Edward Henryk Materski (ur. 6 stycznia 1923 w Wilnie, zm. 24 marca 2012 w Radomiu[1]) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy kielecki w latach 1968–1981, biskup diecezjalny sandomierski w latach 1981–1992, biskup diecezjalny radomski w latach 1992–1999, od 1999 biskup senior diecezji radomskiej.
 Edward Materski (2012) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1923 | |
| Data i miejsce śmierci |
24 marca 2012 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup diecezjalny radomski | ||
| Okres sprawowania |
1992–1999 | |
| Biskup diecezjalny sandomierski | ||
| Okres sprawowania |
1981–1992 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
20 kwietnia 1947 | |
| Nominacja biskupia |
29 października 1968 | |
| Sakra biskupia |
22 grudnia 1968 | |
| Odznaczenia | ||
  | ||
| Data konsekracji |
22 grudnia 1968 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Kielce | ||||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Życiorys
Syn Ignacego i Marii z Filutowskich, urodził się w polskiej rodzinie inteligenckiej. Po śmierci ojca w 1932 wraz z matką i dwiema siostrami przeniósł się do Warszawy, gdzie uczęszczał do Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, które ukończył w 1940. Ostatnie dwa semestry – w czasie okupacji – odbył na kompletach tajnego nauczania. Brał udział w powstaniu warszawskim[2].
Święcenia kapłańskie przyjął w 1947 w Kielcach. W latach 1951–1953 studiował na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał magisterium. Doktorat otrzymał w 1955 na Akademii Teologii Katolickiej. W czasie pobytu w Warszawie pełnił rolę niemianowanego sekretarza biskupa kieleckiego Czesława Kaczmarka. Odwiedzał go w więzieniu, wiele razy w miejscu internowania, pośredniczył w kontakcie biskupa z prawnikami, a także uczestniczył w rozprowadzeniu tajnej korespondencji. W grudniu 1956, po październikowej odwilży, powrócił do Kielc, gdzie został wizytatorem diecezjalnym katechizacji i wykładowcą katechetyki w seminarium duchownym. Pierwszym jego zadaniem było zorganizowanie katechizacji we wszystkich szkołach na terenie diecezji. W czerwcu 1957 we wszystkich szkołach odbywały się lekcje religii.
Już od września tego roku rozpoczęto na nowo usuwanie katechizacji z poszczególnych szkół i pojawiło się nowe zadanie – organizowania katechezy pozaszkolnej. W 1957 zainicjował wakacyjne Kursy Katechetyczne oraz współdziałał w powstawaniu licznych pomocy dla katechetów i dla uczniów, jak np.: Mój katechizm, Czekamy na Zbawiciela, Pan Jezus pośród nas, Chrystus Prawdą. Począwszy od roku 1964 do roku 1988 wykładał katechetykę formalną i prowadził ćwiczenia katechetyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W październiku 1968 papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym diecezji kieleckiej ze stolicą tytularną Aquae Sirenses. Sakrę biskupią otrzymał w katedrze kieleckiej 22 grudnia 1968 z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego, któremu asystowali biskup diecezjalny kielecki Jan Jaroszewicz i osobisty przyjaciel nominata biskup Wacław Skomorucha. 28 marca 1981 został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem diecezjalnym diecezji sandomierskiej.
Diecezja sandomierska decyzją Stolicy Apostolskiej z roku 1981 została przemianowana na diecezję sandomiersko-radomską. 25 marca 1992 papież Jan Paweł II utworzył diecezję radomską, której pierwszym biskupem został biskup Materski. W czasie sprawowania pasterskiej posługi erygował 135 nowych parafii, z których 116 znajduje się w diecezji radomskiej, a 19 w obecnej diecezji sandomierskiej.
Jest inicjatorem budowy Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu. Przez 6 lat nie mógł otrzymać pozwolenia na budowę. Pozwolenie otrzymał w grudniu 1987. Budowa została natychmiast rozpoczęta. 4 czerwca gościł w Radomiu Jana Pawła II. W tym dniu papież poświęcił nowo zbudowane seminarium duchowne. W 1991 stworzył diecezjalne Radio AVE, od 1992 wydawał „AVE. Pismo Diecezji Radomskiej”. Założył także drukarnię diecezjalną. Polecił przygotowanie materiałów potrzebnych do beatyfikacji pięciu kapłanów męczenników czasu okupacji: ks. Kazimierza Grelewskiego, ks. Stefana Grelewskiego, ks. Franciszka Rosłańca, ks. Bolesława Strzeleckiego, ks. Kazimierza Sykulskiego. Beatyfikacji dokonał Jan Paweł II w 1999.
6 stycznia 1998 ukończył 75 lat życia, powiadamiając Stolicę Apostolską o gotowości przejścia na emeryturę. 21 sierpnia 1999 przekazał kanoniczne pasterzowanie diecezją radomską biskupowi Janowi Chrapkowi.
29 lipca 2007 prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3].
19 lutego 2012 przeszedł poważną operację chirurgiczną. Po kilku tygodniach stan jego zdrowia pogorszył się gwałtownie. Zmarł 24 marca w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Radomiu[1]. 29 marca 2012 odbyła się w radomskiej katedrze msza pogrzebowa, po której został pochowany na cmentarzu przy ulicy Limanowskiego w grobowcu biskupów radomskich[4].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
