Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Charles Dillon Stengel (ur. 30 lipca 1890, zm. 29 września 1975) – amerykański baseballista, który występował na pozycji prawozapolowego, menadżer klubów Major League Baseball, członek Baseball Hall of Fame. Nosił przydomek The Old Perfessor.
prawozapolowy | |||||||||||||
Pełne imię i nazwisko |
Charles Dillon Stengel | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pseudonim |
The Old Perfessor | ||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
30 lipca 1890 | ||||||||||||
Data i miejsce śmierci |
29 września 1975 | ||||||||||||
Odbijał |
lewą | ||||||||||||
Rzucał |
lewą | ||||||||||||
Debiut |
17 września 1912 | ||||||||||||
Ostatni występ |
19 maja 1925 | ||||||||||||
Statystyki | |||||||||||||
Średnia uderzeń |
0,284 | ||||||||||||
Uderzenia |
1219 | ||||||||||||
RBI |
535 | ||||||||||||
Runy |
575 | ||||||||||||
Kariera klubowa | |||||||||||||
| |||||||||||||
Kariera menedżerska | |||||||||||||
| |||||||||||||
Baseball Hall of Fame | |||||||||||||
Rok wprowadzenia |
1966 | ||||||||||||
Metoda elekcji |
Veterans Committee |
Podczas nauki w Central High School w Kansas City, wraz ze szkolną drużyną koszykówki zdobył mistrzostwo miasta, a z drużyną baseballową, gdzie występował na pozycji miotacza, sięgnął po mistrzostwo stanu. W 1910 podpisał kontrakt z Kansas City Blues (Class-A) z American Association. W tym samym roku grał w Kankakee Kays (Class-D) i Shelbyville/Maysville Rivermen (Class-D). W sezonie 1911 występował w Aurora Blues (Class-C), gdzie rozegrał 121 meczów, uzyskując średnią 0,352. Obserwowany wówczas przez skauta Brooklyn Dodgers Larry'ego Suttona, w sierpniu 1911 podpisał kontrakt z tym klubem, jednak większość sezonu 1912 spędził w Montgomery Rebels (Class-A)[1].
W MLB zadebiutował 17 września 1912 w meczu przeciwko Pittsburgh Pirates, w którym zaliczył cztery uderzenia, w tym dwa razy RBI single oraz skradł bazę, a Dodgers zwyciężyli 7–3. 5 kwietnia 1913 w meczu przedsezonowym przeciwko New York Yankees, był pierwszym zawodnikiem, który podszedł do odbicia na nowo wybudowanym stadionie Ebbets Field. W tym samym spotkaniu został pierwszym, który zdobył home runa na tym obiekcie[1]. W 1916 rozegrał cztery mecze w World Series, jednak Dodgers ulegli Boston Red Sox 1–4[2].
W styczniu 1918 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Pittsburgh Pirates, zaś w sierpniu 1919 do Philadelphia Phillies. W lipcu 1921 podpisał kontrakt z New York Giants[3]. Początkowo pełnił funkcję pinch hittera, jednak w kontuzje dwóch zapolowych sprawiły, iż w czerwcu 1922 został pierwszym środkowozapolowym zespołu[1]. W październiku 1922 zagrał w dwóch meczach World Series, w których Giants pokonali New York Yankees[4]. W maju 1923 został zawieszony na 10 spotkań, po wdaniu się w bójkę z miotaczem Philadelphia Phillies Leftym Weinertem. W 1923 Giants zdobyli trzecie z rzędu mistrzostwo National League, a w World Series mierzyli się ponownie z New York Yankees. W pierwszym meczu Stengel zdobył w pierwszej połowie dziewiątej zmiany zwycięskiego inside-the-park-home runa. Dwa dni później w meczu numer 3, zdobył home runa, a Giants zwyciężyli 1–0 i objęli prowadzenie w serii 2–1[1], jednak Yankees wygrali trzy kolejne spotkania i zdobyli tytuł mistrzowski[5].
