Anna Binetti

Anna Binetti, z domu Ramón (ur. ok. 1738^[1] w Wenecji, zm. po 1786 zapewne w Wenecji)^[2] – znana włoska tancerka baletowa i kurtyzana.

Anna Binetti

Anna Ramón

Domniemany portret Anny Binetti, pastel Louisa François Marteau, ok. 1766
Data i miejsce urodzenia	ok.1738 Wenecja
Data i miejsce śmierci	po 1786 Wenecja
Zawód, zajęcie	tancerka baletowa, kurtyzana

Wieloletnia przyjaciółka Giacomo Casanovy. Przez pewien czas żona francuskiego tancerza i baletmistrza Georges’a Bineta (zwanego z włoska Giorgio Binetti, a w Anglii pisanego też: Binety, Binnety). W latach 1765–1777 partnerka sceniczna i życiowa wybitnego francuskiego tancerza i baletmistrza Charles’a Le Picqa (1745–1806). Od grudnia 1765 do marca 1767 roku primabalerina teatru królewskiego w Operalni Saskiej w Warszawie. W tym czasie kochanka podstolego koronnego, hrabiego Franciszka Ksawerego Branickiego i stolnika koronnego, hrabiego Augusta Fryderyka Moszyńskiego. Prawdopodobnie także faworyta króla Stanisława Augusta^[2]. Jej panieńskie nazwisko zapisywano również: Ramani, Ramóni, Roman; zamężną notowano też jako: Binet, Binett, Binety, Binnety, Benety, a u nas także: Pinetti^[3].

Kochanka Casanovy

Giacomo Casanova, rysunek jego brata Francesco Giuseppe Casanovy, ok. 1755

King’s Theatre w Londynie, gdzie Anna Binetti występowała z mężem w latach 1761–1763

Była córką weneckiego gondoliera Ramóna^[4]. Debiutowała na scenach weneckich jako panna Ramón zapewne jeszcze pod koniec lat 40., ale po raz pierwszy odnotowano ją już jako solistkę w 1751 na scenie tamtejszego Teatro San Moisè^[5]. Około 1754 poznał ją Casanova, który tak wspominał ich pierwsze kontakty: „Przez dwa tygodnie byłem kochankiem bardzo urodziwej młodej weneckiej dziewczyny, którą ojciec, niejaki Ramón wystawił na podziw publiczny jako tancerkę w teatrze. Mógłbym pozostać już w jej niewoli, gdyby jej wymuszone małżeństwo nie zerwało naszych więzów. Jej protektorka, Mme Cecilia Valmarana, znalazła dla niej bardziej odpowiedniego męża w osobie francuskiego tancerza nazwiskiem Binet, który zmienił je na Binetti, dzięki czemu jego młoda żona nie została Francuzką; wkrótce zdobyła ona wielką sławę na więcej niż jeden sposobów”^[4]. Ich późniejszym spotkaniom w Stuttgarcie, Londynie i Warszawie towarzyszyła zawsze serdeczność z odrobiną zazdrości i wielkim wzajemnym sentymentem. Tak pozostało aż do ostatnich dni Casanovy, kiedy spisywał swoje pamiętniki.

Na scenach włoskich

Jeszcze jako panna Ramón tańczyła kolejno w Wenecji, Lodi, Parmie i Weronie, gdzie w 1757 pracowała już z mężem, tancerzem i baletmistrzem Georges’em Binetem (Binettim). Był on niestety rozpustnikiem i hazardzistą, a żonę traktował instrumentalnie, czerpiąc korzyści z jej pozaartystycznej aktywności. Pod koniec tego roku tańczyli razem w Mediolanie, gdzie używała już podwójnego nazwiska Ramóni-Binetti, a później pojawiała się tylko jako pani Binetti. Występowali także w Mantui, Brescii i Weronie.

