Zatoka Pucka

Zatoka Pucka (kasz. Pùckô Hôwinga, niem. Putziger Wiek) – płytka zatoka będąca częścią Morza Bałtyckiego, stanowiąca zachodnią część Zatoki Gdańskiej. Jest położona między Mierzeją Helską, a linią Hel-Gdynia. Jej powierzchnia wynosi 364 km², głębokość maksymalna 55 m^[1]. Granica między Zatoką Pucką a zasadniczą częścią Zatoki Gdańskiej jest różnie wyznaczana – północno-wschodni punkt krańcowy sięga Cypla Helskiego, a południowo-zachodni Kamiennej Góry lub Orłowa^[2].

Zatoka Pucka

Pùckô Hôwinga

Państwo	Polska
Lokalizacja	Morze Bałtyckie Zatoka Gdańska
Powierzchnia	364 km²
Głębokość • maksymalna	55 m
Położenie na mapie Polski Zatoka Pucka
54°40′N 18°35′E

Zatokę Pucką dzieli się na część wewnętrzną (do Cypla Rewskiego i Rewy Mew) i zewnętrzną. Wewnętrzna Zatoka Pucka nazywana jest również Zalewem Puckim. Zewnętrzna Zatoka Pucka leży między nią a resztą Zatoki Gdańskiej. Obydwie części połączone są dwoma żeglownymi połączeniami o nazwach Głębinka oraz Przejście Kuźnickie^[2]. Część wewnętrzna zatoki wchodzi w skład Nadmorskiego Parku Krajobrazowego. Zatoka jest wyśmienitym miejscem dla osób uprawiających sporty wodne, najpopularniejszy ośrodek do uprawiania kitesurfingu w Polsce. Wzdłuż brzegu biegnie droga rowerowa. Zatoka jest obszarem specjalnej ochrony ptaków^[3].

Plaża w Pucku

Miasta nad zatoką to Puck, Jastarnia, Hel, Władysławowo oraz częściowo Gdynia.

Pod dnem Zatoki Puckiej znajdują się pokłady soli potasowo-magnezowej. W latach 70. XX wieku pojawiały się pomysły odcięcia części Zatoki Puckiej tamą w celu odkrywkowej eksploatacji tych złóż^[4].

W niektóre zimy powierzchnia Zatoki Puckiej zamarza^[5].

Mielizny położone na zatoce to Rybitwia Mielizna (Mewia Rewa), Bórzyńska Mielizna, Długa Mielizna, zaś głębie to Chałupska Jama, Kuźnicka Jama.

Zobacz też

• Rezerwat przyrody Beka
• Rezerwat przyrody Słone Łąki