Johna Fitzgeralda juniora (ur. 25 listopada 1960) i Patricka (ur. 7 sierpnia 1963, zm. 9 sierpnia 1963)[62]. Zdaniem biografów, małżeństwo Kennedych było zawarte z rozsądku i podtrzymywane z przyzwyczajenia i wygody, a Jacqueline była świadoma romansów męża[63], lecz nie ma dowodów, które wskazywałyby na chęć rozwodu[64].
W ciągu pięciu lat od śmierci męża w listopadzie 1963 pozostawała w dwóch nieformalnych związkach, jej partnerami byli sir David Ormsby-Gore, brytyjski ambasador w USA, oraz Roswell Gilpatrick, podsekretarz stanu ds. opieki społecznej[65]. 20 października 1968 wyszła za greckiego milionera Aristotelisa Onasisa[65][41]. Ślub odbył się w obrządku greckoprawosławnym na prywatnej wyspie Skorpios na Morzu Jońskim[41]. Liczne konflikty po kilku latach pożycia sprawiły, że Onasis zaczął żałować swojej decyzji i zmienił swój testament, pomniejszając udział żony w spadku ze 100 mln dol. na 200 tys. dol. rocznie. Małżonkowie rozważali nawet rozwód, jednak 15 marca 1975 Onasis zmarł[45]. Jacqueline procesowała się o majątek z córką zmarłego męża, Christiną, lecz sąd ostatecznie przyznał jej blisko 20 mln dol[66][67].
Po śmierci Onasisa spotykała się m.in. z byłym senatorem George’em S. McGovernem, przedsiębiorcą Henrym Plattem, piosenkarzem Frankiem Sinatrą i dziennikarzem Pete’em Hamillem[68]. Od końca lat 70. jej życiowym partnerem był przedsiębiorca Maurice Tempelsman[69].
Wizerunek i styl
_(cropped).jpg)
Mierzyła ok. 156 cm wzrostu[13]. W dorosłym życiu utrzymywała wagę ok. 55 kg[70]. Miała naturalnie kręcone włosy, które regularnie przez lata prostowała[71]. Często pokazywała się także w wytapirowanych włosach, a w ostatnim okresie życia przefarbowała włosy z ciemnego koloru na jasnobrązowy z pasemkami[72]. Miała wysokie czoło, szeroko rozstawione oczy, długą szyję i małe piersi[73]. W 1979 przeszła całościowy lifting twarzy[70].
Zazwyczaj mówiła uwodzicielskim, lekko zdyszanym głosem, zbliżonym do szeptu[71]. Częścią jej publicznej osobowości był także szeroki uśmiech[71].
Od czasu wyborów prezydenckich styl Jacqueline Kennedy był w centrum uwagi. Została okrzyknięta przez miliony kobiet ikoną mody lat 60. i 70. XX wieku[74]. Zapoczątkowała modę na sukienki o szerokich ramiączkach, ze specyficznym wycięciem w łódkę, dopasowane w talii[75], jak także na spódnice mini, okrągłe toczki, chodzenie bez pończoch i podtrzymywanie włosów okularami słonecznymi[76]. Korzystała z usług wielu projektantów, takich jak m.in. Giorgio Armani, Carolina Herrera, Chanel, Lacoste, Lilly Pulitzer, Valentino czy Zoran. Włoski dom mody Gucci zaprojektował torebkę nazwaną „Jackie” w hołdzie Kennedy Onasis. Rocznie wydawała od 75 do 100 tys. dol. na ubrania, za co była krytykowana w prasie[77]. Często nosiła rękawiczki, szczególnie po ukończeniu 50. roku życia, by ukryć wątrobiane plamy na dłoniach[70].
Jej różowa sukienka wykonana według wykroju stworzonego w domu mody Chanel i uszyta w salonie Chez Ninon, oraz kapelusz, które miała na sobie w chwili zamachu na Johna F. Kennedy’ego, stały się jednym z obrazów lat 60. XX wieku[78]. W tej stylizacji pokazywała się publicznie jeszcze kilka dni po zamachu[79].
Wpływ na popkulturę
W 1961 zajęła drugie miejsce w rankingu na najbardziej podziwianą kobietę na świecie sporządzonym na podstawie badań Gallupa, w latach 1962–1966 plasowała się na szczycie tego zestawienia, w latach 1977–1979 zajmowała 10. miejsce, a w 1992 – ósme miejsce[80]. W 1985 według danych „Good Housekeeping” zajmowała 50. miejsce na liście najbogatszych kobiet Ameryki (jej ówczesny majątek oszacowano na 25 mln dol.), przy czym była jedyną, która miała stałą pracę[81].
Krótko po zabójstwie Johna Kennedy'ego serię portretów Jacqueline wykonał Andy Warhol, a prace z tej serii znajdują się m.in. w zbiorach Metropolitan Museum of Art i Philadelphia Museum of Art[82].
Pablo Larraín poświęcił jej pełnometrażowy film fabularny Jackie (2016) ukazujący krótki okres życia Jaqueline po zamachu na Johna F. Kennedy’ego. Tytułową rolę zagrała Natalie Portman[83].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