W listopadzie 1923 w ramach wymiany przeszedł do Boston Braves[3]. W 1925 po rozegraniu 12 meczów, uzyskując średnią 0,077, odszedł do Worcester Panthers z Eastern League, obejmując funkcję grającego menadżera[1]. W 1926 został grającym menadżerem Toledo Mud Hens, który rok później poprowadził do pierwszego w historii klubu mistrzostwa ligi American Association. Po zakończeniu sezonu 1931 nie przedłużono z nim kontraktu[1].
Wkrótce dołączył do sztabu szkoleniowego Brooklyn Dodgers. W 1934 objął funkcję menadżera zespołu, po zwolnieniu z tego stanowiska Maksa Careya i pełnił ją do 1936. W 1938 został współwłaścicielem i menadżerem Boston Braves. Przed rozpoczęciem sezonu 1943 został potrącony przez taksówkę w Bostonie, doznając złamania nogi, przez co zmuszony był spędzić sześć tygodni w szpitalu, jednak nigdy już nie powrócił do pełnej sprawności. Poprowadził zespół w 107 ostatnich meczach notując bilans 47–60. Po zakończeniu sezonu zrezygnował z funkcji prowadzenia zespołu[1].
Na początku 1944 został menadżerem Milwaukee Brewers, zastępując Charliego Grimma, który objął Chicago Cubs. Stengel poprowadził Brewers do mistrzostwa American Association, jednak po zakończeniu sezonu zrezygnował z dalszego prowadzenia zespołu. W 1945 George Weiss, który był odpowiedzialny za system farmerski organizacji New York Yankees, zaoferował Stengelowi stanowisko menadżera w Kansas City Blues, który ten zaakceptował. Zmiana menadżera generalnego klubu, którym został Larry McPhail i niepewna sytuacja Weissa sprawiły, że Stengel odszedł do Oakland Oaks z Pacific Coast League, prowadząc w 1947 zespół do pierwszego od 20 lat mistrzostwa ligi. Menadżerem Oaks pozostał do 1949[1].
Mimo iż nie osiągnął sukcesów prowadząc zespoły w Major League Baseball, zajmując najwyżej piąte miejsce w ośmiozespołowej wówczas National League, przed rozpoczęciem sezonu 1949 został ogłoszony nowym menadżerem New York Yankees. Mając w składzie takich zawodników jak Joego DiMaggio, Phila Rizzuto, Yogiego Berrę, Mickeya Mantle'a czy Whiteya Forda, poprowadził w latach 1949–1954 Yankees do pięciu triumfów z rzędu w World Series. Kolejne mistrzostwa zdobył w 1956 i 1958. Po przegranych dla Yankees World Series w 1960, kiedy zwycięskiego dla Pittsburgh Pirates zdobył w meczu numer 7 Bill Mazeroski, Stengel zrezygnował z funkcji menadżera zespołu[1]. W latach 1962–1965 był pierwszym menadżerem w historii New York Mets[1].
W 1966 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[6]. Numer 37, z którym występował jako menadżer Yankees i Mets, został zastrzeżony przez obydwa kluby[1].
Na podstawie Casey Stengel Managerial Record
Sezon | Klub | Liga | Mecze | Zwycięstwa | Porażki | Remisy | Proc. zw. i por. |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1934–1936 | Brooklyn Dogders | NL | 463 | 208 | 251 | 4 | 0,453 |
1938–1943 | Boston Bees/Braves | NL | 870 | 373 | 491 | 6 | 0,432 |
1949–1960 | New York Yankees | AL | 1851 | 1149 | 696 | 6 | 0,623 |
1962–1965 | New York Mets | NL | 582 | 175 | 404 | 3 | 0,623 |
Łącznie w karierze | 3766 | 1905 | 1842 | 19 | 0,508 |
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
8× zwycięzca w World Series | 1922, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1956, 1958 | [1] |
Baseball Hall of Fame | od 1966 | [6] |
# 37 zastrzeżony przez Mets | 1965 | [1] |
# 37 zastrzeżony przez Yankees | 1970 | [1] |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.