Loading AI tools
Niemiecki ciężki niszczyciel czołgów Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Panzerjäger Tiger für 12,8 cm Pak 44 L/55 (Sd.Kfz. 186) – niemiecki ciężki niszczyciel czołgów z okresu II wojny światowej.
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Nibelungenwerke w St. Valentin |
| Typ pojazdu |
ciężki niszczyciel czołgów |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
6 |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja | |
| Wycofanie | |
| Egzemplarze |
88 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
12-cylindrowy, silnik gaźnikowy Maybach HL 230 P30 o mocy 700 KM (515 kW) przy 3000 obr./min o pojemności 23 095 cm³ chłodzony cieczą |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
860 l |
| Pancerz |
spawany z płyt stalowych, o grubości: 25–250 mm |
| Długość |
7,527 m |
| Szerokość |
3,625 m |
| Wysokość |
2,945 m |
| Prześwit |
0,49 (0,48) m |
| Masa |
75 000 (74 000) kg |
| Moc jedn. |
9,3 (10,6) KM/t |
| Nacisk jedn. |
1,06 (1,059) kg/cm² |
| Osiągi | |
| Prędkość |
35 km/h (po drodze) |
| Zasięg pojazdu |
110 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
1,75 m |
| Rowy (szer.) |
2,50 m |
| Ściany (wys.) |
0,88 m |
| Kąt podjazdu |
35° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata PaK 44/2 L/55 kal. 128 mm (zapas amunicji: 40 szt.) 1 lub 2 karabiny maszynowe MG 34 lub MG 42 kal. 7,92 mm | |
| Wyposażenie | |
| radiostacja FuG 5 | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy | |
Jagdtigera zbudowano na nieznacznie zmodyfikowanym podwoziu czołgu ciężkiego PzKpfw VI B Königstiger (Tiger II). Był ostatnim produkowanym seryjnie niemieckim niszczycielem czołgów i najcięższym pojazdem pancernym użytym bojowo podczas II wojny światowej. Dysponował potężnym uzbrojeniem w postaci armaty PaK 44/2 L/55 kalibru 128 milimetrów, umożliwiającej niszczenie pojazdów alianckich nawet z odległości 4000 metrów. Wyprodukowany został w niewielkiej serii, nieprzekraczającej osiemdziesięciu ośmiu pojazdów. W związku z niewielką mobilnością i silnym pancerzem bywał nazywany „samobieżnym bunkrem”.
Konstrukcja miała wiele wad, do których można zaliczyć między innymi małą mobilność, wynikającą z dużej masy i zbyt słabego silnika. Większość pojazdów stracono w wyniku usterek lub ataków alianckiego lotnictwa.
22 lutego 1943 roku wydział WaPrüf 4a Urzędu Uzbrojenia Rzeszy zlecił opracowanie zakładom Henschel odpowiedniego pojazdu, na którym byłaby możliwa zabudowa działa PaK 44/2 L/55 kalibru 128 mm. Konstrukcję przyszłego niszczyciela czołgów oparto o podwozie Tiger II, w którym konieczne było m.in. wydłużenie wanny kadłuba o 300 mm[1]. 20 października 1943 na poligonie w Orzyszu przedstawiono Hitlerowi drewnianą pełnowymiarową makietę. Führer podjął decyzję o produkcji 150 pojazdów w zakładach Nibelungenwerke w St. Valentin w Austrii[2]. Pierwszy prototyp miał być gotowy w grudniu 1943, ale zakłady w St. Valentin były zajęte produkcją czołgów PzKpfw IV[3]. W wyniku opóźnienia dwa pierwsze prototypy były gotowe dopiero w lutym 1944. Pierwszy pojazd o numerze Fgst 305001 posiadał zawieszenie typu Porsche. Kolejny prototyp o numerze Fgst 305002 posiadał zawieszenie typu Henschel[3]. 6 kwietnia 1944[uwaga 2] prototypy rozpoczęły próby na poligonie w Kummersdorfie[1]. 20 kwietnia 1944 Jagdtiger został skierowany do produkcji seryjnej[4].
Produkcję Jagdtigerów prowadziły zakłady Nibelungenwerke w St. Valentin, które kooperowały z wieloma innymi dostawcami. Pancerne nadbudowy pochodziły z zakładów Eisenwerken Oberdonau w Linzu, wanny kadłuba były produkowane przez Bergische Stahlindustrie w Remscheid, Bochumer Verein w Bochum, Fr. Krupp w Essen i przez Obeschleischische Hüttenwerke Oberhütten Malapane (dzisiejsza Huta Małapanew) w Ozimku koło Opola. Jarzma armaty pochodziły z zakładów Krupp-Bertha w dzisiejszym Wrocławiu[4].
Pierwsze seryjne pojazdy opuściły fabrykę w lipcu 1944[4][5][6]. Całkowita liczba wyprodukowanych Jagdtigerów jest trudna do ustalenia, waha się w różnych opracowaniach od 74[7][8] do 88 (Fgst 305001–305088)[5].
| Produkcja Jagdtigerów | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miesiąc | luty 1944 | lipiec 1944 | sierpień 1944 | wrzesień 1944 | październik 1944 | listopad 1944 | Razem |
| sztuk | 2 | 3 | 3 | 8 | 9 | 6 | |
| Miesiąc | grudzień 1944 | styczeń 1945 | luty 1945 | marzec 1945 | kwiecień 1945 | maj 1945 | |
| sztuk | 20 | 10 | 13 | 3 | 7 | 4 | 88 |
Inne źródła podają:
Jagdtigery kolejnych serii produkcyjnych nieznacznie różniły się od siebie. W lipcu 1944 dodano blaszane osłony rur wydechowych zmniejszające odblask płomieni w nocy. W sierpniu 1944 zastosowano inną zewnętrzną blokadę lufy w położeniu marszowym. Od września 1944 zaprzestano pokrywania pojazdów zimmeritem. W listopadzie natomiast zrezygnowano z montowania lewara o udźwigu 20 ton na tylnej części wanny kadłuba. W grudniu 1944 rozpoczęto montowanie na bokach nadbudowy sześciu zaczepów dla zapasowych ogniw gąsienic[uwaga 5]. Od lutego 1945 montowano zaczepy do montażu lekkiego dźwigu o udźwigu 2000 kg. Na niektórych pojazdach od 1945 na pokrywie silnikowej montowano gniazdo do mocowania stojaka karabinu maszynowego MG 42 służącego do prowadzenia ognia przeciwlotniczego[15].