W Stuttgarcie i Londynie

W sezonie 1759/60 pracowała z mężem w Stuttgarcie. Spotykał ją tam Casanova jako tancerkę i kochankę ambasadora austriackiego. W latach 1761–1763 państwo Binetti przebywali z kolei w Londynie jako soliści King’s Theatre^[2], gdzie dla niepoznaki i większej swobody bycia przedstawiali się nawet jako rodzeństwo^[6]. Tam również widział ją Casanova: „Przyjęła mnie z otwartymi ramionami (…). Jak to jest, że nie mieszkasz ze swoim mężem? – zapytałem. – Bo on gra, przegrywa i okrada mnie ze wszystkiego co posiadam – odpowiedziała. Ponadto kobieta mojego pokroju, gdy jest mężatką, nie może liczyć na to, że bogaty kochanek przyjdzie się z nią zobaczyć, kiedy nie może przyjmować jego wizyt bez żadnych ograniczeń. Nic mi nie grozi ze strony Binettiego, bo daleki jest od zazdrości”^[4].

Partnerka Le Picqa

W 1765 spotkała w Wiedniu kilka lat młodszego od siebie, 20-letniego wówczas Charles’a Le Picqa, który opuścił niedawno stuttgarcki zespół Jeana-Georges’a Noverre’a, gdzie zdobył sławę i rozpoczął teraz niezależną karierę. Potrzebował stałej partnerki scenicznej i opiekunki życiowej, więc Binetti wykorzystała tę okazję. Tak zawiązał się jeden z najsłynniejszych duetów baletowych XVIII wieku. Występowali tam w przedstawieniach baletowych dwóch sławnych choreografów: Gasparo Angioliniego i Franza Hilverdinga. Latem tego roku cały balet wiedeński uczestniczył w uroczystościach dworskich w Innsbrucku^[7], gdzie Le Picq i Binetti tańczyli m.in. 6 sierpnia w premierze nowego baletu Enea in Italia autorstwa Hilverdinga: on jako tytułowy Eneasz, a ona jako jego matka Wenus^[8]. Premiera odbywała się z okazji zaślubin arcyksięcia Leopolda Habsburga z infantką Marię Ludwikę Burbon, w obecności dworu cesarskiego i wielu dostojnych gości zagranicznych. Były tam tego lata również inne przedstawienia z ich udziałem, np. Ifigenia in Aulide w choreografii Angioliniego, po której jednak 18 sierpnia zmarł nagle ojciec nowożeńca, cesarz Franciszek I Lotaryński, więc ogłoszono siedmiomiesięczną żałobę państwową. W całym cesarstwie zawieszono przedstawienia teatralne, a wszyscy artyści stracili na ten czas źródła zarobkowania.

Dwa sezony w Warszawie

Franciszek Ksawery Branicki z synami w późniejszym okresie, obraz Giovanniego Battisty Lampiego, po 1788

Jesienią 1765 Charles Le Picq z Anną Binett, jej mężem Georges’em i córeczką podróżowali więc do Rosji w nadziei na nową pracę w Petersburgu, gdzie funkcję baletmistrza teatru dworskiego obejmował teraz ich niedawny wiedeński choreograf Gasparo Angiolini. Po drodze zatrzymali się jednak w Warszawie, gdzie pod dyrekcją Carlo Tomatisa działał od niedawna nowy włoski zespół operowo-baletowy z primabaleriną Cateriną Gattai na czele. Tutaj Binetti ponownie natknęła się na Casanovę, który tak opisał ich przyjazd:

„Tancerka Binetti, którą spotkałem ostatnio w Londynie, przyjechała do Warszawy ze swoim mężem i z tancerzem Le Picqiem. Przybywali z Wiednia, a jechali do Petersburga. Mieli list polecający do brata królewskiego [księcia Andrzeja Poniatowskiego], który był generałem w służbie austriackiej, ale przebywał wtedy w Warszawie. (…) Król oświadczył, że chce zobaczyć jej taniec i że nakłoni ją do pozostania w Warszawie przez osiem dni za honorarium w wysokości tysiąca dukatów. (…) W trzy dni później Le Picq zaaranżował balet kostiumowy; dekoracje, orkiestra i obsada – wszystko było na czas urządzone (…). Para tak się spodobała, że zawarto z nimi świetny kontrakt na cały rok. Z tego powodu Gattai była wściekła, bo Binetti całkowicie usunęła ją w cień, a co gorsza, odebrała jej wielbicieli”^[4].

Niechęć Cateriny Gattai do przybyłej konkurentki była zupełnie zrozumiała. Tym bardziej, że Anna Binetti i Charles Le Picq rzeczywiście podpisali 25 grudnia 1765 wyjątkowo korzystny kontrakt, z którego wynikało także, że mieli podlegać bezpośrednio królowi, z pominięciem antreprenera Carlo Tomatisa (kochanka Gattai) i jego dworskiego nadzorcy, hrabiego Augusta Moszyńskiego^[9]. Gwarantowało im to szczególną pozycję na dworze i w teatrze.

Faworyta Branickiego

Od pojawienia się w Warszawie Binetti urzekła hrabiego Franciszka Ksawerego Branickiego (wcześniej adoratora Mlle Gattai), który został jej kochankiem i głównym sponsorem. Według Casanovy, „jeszcze nie minęło dziesięć czy dwanaście dni, a już miała Binetti wykwintnie urządzony dom, skromną, ale ładną zastawę srebrną, piwnicę pełną najwyszukańszych win, doskonałego kucharza i liczne grono wielbicieli, a wśród nich stolnika Moszyńskiego i przyjaciela króla, podstolego koronnego Branickiego”^[10]. Postanowiła więc zostać w Warszawie na dłużej, a mając tu poparcie najważniejszych osób dworu królewskiego, mogła wreszcie pozbyć się niewygodnego męża, który raz jeszcze okradł ją na koniec i wyjechał do Wiednia. Tymczasem ostra rywalizacja oraz intrygi towarzyskie Gattai i Binetti doprowadziły w efekcie do słynnego pojedynku Casanovy z Branickim. Ciężko ranny Branicki dopiero poniewczasie zrozumiał, że padł ofiarą intrygi Binetti i w efekcie wybaczył przeciwnikowi. Z kolei ona unikała już teraz Casanovy, co tak tłumaczył mu hrabia Moszyński: „Ona boi się waćpana. Była przyczyną twego pojedynku, a dawny jej kochanek Branicki, nie chce o niej słyszeć. (…) Omal nie położyłeś trupem jej rycerza. Wyrzucała mu, że przyjął twe wyzwanie; on wszakże oświadczył, że nie chce jej więcej widzieć”^[11]. Że zaś pojedynki w granicach starostwa warszawskiego były wtedy zakazane Casanovie nakazano w imieniu króla opuścić Polskę^[2].

Przyjaciółka Moszyńskiego

Od wiosny 1766, po wycofaniu się Cateriny Gattai z kariery baletowej, Binetti „panowała” już w teatrze warszawskim bezkonkurencyjnie aż do marca 1767. Pozyskała też nowego adoratora w osobie opiekuna teatru ze strony dworu, hrabiego Augusta Moszyńskiego, którego zresztą przywiązała do siebie na długie lata. Podobnie jak Charles Le Picq, była świetnie opłacana. Początkowo on zarabiał 800, a ona 700 dukatów rocznie^[12], ale pod koniec 1766 zaproponowano im już po 1000 dukatów, 2-3 razy więcej niż otrzymywali pozostali soliści baletu^[13]. Niewiele wiadomo o ich warszawskim repertuarze poza tym, że tańczyli prawie we wszystkich przedstawieniach operowych i komediowych. Źródła odnotowują jedynie, że 9 maja 1766 (podczas gali imienin króla Stanisława Augusta) wystąpili w balecie heroicznym Le Guerrier guidé par l’Amour w choreografii francuskiego baletmistrza Vincenta Sauniera^[14]. Ale nie było to jedyne pole jej aktywności w Warszawie. Wiele wskazuje na to, że nie bacząc na sentyment i opiekę Moszyńskiego, była w tym czasie także kochanką króla Stanisława Augusta.

Jean-Georges Noverre, z którym Anna Binetti i Charles Le Picq pracowali w Wiedniu w latach 1767–1769

Ponownie w Wiedniu

W początkach 1767 król zmuszony był ograniczyć swoje nakłady na teatr, dlatego przed Wielkanocą rozpuszczono warszawskie zespoły opery włoskiej z baletem i komedii francuskiej. Le Picq z Binetti wyjechali więc do Wiednia, gdzie zgodzili się przyjąć znacznie gorsze warunki finansowe – 800 dukatów dla obojga. Ale za to od jesieni 1767 występowali już w przedstawieniach wielkiego choreografa Jeana-Georges’a Noverre’a, który właśnie został tam ponownie baletmistrzem. Le Picq przyjmowany był z podziwem i uwielbieniem, ale Binetti – raczej bez uznania i powodzenia.

