Loading AI tools
polski lekarz, autor monografii o polskich uniwersytetach Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Bieliński herbu Szeliga[1] ps Dr. Szeliga (ur. 23 marca 1848 w Lubrańcu, zm. 15 czerwca 1926 w Warszawie) – polski lekarz, historyk medycyny, badacz dziejów instytucji medycznych w Polsce, autor dwóch wielotomowych, źródłowych monografii o polskich uniwersytetach.
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
23 marca 1848 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
polski lekarz |
Był synem Andrzeja i Honoraty z Boruckich. W 1868 po ukończeniu szkoły średniej we Włocławku, rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1873 roku. Zaraz po otrzymaniu dyplomu lekarza został skierowany przez władze rosyjskie do Kałuszyna, gdzie wybuchła epidemia cholery. Bielińskiemu udało się opanować rozprzestrzenianie zarazy, czym zaskarbił sobie zaufanie mieszkańców i władz miejskich; otrzymał wówczas propozycję objęcia posady lekarza miejskiego. 1 września 1874 w Warszawie Bieliński ożenił się z Heleną Bartmińską. Pod koniec 1874, za namową Alfonsa Koziełł-Poklewskiego, wraz z żoną przeniósł się do Chołunicy w powiecie słobodskim guberni wiatskiej[2]. Objął tam lepiej płatne stanowisko lekarza górniczego i zajął się badaniem powszechnie występujących w tym rejonie chorób: tzw. wilka, wola oraz róży. Tam powstały jego pierwsze rozprawy naukowe z dziedziny medycyny: Jaki jest stosunek wilka do róży oraz O wolu, panującem endemicznie w powiecie Słobodskim w gubernji Wiatskiej. Przygotował również do druku rozprawy O objawach fizjologicznych życia płciowego u włościanek okręgu górniczego chołunickiego, Wyniki z użycia kwasu salicylowego przeciw tasiemcowi oraz O zapaleniu płuc zaraźliwem. Prace te zwróciły na niego uwagę w środowisku lekarskim[3]. Po kilku latach pracy w Chołunicy Bieliński poprosił Alfonsa Koziełł-Poklewskiego o podwyżkę wynagrodzenia do 2000 rubli rocznie. Ponieważ podwyżki nie otrzymał, załatwił sobie w zarządzie lekarskim guberni posadę lekarza miejskiego w Słobodsku, z pensją wprawdzie niższą, ale z możliwością prowadzenia prywatnej praktyki lekarskiej[4]. W 1880, dzięki protekcji siostry teścia i jej męża generała wojsk rosyjskich, Bieliński został lekarzem wojskowym w Wilnie[5].
Po przeprowadzce do Wilna Bieliński został bibliotekarzem i archiwistą w bibliotece Towarzystwa Lekarskiego. Korzystał również z rękopisów przechowywanych w Wileńskiej Bibliotece Publicznej. Mając dostęp do źródeł zaczął pisać prace o charakterze historycznym i przesyłać je do Warszawy. Część z nich opublikował pod pseudonimem Dr. Szeliga[6]. W tym okresie do współpracy nad Słownikiem Lekarzów Polskich zaprosił go Stanisław Kośmiński. W 1886 opublikował pracę Doktorowie medycyny promowani w Wilnie ogłoszoną w „Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”[7]. W tym samym roku Bieliński zgłosił się do konkursu ogłoszonego przez to towarzystwo, nadsyłając pracę Stan nauk lekarskich za czasów Akademii Medyko-Chirurgicznej Wileńskiej bibliograficznie przedstawiony. Został zwycięzcą konkursu i członkiem honorowym Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Jego praca została wydana w 1888 i 1889. W 1889 otrzymał także propozycję zatrudnienia w charakterze profesora historii medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim, którą jednak odrzucił. Stopniowo stawał się osobą znaną, publikującą w języku polskim i rozpowszechniającą wiedzę o historii i kulturze polskiej, dlatego Rosjanie uznali jego aktywność naukową za szkodliwą. Bieliński wiedział o grożącym mu przymusowym opuszczeniu Wilna[8].
Z okazji jubileuszu 500-lecia istnienia Uniwersytetu Jagiellońskiego planowano wydanie szeregu monografii poświęconych historii uczelni wyższych na ziemiach polskich. Komitet, który powstał z tej okazji zlecił Bielińskiemu w 1895 napisanie historii Uniwersytetu Wileńskiego. W kilka miesięcy później został zmuszony do wyjazdu z Wilna i skierowany do pracy w szpitalu miejskim w Kara-Kała w Turkmenistanie. Pomimo oddalenia od źródeł archiwalnych kontynuował pracę nad historią Uniwersytetu Wileńskiego i ukończył ją w 1899. Następnie przesłał rękopis do Warszawy. Trzytomowe dzieło zostało wydrukowane w Krakowie w latach 1899-1900[9].
W Kara-Kała Bieliński przebywał do 1901. Wówczas osiągnął wiek emerytalny i uzyskał zgodę na powrót do Rosji, z jednoczesnym zakazem osiedlenia się w Wilnie. Zamieszkał w Warszawie i kontynuował swoją działalność publicystyczną. Od komitetu jubileuszowego, który wówczas wciąż istniał, otrzymał zlecenia napisania kolejnej monografii, tym razem dotyczącej Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Niektóre prace Bielińskiego pozostały w rękopisach z powodu wybuchu wojny w 1914, m.in.: Żywot Stosława Łaguny, Stoletnie dzieje Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Akademia Krakowska za czasów Księstwa Warszawskiego oraz artykuły, które Bieliński napisał do Wielkiej Encyklopedii Powszechnej Ilustrowanej i Encyklopedii Wychowawczej. W 1915, po wyparciu z Warszawy Rosjan, został faktycznym kuratorem archiwum Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie został zatrudniony jako archiwista Uniwersytetu Warszawskiego. W 1918 roku archiwum uniwersyteckie włączono do stworzonego wówczas wydziału archiwów państwowych. Bieliński został wtedy mianowany dyrektorem Archiwum Oświecenia Publicznego[10].
Był członkiem założycielem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1907) i Towarzystwa Miłośników Historii, członkiem czynnym Akademii Nauk Lekarskich. Uniwersytet Warszawski przyznał mu honorowy tytuł profesora historii medycyny, a Uniwersytet Wileński tytuł doktora filozofii.
Józef Bieliński zmarł w Warszawie w 1926. Jest pochowany na cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
