Eurydyka (driada)

Eurydyka (także Eurydike; gr. Εὐρυδίκη Eurydíkē, łac. Eurydice) – w mitologii greckiej jedna z hamadriad^[1]. Uchodziła za żonę Orfeusza^[1][2][3]. Zmarła od ukąszenia jadowitego węża^[1][3][4]. Nastąpiła na węża podczas zbierania ziół w lesie w dolinie rzeki Penejos w pobliżu Tempe w Tesalii, uciekając przed myśliwym Aristajosem. Nimfy leśne opowiedziały o tym Orfeuszowi, który to niezwłocznie udał się do podziemnego świata zmarłych.

Eurydyka

Εὐρυδίκη

driada
Charles-François Lebœuf: Umierająca Eurydyka, rzeźba, 1822, Luwr, Paryż
Inne imiona	Driada, boginka lasów
Występowanie	mitologia grecka
Przydomek	Najpiękniejsza Driada
Atrybuty	kukułka
Siedziba	drzewo dębu
Rodzina
Mąż	Orfeusz

Orfeusz błagał Hadesa o jej powrót na ziemię: zmiękczył wolę boga podziemi i jego żony Persefony żałosną pieśnią. Hades zgodził się wydać Eurydykę pod jednym warunkiem – Orfeusz miał z nią wyjść z podziemi, idąc pierwszy i nie oglądając się za siebie. Gdy jednak małżonkowie zbliżali się do wyjścia i widać już było światło słońca, Orfeusz – wbrew zakazowi – obejrzał się, by ujrzeć twarz Eurydyki i utracił swą żonę na zawsze^[1][2][3].

Mit o Eurydyce i Orfeuszu był wielokrotnie wykorzystywany w kulturze, upodobała go sobie zwłaszcza opera. W 1600 roku powstała druga opera Jacopo Periego i równocześnie druga opera w historii, a pierwsza zachowana, zatytułowana właśnie Eurydyka (Euridice). Tą samą tematyką zajmowali się później również m.in. Claudio Monteverdi (Orfeusz), Christoph Willibald Gluck (Orfeusz i Eurydyka) i Jacques Offenbach (Orfeusz w piekle). Do mitu o Orfeuszu i Eurydyce odnosi się również film Czarny Orfeusz. W 2016 swoją premierę na Broadwayu miał musical Hadestown, który w dużej mierze bazuje na micie i oddaje jego klimat^[5].