Początkowo pozostawała tam bowiem w cieniu wybitnej tancerki Nancy Levier-Trancard^[15], ulubienicy wiedeńskiej publiczności. Dopiero po jej wyjeździe z gościnnymi występami do Rosji, od 1768 zaczęła obejmować główne partie w baletach Noverre’a. Znakomity choreograf stworzył tam nawet specjalnie dla niej nowy balet heroiczny Thelmire, który nie przyniósł jej jednak sukcesu. Wiemy o tym wszystkim z pism ówczesnego austriackiego autorytetu, również w dziedzinie teatru, pisarza Josepha von Sonnenfelsa. Uznawał on Charles’a Le Picqa za ideał tancerza i męskiego piękna, jakie można sobie tylko wymarzyć; uważał, że to „wzór kształtów symetrycznych w każdym calu, kwitnący młodzian, którego ukształtowała sama Terpsychora”^[16]. Wobec niej był jednak bardzo krytyczny. Przyznawał wprawdzie, że „Mad. Binetti ma piękną figurę, ale pozbawioną całego powabu sztuki, jest sztywna, bez wyrazu, rękami porusza bez wdzięku, a w swoich gestach jest nużąco monotonna”^[17]. Twierdził, że nie dorównuje ona talentowi Nancy Levier-Trancard.

Sukcesy z Le Picqiem

Od 1769 tańczyli już oboje na scenach włoskich, pozostając zarazem w nieformalnym związku^[18]. Rozpoczęli tam swoje występy w Padwie, a potem przez kilka lat tańczyli razem, na przemian i z wielkim powodzeniem, w Wenecji, Mediolanie, Neapolu i Florencji. Jednak rosnąca sława urodziwego Le Picqa, który w 1776 podbił nawet Paryż, zyskując tam miano Apolla Tańca, przyćmiła gasnącą już karierę Anny Binetti. Po raz ostatni wystąpili razem w Wenecji w 1777, po czym Le Picq porzucił ją na zawsze i osiadł na kilka lat w Real Teatro di San Carlo w Neapolu, gdzie wkrótce związał się z kolejną mężatką – z tamtejszą partnerką, młodą i utalentowaną niemiecką baleriną Gertrude Rossi, z domu Ablöscherin, żoną neapolitańskiego baletmistrza Domenico Rossiego. W tym czasie Binetti dobiegała już czterdziestki, a na scenach włoskich królowały znacznie młodsze baleriny. Straciwszy wsparcie słynnego partnera próbowała jeszcze utrzymać się na weneckim rynku baletowym. W połowie 1778 tańczyła na scenie Teatro San Benedetto jako Armida u boku Ontaria Viganò w jego w balecie Il Rinaldo^[19], ale to już ostatni ślad jej występu na weneckiej scenie.

Najważniejsze kreacje

Przez pierwsze kilkanaście lat, zarówno na scenach włoskich, jak w Stuttgarcie, Londynie i Warszawie, Binetti występowała przede wszystkim w czysto dekoracyjnych tańcach i divertissement tanecznych, które ozdabiały i uatrakcyjniały przedstawienia operowe. W latach 1751–1767 tańczyła ich dziesiątki, zanim zaczęła obejmować role w baletach dramatycznych z akcją. Do tamtych ośrodków baletowych nie dotarły jeszcze w owych latach reformy wielkich choreografów XVIII wieku: Franza Hilverdinga, Gasparo Angioliniego, a przede wszystkim Jeana-Georges’a Noverre’a, którzy na scenach Wiednia i Stuttgartu tworzyli już wtedy tzw. ballets d’action, czyli dramaty choreograficzne oparte głównie na motywach mitologicznych. Jednym z najwybitniejszych uczniów Noverre’a, a potem wielkim propagatorem baletów swojego mistrza był właśnie Charles Le Picq, partner sceniczny Anny Binetti, i to on ukształtował ją w końcu jako jedną z wybitnych tancerek pantomimicznych ich czasów.

Pierwszą tego rodzaju rolę, wspomnianą wyżej Venus w balecie Enea in Italia Hilverdinga, wykonywała już w 1765 w Innsbrucku, ale seria następnych nadeszła dopiero później i był to najlepszy okres w jej karierze. Niektóre z tych ról powtarzała nawet na różnych scenach włoskich. Były to kolejno:

Burgtheater w Wiedniu, gdzie Anna Binetti i Charles Le Picq tańczyli w baletach Noverre’a w latach 1767–1769

Real Teatro di San Carlo w Neapolu, gdzie Anna Binetti i Charles Le Picq święcili tryumfy latach 1772–1776

Teatro San Benedetto w Wenecji, gdzie Anna Binetti finalizowała karierę taneczną w latach 1776–1778

• 1765: Venus – Enea in Italia, choreografia Franz Hilverding, Neues Hoftheater am Rennplaz, Innsbruck
• 1766: Venus – Le Guerrier guidé par l’Amour, choreografia Vincent Saunier, Operalnia Saska, Warszawa
• 1766: rola? – Le Temple de la gloire, chorografia Vincent Saunier, Operalnia Saska, Warszawa
• 1768: Thelmire – Thelmire, choreografia Jean-Georges Noverre, Burgtheater, Wiedeń
• 1769: Armida – Rinaldo nell’isola incantata di Armida, choreografia Charles Le Picq i Jean Favier wg Noverre’a, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1770: Euridice – La Favola di Orfeo ed Euridice, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Teatro Regio Ducale, Mediolan
• 1770: Euridice – Orfeo ed Euridice, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1770: Dejanira – Trionfi e vittorie d’Ercole, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1771: Asteris – Gli amanti protetti dall’amore, choreografia Charles Le Picq, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1771: Medea – Giasone e Medea, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1771: Asteris – Gli amanti protetti dall’amore, choreografia Charles Le Picq, Teatro Regio Ducale, Mediolan
• 1772: Ifigenia – Il sacrifizio d’Ifigenia, choreografia Charles Le Picq, Teatro Regio Ducale, Mediolan
• 1772: Ifigenia – Il sacrifizio d’Ifigenia, choreografia Charles Le Picq, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1772: Euridice – Orfeo ed Euridice, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Teatro Perrelli, Neapol
• 1772: Ifigenia – Il sacrifizio d’Ifigenia, choreografia Charles Le Picq, Teatro del Cocomero, Florencja
• 1773: Medea – Medea e Giasone, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Teatro Regio Ducale, Mediolan
• 1773: Armida – Armida e Rinaldo, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1773: Dejanira – Ercole e Dejanira, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1774: Clori – Aminta e Clori, choreografia Charles Le Picq, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1774: Adele – Adele de Pontieù, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1775: Medea – Medea e Giasone, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1775: Adelaide – Adelaide di Guesclin, choreografia Charles Le Picq, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1775: Galatea – Aci e Galatea, choreografia Charles Le Picq, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1775: Calipso – Telemaco nell’isola di Calipso, choreografia Charles Le Picq, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1776: Camilla – Gli Orazj, e gli Curiazi, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Real Teatro di San Carlo, Neapol
• 1776: Calipso – Telemaco nell’isola di Calipso, choreografia Charles Le Picq, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1777: Camilla – I tre Orazj e i tre Curiazj, choreografia Charles Le Picq wg Noverre’a, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1777: Figlia del Comandante – L’amante generosa, choreografia Giuseppe Canziani, Teatro San Benedetto, Wenecja
• 1778: Armida – Il Rinaldo, choreografia Ontario Viganò, Teatro San Benedetto, Wenecja

Ostatnie lata na scenie

Wiosną 1779 roku została jeszcze zaproszona przez tancerza i baletmistrza Paolino Franchiego do Teatro Pubblico w mieście Forlì, gdzie przygotował on tańce do prapremiery nowej opery La Didone Bernardino Ottaniego według libretta Pietro Metastasia. Była gwiazdą tego przedstawienia, występując razem z Franchim jako „primi ballerini serii”^[20]. Tam właśnie, w maju, będąc przejazdem w Forlì, widział ją raz jeszcze Giacomo Casanova, ale było to już ostatnie ich spotkanie^[4].

W karnawale 1779/80 spróbowała swych sił jako baletmistrzyni na scenie Teatro San Moisè, w którym debiutowała przed laty jako solistka baletu. Świadczy to o jej znaczącej pozycji w weneckim środowisku teatralnym, bowiem kobiet nie dopuszczano jeszcze wtedy do pracy choreograficznej w teatrach. Jako Mme Binet zrealizowała tam wówczas niewielki balet La filosofia delle donne w operze Le teste deboli Francesco Salariego^[21], ale ten jej debiut baletmistrzowski nie miał już kontynuacji. Później uczyła podobno jeszcze tańca w Wenecji.

