Loading AI tools
arcybiskup warszawski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Melchior Fijałkowski (ur. 3 stycznia 1778 w Zielomyślu, zm. 5 października 1861) – polski biskup rzymskokatolicki, teolog i działacz patriotyczny, biskup pomocniczy płocki w latach 1842–1844, wikariusz kapitulny zarządzający archidiecezją warszawską w latach 1844–1857, arcybiskup metropolita warszawski w latach 1857–1861.
 Antoni Melchior Fijałkowski (autor nieznany, XIX w.) | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1778 | |
|---|---|---|
| Data śmierci |
5 października 1861 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Arcybiskup metropolita warszawski | ||
| Okres sprawowania |
1857–1861 | |
| Administrator archidiecezji warszawskiej | ||
| Okres sprawowania |
1844–1857 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
27 stycznia 1842 | |
| Sakra biskupia |
15 maja 1842 | |
| Data konsekracji |
15 maja 1842 | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Syn Stefana i Beaty, pochodził ze szlacheckiej rodziny Fijałkowskich herbu Ślepowron. Studiował w seminarium w Gnieźnie, gdzie w 1801 otrzymał święcenia kapłańskie. Był kanonikiem włocławskim (1811) i kustoszem kapituły płockiej. Brał udział w powstaniu listopadowym jako kapelan armii powstańczej.
27 stycznia 1842 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji płockiej i biskupem tytularnym Hermopolis Maior. Sakrę biskupią przyjął 15 maja 1842 we Włocławku. W latach 1844–1856 był prepozytem płockiej kapituły katedralnej[1].
Po śmierci biskupa Tomasza Chmielewskiego (zmarł 30 lipca 1844), w dniu 3 sierpnia 1844 został wybrany wikariuszem kapitulnym archidiecezji warszawskiej, ale zrzekł się urzędu. Ponownie został wybrany na ten urząd 21 września 1844[2]. 18 września 1856 papież Pius IX mianował go arcybiskupem metropolitą warszawskim. 11 stycznia 1857 Fijałkowski odbył ingres do archikatedry św. Jana, paliusz przyjął z rąk biskupa pomocniczego kujawskiego Tadeusza Łubieńskiego.
Arcybiskup Fijałkowski sprawował rządy krótko, ale w warunkach trudnych i niebezpiecznych. W Warszawie narastało napięcie polityczne, manifestacje rozbijane przez wojsko rosyjskie z ulic przeniosły się do kościołów. Śpiewano pieśni patriotyczne, odbywały się nabożeństwa za ojczyznę. Mimo wielokrotnych nacisków władz rosyjskich arcybiskup nigdy nie przeciwstawił się manifestacjom patriotycznym w kościołach, a po krwawym stłumieniu manifestacji (pięciu poległych i kilkunastu rannych) na placu Zamkowym 27 lutego 1861 w Warszawie przez wojsko rosyjskie złożył namiestnikowi carskiemu protest i przewodniczył uroczystościom pogrzebowym. Jako prymas Królestwa Polskiego (chociaż tytułu tego nie używał) uważany był za przywódcę narodu i symbolicznego interreksa[potrzebny przypis].
Zmarł 5 października 1861, a jego pogrzeb w dniu 10 października był kolejną wielką manifestacją patriotyczną, jedną z największych przed wybuchem powstania styczniowego. Został pochowany w krypcie arcybiskupów warszawskich w archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
