Antoni Jasiński

Antoni Jasiński (ur. 2 grudnia 1927 w Wilnie, zm. 27 listopada 2006 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego, doktor nauk wojskowych, I zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1981–1984), wiceminister obrony narodowej (1984–1990), zastępca naczelnego dowódcy Zjednoczonych Sił Zbrojnych państw-stron Układu Warszawskiego (1984–1990), poseł na Sejm PRL IX kadencji (1985–1989).

Zobacz też: Antoni Jasiński (1900–1956).

Antoni Jasiński

generał broni
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1927 Wilno
Data i miejsce śmierci	27 listopada 2006 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1945–1991
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	redaktor naczelny miesięcznika „Myśl Wojskowa”, szef Gabinetu Ministra Obrony Narodowej, zastępca szefa SG WP, z-ca d-cy – szef sztabu ŚOW, I zastępca szefa SG WP, wiceminister obrony narodowej – z-ca ministra do spraw ogólnych, z-ca naczelnego dowódcy Zjednoczonych Sił Zbrojnych państw-stron Układu Warszawskiego
Późniejsza praca	Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP, prezes Rady Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym
Odznaczenia

Antoni Jasiński

Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1927 Wilno
Data i miejsce śmierci	27 listopada 2006 Warszawa
Poseł IX kadencji Sejmu PRL
Okres	od 13 października 1985 do 3 czerwca 1989
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Premier Piotr Jaroszewicz w Dowództwie Śląskiego Okręgu Wojskowego, z prawej szef sztabu okręgu gen. bryg. dr Antoni Jasiński, 1973

Konferencja naukowa z okazji 40-lecia LWP, październik 1983, od prawej: gen. Tadeusz Szaciłło, gen. Antoni Jasiński, gen. Mieczysław Bień

Grób gen. broni Antoniego Jasińskiego i jego żony Haliny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Służba wojskowa

Syn Antoniego. W styczniu 1945 wstąpił ochotniczo do 4 Zapasowego Pułku Piechoty w Białymstoku i w tym samym roku ukończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 2 w Lublinie, promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty przez gen. dyw. Bronisława Półturzyckiego. Został dowódcą plutonu w 6 Zapasowym Pułku Piechoty w Chełmnie, a później starszym pomocnikiem kierownika sekcji mobilizacyjnej w sztabie Dowództwa Okręgu Wojskowego nr II. W latach 1946–1947 komendant szkoły podoficerskiej 39 Pułku Piechoty w Kamieniu Pomorskim. Po kursie oficerów sztabu pułku w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie w 1948 został oficerem taktyczno-wyszkoleniowym 51 Pułku Piechoty w Starogardzie Gdańskim. Następnie szef sztabu 55 Pułku Piechoty w Braniewie w stopniu kapitana. W okresie 1949–1952 ukończył z wyróżnieniem Akademię Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W 1957 uzyskał stopień doktora nauk wojskowych. W latach 1953–1958 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Myśl Wojskowa”. W tym okresie napisał wiele publikacji i opracowań wojskowo-historycznych z dziedziny sztuki wojennej, poświęconych m.in. walkom polskich żołnierzy podczas II wojny światowej na przyczółku warecko-magnuszewskim w 1944 i na Wale Pomorskim w 1945. W następnych latach był szefem Gabinetu Ministra Obrony Narodowej Mariana Spychalskiego (1958–1965) oraz szefem Zarządu VI Organizacyjnego w Sztabie Generalnym WP (1965–1967). W latach 1967–1974 oraz 1975–1981 był zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP do spraw organizacyjno-mobilizacyjnych, a w latach 1974–1975 – zastępcą dowódcy – szefem sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego. W okresie 1981–1984 był I zastępcą Szefa Sztabu Generalnego WP. Brał udział w przygotowaniach do wprowadzenia w Polsce stanu wojennego w grudniu 1981. W 1984 zastąpił generała broni Józefa Urbanowicza na stanowisku wiceministra obrony narodowej – Zastępcy Ministra do spraw Ogólnych (ministrem obrony narodowej był wówczas gen. armii Florian Siwicki). W latach 1984–1990 był także polskim zastępcą naczelnego dowódcy Zjednoczonych Sił Zbrojnych państw-stron Układu Warszawskiego. Był również przewodniczącym Komisji Głównej MON ds. Inicjatyw i Nowatorstwa. 1 października 1990 odwołany ze stanowiska wiceministra obrony narodowej, następnie przebywał w dyspozycji MON, a 3 lipca 1991 został w wieku 63 lat przeniesiony w stan spoczynku^[1].

