Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Borys Budka
polski polityk, poseł do Parlamentu Europejskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Borys Piotr Budka (ur. 11 marca 1978 w Czeladzi) – polski prawnik, nauczyciel akademicki, samorządowiec i polityk, radca prawny, doktor nauk ekonomicznych.
Remove ads
Poseł na Sejm VII, VIII, IX i X kadencji (2011–2024), minister sprawiedliwości w rządzie Ewy Kopacz (2015), wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej (2016–2020, od 2021), przewodniczący Klubu Parlamentarnego Koalicji Obywatelskiej (2019–2020, 2021–2023), przewodniczący Platformy Obywatelskiej (2020–2021), minister aktywów państwowych w trzecim rządzie Donalda Tuska (2023–2024), poseł do Parlamentu Europejskiego X kadencji (od 2024).
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wykształcenie i działalność zawodowa
W 2002 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego. Odbył aplikację radcowską, w 2007 rozpoczął praktykę zawodową jako radca prawny[2]. W 2011 na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach na podstawie rozprawy Kwalifikacje pracownicze w stosunku pracy uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w zakresie ekonomii ze specjalnością w polityce zatrudnienia[3]. Podjął pracę jako nauczyciel akademicki w Katedrze Prawa na Wydziale Finansów i Ubezpieczeń Akademii Ekonomicznej, po przekształceniach i zmianie nazw − w Katedrze Prawa i Ubezpieczeń Uniwersytetu Ekonomicznego w Katowicach[2][4].
Działalność polityczna
W latach 90. był członkiem Unii Wolności[5]. W wyborach samorządowych w 1998 bezskutecznie kandydował z jej listy do rady miasta Zabrza[6]. Potem należał do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego[7], następnie przystąpił do Platformy Obywatelskiej. W 2002 z jej ramienia[8], w 2006 jako kandydat lokalnego komitetu[9] i w 2010 ponownie z listy PO[10] uzyskiwał mandat radnego Zabrza. Od 2002 do 2005 był wiceprzewodniczącym rady miasta, następnie przez rok pełnił funkcję jej przewodniczącego[2].
W wyborach parlamentarnych w 2011 uzyskał mandat poselski jako kandydat z listy PO, otrzymując 10 260 głosów w okręgu gliwickim[11]. W 2014 kandydował na prezydenta Gliwic, zajmując 3. miejsce spośród 6 kandydatów, uzyskując 6192 głosy[12].
30 kwietnia 2015 premier Ewa Kopacz ogłosiła jego kandydaturę na stanowisko ministra sprawiedliwości w swoim rządzie[13]. Stanowisko to objął 4 maja 2015[14].
W wyborach w tym samym roku z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 37 761 głosów)[15]. 16 listopada 2015 zakończył pełnienie funkcji ministra. W Sejmie VIII kadencji został członkiem Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz Komisji Ustawodawczej, a ponadto został zastępcą przewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach[16]. Został również powołany przez Sejm w skład Krajowej Rady Sądownictwa[17] (wcześniej w 2015 zasiadał w KRS z urzędu jako minister sprawiedliwości). 26 lutego 2016 wybrany na wiceprzewodniczącego PO[18]. W listopadzie został powołany na funkcję ministra spraw wewnętrznych i administracji w gabinecie cieni utworzonym przez Platformę Obywatelską[19].
W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję z ramienia Koalicji Obywatelskiej, otrzymując w okręgu katowickim 99 550 głosów[20]. 12 listopada 2019 został przewodniczącym Klubu Parlamentarnego Koalicji Obywatelskiej[21], którym kierował do 25 września 2020[22].
3 stycznia 2020 ogłosił swój start w wyborach na przewodniczącego Platformy Obywatelskiej[23]. 25 stycznia 2020 został wybrany na przewodniczącego Platformy Obywatelskiej, pokonując w wyborach bezpośrednich w I turze Tomasza Siemoniaka, Bogdana Zdrojewskiego i Bartłomieja Sienkiewicza[24]. Funkcję przewodniczącego oficjalnie objął 29 stycznia 2020, gdy ogłoszono oficjalne wyniki wyborów. Zastąpił tym samym dotychczasowego lidera partii Grzegorza Schetynę[25]. 3 lipca 2021 podczas Rady Krajowej Platformy Obywatelskiej ogłosił swoją rezygnację z funkcji przewodniczącego partii, umożliwiając objęcie funkcji p.o. przewodniczącego przez Donalda Tuska[26]. W tym samym dniu został wybrany na wiceprzewodniczącego partii[27], zaś 22 lipca 2021 ponownie objął funkcję przewodniczącego KP KO, zastępując Cezarego Tomczyka[28].
W 2023 został wybrany na posła X kadencji z wynikiem 101 258 głosów[29]. 12 grudnia 2023 Sejm X kadencji wybrał go na urząd ministra aktywów państwowych w trzecim rządzie Donalda Tuska[30][31]. Następnego dnia został przez prezydenta RP Andrzeja Dudę powołany na to stanowisko[32]. Funkcję przewodniczącego KP KO sprawował do 19 grudnia 2023, kiedy to zastąpił go Zbigniew Konwiński[33]. W styczniu 2024 został powołany przez prezydenta w skład Rady Dialogu Społecznego[34].
Przed wyborami do Parlamentu Europejskiego w 2024 otrzymał pierwsze miejsce na liście KO w okręgu śląskim[35], w związku z czym złożył rezygnację z pełnienia funkcji rządowej[36]. Ze stanowiska ministra został odwołany 13 maja 2024[37]. W wyniku głosowania z czerwca 2024 uzyskał mandat europosła X kadencji, zdobywając 334 842 głosy[35]. W Parlamencie Europejskim został przewodniczącym Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii[38].
Remove ads
Wyniki wyborcze
Remove ads
Życie prywatne
Jest synem Józefa (działacza PSL, wcześniej UP, Samoobrony RP i PZPR[39][40][41]) i Marii (wykonującej zawód notariusza[42]).
Żonaty z Katarzyną Kuczyńską-Budką[43], z którą ma córkę Lenę[44]. Jest biegaczem długodystansowym, startuje w biegach ulicznych[45]. Rekord życiowy w maratonie (2 godziny 39 minut 3 sekundy) osiągnął w 2009 w pierwszej edycji Silesia Marathon[46]. Zamieszkał w Gliwicach[29].
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads