Aleksander Poncet de Sandon
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Poncet de Sandon (ur. 21 kwietnia[a] 1895, zm. 10 czerwca 1979) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, dyplomata.
 major dyplomowany artylerii | |
| Data urodzenia |
21 kwietnia 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
10 czerwca 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
konsul RP w Kiszynowie |
| Odznaczenia | |
         | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 21 kwietnia 1895. Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. Od 1919 do 1922 służył w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale I Sztabu MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 13 pułk artylerii polowej[1]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 268. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2][7][8][9][4]. W 1923 nadal służył w Oddziale I Sztabu Generalnego[10]. 1 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego 13 pułku artylerii polowej w Równem z jednoczesnym odkomenderowaniem na roczny IV Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[11]. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego. W październiku 1926 został przeniesiony do składu osobowego generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stefana Dąb-Biernackiego[12].
5 sierpnia 1927, w wieku 33 lat, podjął nieudaną próbę przepłynięcia Zatoki Puckiej z Gdyni na Hel wpław[13] (po około 4 godzinach płynięcia i przebytych 8 kilometrach oficer przerwał próbę z uwagi na niekorzystne warunki atmosferyczne)[14].
W listopadzie 1927 został przeniesiony do 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu[15][3]. W 1929 był polskim delegatem na Zgromadzenie Ligi Narodów i w jej ramach został członkiem stałej komisji wojskowej. W składzie przedstawicieli Polski na konferencji rozbrojeniowej w Genewie w lutym 1932 był rzeczoznawcą w komisji lądowej i ekspertem w komisji politycznej[16][17][18]. Przed 1932 ukończył studia prawnicze uzyskując tytuł magistra[19][6]. W 1932 roku pełnił służbę w Sztabie Głównym[20]. Od 19 grudnia 1932 do 1 lutego 1933 pracował w Departamencie Konsularnym Ministerstwa Spraw Zagranicznych jako prowizoryczny radca, oddany do dyspozycji z Ministerstwa Spraw Wojskowych[6]. Z dniem 31 grudnia 1932 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[21]. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Nadal posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „przebywających stale zagranicą”[5].
Z dniem 1 stycznia 1933 został mianowany radcą ministerialnym w VI stopniu służbowym, a od 1 lutego 1933 objął stanowisko prowizorycznego kierownika konsulatu RP w Kiszyniowie z równoczesnym zamianowaniem konsulem w VI stopniu służbowym[22], zaś od 1 lipca 1933 był etatowym kierownikiem tegoż konsulatu[6]. Funkcję konsula pełnił do 1939[23][24][25].
Podczas II wojny światowej w Wojsku Polskim we Francji zarządzeniem Wodza Naczelnego z dniem 3 maja 1940 został awansowany na stopień majora artylerii[26].
Zmarł w USA. Pochowany na Mountain View Cemetery w Boulder, Colorado[27].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1923[28][6]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[4][6]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1931 „za zasługi na polu organizacji i bezpieczeństwa wojska”[29]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
- francuski Order Palm Akademickich[9]
- Oficer Orderu Oranje-Nassau[6]
- francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny[9][6]
- Medal Zwycięstwa[9][6]
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.