Działalność polityczna i społeczna

Członek PPR od 1947, a następnie od 1948 członek PZPR. W latach 1985–1989 poseł na Sejm PRL IX kadencji z okręgu wyborczego Wrocław–Śródmieście. Wchodził w skład Sejmowej Komisji Obrony Narodowej. Był także wieloletnim przewodniczącym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Kubańskiej.

Po zakończeniu zawodowej służby wojskowej był od 1992 aktywnym działaczem Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy WP, członkiem Prezydium Zarządu Głównego tej organizacji, przewodniczącym Zespołu Specjalistów ds. Problematyki Obronnej oraz prezesem Rady Fundacji Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym.

Autor licznych publikacji i przekładów z dziedziny wojskowo-historycznej oraz sztuki wojennej.

W jego pogrzebie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w dniu 5 grudnia 2006 (kwatera FII-2-7)^[2] uczestniczył m.in. były minister obrony narodowej gen. armii w stanie spoczynku Florian Siwicki, który wygłosił przemówienie pożegnalne w imieniu dawnych współtowarzyszy służby, oraz honorowy prezes Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych płk Zenon Biesaga, który przemawiał w imieniu Związku.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[3]:

• podporucznik – 1945
• porucznik – brak danych
• kapitan – 1948
• major – 1952
• podpułkownik – 1957
• pułkownik – 1958
• generał brygady – 1966
• generał dywizji – 1974
• generał broni – 1984

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Żonaty z Haliną z domu Roszczewską (1926–2006). Miał troje dzieci^[3].

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1988)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1973)^[4]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1997)^[5]
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
• Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej”
• Złoty Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju”
• Srebrna Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL”
• Złoty Medal „Za Zasługi w Umacnianiu Przyjaźni PRL-ZSRR” (1987, TPPR)^[6]
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (Bułgaria)
• Medal „40 lat Wyzwolenia Czechosłowacji przez Armię Radziecką” (Czechosłowacja)
• Medal „Braterstwa Broni” (Kuba)
• Medal „30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby” (Kuba)
• Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (1984, NRD)
• Medal „30 lat Narodowej Armii Ludowej NRD” (1986, NRD)
• Złoty Medal Braterstwa Broni (Węgry)
• Order Zasługi Wojskowej I klasy (1985, Wietnam)^[7]
• Order Przyjaźni Narodów (Związek Radziecki)
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (Związek Radziecki)
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki)
• Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki)
• Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego”
• Nagroda Ministerstwa Obrony Narodowej III stopnia za publikację Przełamanie Wału Pomorskiego (1958)
• Nagroda zespołowa Ministerstwa Obrony Narodowej II stopnia w dziedzinie sztuki operacyjnej, za kompleksowe opracowanie systemu gotowości bojowej Sił Zbrojnych PRL (1973)
• Nagroda miasta Wrocławia (1989)
• Wpis do „Księgi honorowej Zasłużonych dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego”
• inne medale i odznaczenia jubileuszowe i pamiątkowe państw socjalistycznych, organizacyjne i regionalne

Przypisy

1. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 83.
2. Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2019-11-25].
3. J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 82–84.
4. Lista żołnierzy odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 280 z 11 października 1973.
5. M.P. z 1997 r. nr 32, poz. 307.
6. „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 3 (121), lipiec–wrzesień 1987, s. 215.
7. Wietnamskie odznaczenia dla grupy polskich generałów i oficerów. „Trybuna Robotnicza”, s. 2, nr 222 z 23 września 1985.

Bibliografia

• Kto jest kim w Polsce 1984. Informator biograficzny, LidiaL. Becela (red.), Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, ISBN 83-223-2073-6, OCLC 830254920. Brak numerów stron w książce
• Kto jest kim w Polsce 1989. Informator biograficzny, LidiaL. Becela (red.), Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1989, ISBN 83-223-2491-X, OCLC 834740152. Brak numerów stron w książce
• H.P. Kosk, Generalicja polska: popularny słownik biograficzny, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”. Pruszków 1998, ISBN 83-87103-55-1
• M. Jędrzejko, M. Paszkowski, M. Krogulski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989–2002) Wydawnictwo Von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN 83-87689-46-7
• J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, s. 82–84
• P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
• „Głos Weterana i Rezerwisty”, styczeń 2007, s. 26
• Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. IX Kadencja, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1986, s. 244
• „Wojskowy Przegląd Historyczny”, kwartalnik, 1987, nr 3 (121), s. 215

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 937151778202218130008
• PLWABN: 9810694816205606