Bachórzec

Bachórzec – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Dubiecko^[3].

Bachórzec

wieś
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Powiat	przemyski
Gmina	Dubiecko
Liczba ludności (2019)	944[1]
Strefa numeracyjna	16
Kod pocztowy	37-752[2]
Tablice rejestracyjne	RPR
SIMC	0600237[3]
Położenie na mapie gminy Dubiecko Bachórzec
Położenie na mapie Polski Bachórzec
Położenie na mapie województwa podkarpackiego Bachórzec
Położenie na mapie powiatu przemyskiego Bachórzec
49°49′33″N 22°19′55″E[4]

Zabytkowy kościół św. Katarzyny w Bachórcu

Nowy kościół św. Katarzyny w Bachórcu

Dwór w Bachórcu na mapie z 1851

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie przemyskim. Przez wieś przebiega droga wojewódzka nr 884.

Części wsi

Integralne części wsi Bachórzec^[5][3]

SIMC	Nazwa	Rodzaj
0600243	Działki	część wsi
0600250	Gamratka	część wsi
0600266	Haliga	część wsi
0600272	Łazy	część wsi
0600289	Makuchowa Góra	część wsi
0600295	Miasteczko	część wsi
0600303	Pasieka	część wsi
0600310	Podłazie	część wsi
0600326	Połanki	część wsi
0600332	Stawki	część wsi

Historia

Historyczne nazwy: Bachorzec, Bochurzec (1391), Bachorzec (1589), Bachorca (1603), Bachorzec (1745), ukr. Вахіrec (1860). Nazwa osady pochodzi od nazwy sąsiedniej miejscowości Bachórz z sufiksem -ec, która to pochodzi od podstawy bachor-, w postaci obocznej też *bochur-, co w terminologii fizjograficznej (też w języku staropolskim) oznacza bagno i błoto^[6].

Od powstania do końca XVI wieku wieś należała do Kmitów. (m.in. do Piotra Kmity, wojewody krakowskiego^[7], oraz innego Piotra Kmity, dziedzica Wiśnicza, także do Mikołaja Kmity, a następnie do Stadnickich, którzy mieli siedzibę w Dubiecku, oraz Wapowskich. Kolejnymi właścicielami (od 1648 do 1944) byli Krasiccy, po których pozostał pałacyk wybudowany w 1808. W 1808 urodził się tu Edmund Krasicki (1808–1894), syn Ksawerego Franciszka Krasickiego i Julii Teresy Wandalin-Mniszech. W 1839 na świat we wsi przyszedł jego syn Ignacy Krasicki (1839–1924), który był właścicielem Bachórca^[8].

Właścicielami Bachórca byli: Ksawery Krasicki (do około 1838 do lat 70.)^[9], Edmund Krasicki (od około 1838 do lat 70.)^[10][11][12], Ignacy Krasicki (lata 80.)^[13], Elżbieta Krasicka (lata 90.)^[14].

Przed 1640 funkcjonował tu zbór kalwiński, a do 1760 wieś należała do parafii łacińskiej w Dubiecku. W latach 1760–1763 wybudowano modrzewiowy kościół w stylu podkarpackiego baroku, a w latach 60. XX w. wzniesiono nowy murowany kościół.

Od 1340 do 1772 wieś przynależała do Ziemi Sanockiej, województwo ruskie, następnie do 1914 – powiat przemyski (tzw. sanockie Podole) w prowincji austriackiej Galicja.

O Bachórcu pisał Wincenty Pol w „Senatorskiej zgodzie”.

Zabytki

• drewniany barokowy kościół parafialny pw. św. Katarzyny (1760–1763), wzniesiony z fundacji Antoniego z Siecina Krasickiego. Remontowany był: w XIX wieku (m.in. zyskał neobarokowy wystrój malarski wnętrza) oraz po uszkodzeniach I i II wojny światowej. Od 1961 nieużytkowany. W 2000 wyremontowany i zrekonstruowany. Zaliczany jest do zabytków Szlaku architektury drewnianej.
• ruiny zespołu dworskiego Krasickich ze starszą XVIII-wieczną oficyną przebudowaną w XX stuleciu oraz nowszym dworem z 1808. Folwark dworski został przejęty przez władze komunistyczne w 1944^[15].

Osoby związane z miejscowością

• Józef Sosnowski, major piechoty Wojska Polskiego.