Loading AI tools
niemiecki kompozytor Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Heinrich Kaminski (ur. 4 lipca 1886 w Tiengen, zm. 21 czerwca 1946 w Ried[1][2][3]) – niemiecki kompozytor i pedagog muzyczny.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Strona internetowa | |
Był synem Paula Kaminskiego, duchownego pochodzenia polskiego, oraz śpiewaczki operowej Mathilde Barro[1]. Ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uczył się także gry na fortepianie u Marthy Warburg i Marthy Elspermann oraz teorii muzyki u Philippa Wolfruma[1][2]. Od 1909 roku studiował w Berlinie kompozycję u Paula Juona, Hugo Kauna i Willhelma Klattego oraz grę na fortepianie u Seweryna Eisenbergera, studiów tych jednak nie ukończył, pozostając w dużej mierze samoukiem[1][3]. W 1914 roku osiadł z rodziną w Ried[1][2][3], gdzie mieszkał w domu swojego przyjaciela, malarza Franza Marca[1][3]. Udzielał w tym czasie prywatnie lekcji, do grona uczniów należeli wówczas Carl Orff i Reinhard Schwarz-Schilling[1][3]. W latach 1930–1933 był wykładowcą kompozycji w Preußische Akademie der Künste w Berlinie[2][3], po dojściu do władzy nazistów jako polityczny przeciwnik reżimu został zwolniony[1]. W 1933 roku wrócił do Ried[2]. W okresie III Rzeszy został skazany na zapomnienie, w 1937 roku zabroniono publicznego wykonywania jego utworów[1]. W utrzymaniu się pomagał mu wówczas przyjaciel Werner Reinhart oraz wydawnictwo Bärenreiter-Verlag, które opublikowało kilka z jego kompozycji[1].
W 1987 roku powstało Heinrich-Kaminski-Gesellschaft, zajmujące się promocją muzyki kompozytora[2].
Jako kompozytor nawiązywał do muzyki późnego romantyzmu, zwłaszcza Regera i Brucknera[1][2]. Przed muzyką stawiał cele mistyczno-religijne, miała ona odwzorowywać porządek bytu i prawa natury, wzbudzać nabożne uniesienie[1]. Posługiwał się eklektycznym stylem, czerpiącym ze średniowiecznego kontrapunktu, barokowej techniki wariacyjnej i polifonii, z twórczości J.S. Bacha[1]. Tworzył w swobodnie traktowanych dawnych formach takich jak concerto grosso, kantata, motet, hymn, toccata[1]. W jego muzyce brak kontrastów i wyodrębniających się motywów, polirytmika i synkopacja niwelują naturalną akcentuację, współbrzemienia kwintowo-kwartowe i nuty pedałowe nadają jej statyczny charakter[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