Ponownie w Warszawie

Latem 1780, zapewne na zaproszenie swego dawnego adoratora, hrabiego Moszyńskiego, odwiedziła raz jeszcze Warszawę, by wystąpić gościnnie w roli Camilli w balecie Horacjusze i Kuracjusze (Les Horaces et les Curiaces) Jeana-Georges’a Noverre’a, wystawionym u nas 7 września przez Daniela Curza w Teatrze na placu Krasińskich z okazji gali rocznicy elekcji Stanisława Augusta. Tańczyła już tę partię wcześniej z wielkim powodzeniem w Mediolanie (1776) i Wenecji (1777) w choreografii Charles’a Le Picqa. Z tego jej ostatniego występu w Warszawie nie zachowała się jednak żadna relacji, poza informacją, że otrzymała wtedy w prezencie od króla Stanisława Augusta ozdobną tabakierkę wartości 110 dukatów^[22]. Ale to już ostatni, znany obecnie ślad jej aktywności artystycznej.

Zdaniem Casanovy

Pomimo że Casanova nie widział Binetti od 1779, a w cztery lata później zmuszony był opuścić Wenecję na zawsze, nadal interesował się losem starej przyjaciółki. Świadczą o tym skąpe o niej informacje, jakie otrzymywał czasem z rodzinnego miasta od swego przyjaciela i wiernego korespondenta, senatora Pietro Antonio Zaguriego. Jeszcze w 1786 roku donosił on Casanovie, do jego ostatniej przystani życiowej w zamku Dux, że dawno już nie widział Binetti, ale wie, że “żyje się jej źle”. Zaguri przekazał mu też zapewne ostatnią, dość osobliwą wiadomość o Binetti, którą Casanova włączył do swoich pamiętników. Napisał tam o niej:

Alexandra Liashenko jako Anna Binetti i Vladimir Yaroshenko jako Casanova w balecie Casanova w Warszawie, 2015

„Była dziwnie uprzywilejowana, bo zawsze wyglądała młodo, sprawiając wrażenie, jakby czas się jej nie imał, pomimo swej nieuchronności. Wciąż wydawała się młoda, nawet w oczach wytrawnych znawców wyblakłego, minionego już kobiecego piękna. (…) Ostatnim kochankiem wspaniałej Binetti, uśmierconym mocą jej miłosnych rozkoszy, okazał się niejaki Moszyński, Polak, którego los rzucił do Wenecji...”^[4].

Hrabia August Moszyński rzeczywiście bawił w Wenecji w maju 1786 roku, skąd wybrał się jeszcze na wycieczkę do Padwy, gdzie zmarł nagle 11 czerwca. Informacja Casanovy wydaje się więc bardzo wiarygodna^[2]. Nie wiadomo niestety jak potoczyły się dalsze losy jego ostatniej kochanki.

Życie po życiu

Anna Binetti stała się jedną bohaterek baletu Casanova w Warszawie^[23] w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej^[24]. Librecista Paweł Chynowski wraz z choreografem Krzysztofem Pastorem przypomnieli jej osobę przy okazji obchodów 250-lecia polskiego teatru publicznego. Prapremiera baletu z muzyką Wolfganga Amadeusa Mozarta pod batutą Jakuba Chrenowicza, w scenografii Gianniego Quaranty^[25], odbyła się w Warszawie 28 maja 2015 roku. Postać Mme Binetti kreowała ukraińska solistka Polskiego Baletu Narodowego, Alexandra Liashenko, a towarzyszyli jej: Vladimir Yaroshenko jako Casanova oraz m.in.: Maksim Woitiul (Hrabia Branicki), Yuka Ebihara (Mlle Gattai), Robin Kent (Le Picq), Aneta Zbrzeźniak (Mlle Casacci), Adam Kozal w roli króla Stanisława Augusta, Patryk Walczak jako Carlo Tomatis i Viktor Banka (Hrabia Moszyński). Program przedstawienia zawiera interesujące materiały na temat Anny Binetti i jej środowiska w pierwszych latach istnienia warszawskiego baletu^[26].