501 Batalion Czołgów Ciężkich

501 Batalion Czołgów Ciężkich (niem. Schwere Panzerabteilung 501) – niemiecka jednostka pancerna z okresu II wojny światowej.

501 Batalion Czołgów Ciężkich

schwere Panzerabteilung 501

Tiger I z 501 Batalion Czołgów Ciężkich zdobyty w Tunezji w 1943
Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1942
Rozformowanie	1945
Dowódcy
Pierwszy	major Hans-Georg Lueder
Działania zbrojne
II wojna światowa front wschodni
Organizacja
Dyslokacja	III Rzesza, Afryka Północna, ZSRR, Generalne Gubernatorstwo,
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska pancerne

Historia

501 Batalion Czołgów Ciężkich (w skrócie „s PzAbt 501”) powstał w 1942 a jego pierwszym dowódcą został major Hans-Georg Lueder^[1]. Była to niezależna jednostka pancerna w sile batalionu, wyposażona początkowo w czołgi średnie Panzer III i czołgi ciężkie Tiger I. W walkach prowadzonych w Afryce Północnej w latach 1942-1943, zakończonych kapitulacją Afrika Korps, wchodzący w jego skład 501 Batalion Czołgów Ciężkich zniszczył 170 czołgów alianckich^[2]. Następnie jednostka walczyła na froncie wschodnim. W 1944 otrzymała na wyposażenie czołgi Tiger II. Chrzest bojowy nowego sprzętu miał miejsce 13 sierpnia 1944 pod Oględowem w walkach z Armią Czerwoną na przyczółku baranowsko-sandomierskim i wypadł fatalnie^[3].

Osobny artykuł: Potyczka pod Oględowem.

Na froncie wschodnim 501 Batalion Czołgów Ciężkich pozostawał do 21 grudnia, kiedy to został przeformowany w 424 Batalion Czołgów Ciężkich, (Schwere Panzer-Abteilung 424). Jednostka walcząc w składzie 4 Armii Pancernej poniosła duże straty w pierwszych dniach ofensywy, prowadzonej od 12 stycznia 1945 przez Armię Czerwoną. Resztki batalionu, wycofując się dotarły do Zielonej Góry. Z Miasta koleją zostały przetransportowane do Paderborn. Na bazie rozformowanego 424 Batalionu Czołgów Ciężkich oraz 503 Batalionu Czołgów Ciężkich, 11 lutego 1945 utworzono 512 Batalion Ciężkich Niszczycieli Czołgów, (Schwere Panzerjäger-Abteilung 512) i wyposażono w niszczyciele czołgów Jagdtiger^[4][5]. Batalion po niepowodzeniach w walce z aliantami, skapitulował^[6].

Przypisy

1. Wolfgang Schneider,Tigers in Combat I. Mechanicsburg: Stackpole Books 2000, s.44.
2. Chris Bishop, Niemieckie wojska pancerne w II wojnie światowej. Warszawa 2009, s.63.
3. Robert Zwierzyniecki, Walki na przyczółku sandomierskim w latach 1944–1945. Kraków 2017, s. 23-26.
4. Janusz Ledwoch, Jagdtiger, Militaria 80. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1999, s.26.
5. Tomasz Szlagor, Ostatni batalion Jagdtigerów. Militaria 2007. nr 4. s. 83.
6. Wolfgang Schneider, Tigers in Combat I. Mechanicsburg: Stackpole Books 2000, s.47.

Bibliografia

• Ian Baxter: Ostatnie Lata Waffen-SS. Warszawa: Bellona, 2010. ISBN 978-83-11-11731-0.
• Charles Whiting: Ostatnia bitwa na froncie zachodnim. Warszawa: Bellona, 2010. ISBN 978-83-11-11832-4.
• Carlos Caballero Jurado: Dywizje pancerne Hitlera siły uderzeniowe Wehrmachtu. Warszawa: Bellona, 2016. ISBN 978-83-11-14190-2.

Linki zewnętrzne

• 501 Batalion Czołgów Ciężkich(niem.)
• 424 Batalion Czołgów Ciężkich(niem.)