_–_Patriot_Museum,_Kubinka_(38294634781).jpg)
Kadłub Jagdtigera był spawany z płyt stalowych, walcowanych i utwardzanych powierzchniowo przez nawęglanie[15]. Opancerzenie pojazdu wynosiło od 25 do 250 mm. Skuteczność zastosowanego opancerzenia zwiększał kąt nachylenia płyt pancernych wynoszący 40°–75°. Najgrubszy pancerz posiadała płyta czołowa nadbudowy kadłuba 250 mm (nachylenie 75°). Przód kadłuba miał opancerzenie od 150 mm (górna płyta pochylona pod kątem 40°) do 100 mm (dolna płyta pochylona pod kątem 40°). Opancerzenie boków i tyłu wynosiło 80 mm, góra 40–45 mm i dno pojazdu 25 mm[19]. Z przodu kadłuba mieścił się przedział transmisji i skrzynia przekładniowa, a za nimi przedział kierowania. Środkową część zajmował przedział bojowy nakryty stałą nadbudową. Przegroda ogniowa oddzielała przedział bojowy od przedziału silnikowego, który mieścił się z tyłu pojazdu[20].
Niszczyciel czołgów Jagdtiger posiadał dwa rodzaje zawieszenia. Pojazdy z zawieszeniem opracowanym przez zakłady Henschel posiadały dziewięć podwójnych całkowicie stalowych kół jezdnych z każdej strony. W podwoziu tego typu koła jezdne był zamocowane na osiemnastu niezależnie amortyzowanych drążkach skrętnych. Drugi typ podwozia został opracowany przez Ferdynanda Porsche. Podwozie składało się z każdej strony z czterech zdwojonych, niezależnie zawieszonych wózków[uwaga 9]. Podwozie Porsche miało wiele zalet: było lżejsze o 1200 kg, łatwiejsze w montażu[uwaga 10], tańsze oraz zajmowało mniej miejsca we wnętrzu pojazdu[21]. Z tyłu kadłuba znajdowały się koła napinające, a z przodu koła napędowe, które różniły się liczbą zębów napędowych[uwaga 11] w zależności od typu zawieszenia[21].
Napęd stanowił 12-cylindrowy, widlasty silnik gaźnikowy Maybach HL 230 P30 o pojemności 23 095 cm³ i mocy 700 KM przy 3000 obr./min, chłodzony cieczą. Silniki były produkowane w składach Maybach we Friedrichshafen i Auto-Union AD w Chemnitz[22]. Skrzynia przekładniowa mechaniczna, półautomatyczna posiadała 8 biegów do przodu i 4 wsteczne[23].
Załoga Jagdtigera składała się z sześciu osób. Z przodu wanny kadłuba za przedziałem transmisji po lewej stronie zajmował miejsce kierowca dysponujący ruchomym peryskopem. Po prawej stronie znajdowało się stanowisko strzelca-radiotelegrafisty, który obsługiwał radiostację oraz kadłubowy karabin maszynowy. Do obserwacji posiadał stały peryskop. Kierowca i radiotelegrafista posiadali osobne włazy. W nadbudowie mieszczącej przedział bojowy były miejsca pozostałych czterech członków załogi. Z przodu po prawej dowódca, z lewej celowniczy, za nimi dwóch ładowniczych. Dowódca dysponował okrągłym włazem na wierzchu nadbudowy oraz dwoma stałymi i jednym ruchomym peryskopem[20][24].
Pojazd był uzbrojony w armatę 12,8 cm PaK 44 kalibru 128 mm[uwaga 12][25]. Długość lufy wynosiła 55 kalibrów (L/55)[uwaga 13]. Armata przemieszczała się w pionie w zakresie –7° +15° oraz w poziomie 10° w prawo i 10° w lewo. Zapas amunicji wynosił 40 naboi dwudzielnych. Do armaty stosowano dwa rodzaje pocisków. Pociski przeciwpancerne PzGr 43 o masie 28,3 kg i prędkości początkowej 920 m/s oraz pociski burzące SpGr l/50 o masie 28,0 kg i prędkości początkowej 750 m/s[26]. Pocisk przeciwpancerny przebijał z odległości 500 m pancerz o grubości 178 mm, a z odległości 2500 m pancerz 148 mm[27]. Dodatkowe uzbrojenie stanowił karabin maszynowy MG 34 lub MG 42 kalibru 7,92 mm umieszczony w kadłubie pojazdu obok kierowcy w jarzmie kulistym Kugelblende 80. Zapas amunicji wynosił 1500 naboi. W pojazdach późniejszych serii produkcyjnych montowano na osłonie silnika dodatkowy MG 42 na specjalnej podstawie umożliwiającej prowadzenie ognia przeciwlotniczego[27]. Jagdtigery wyposażono również w Nahverteidigungswaffe[uwaga 14]. Urządzenie pozwalało na wystrzeliwanie granatów odłamkowych[uwaga 15], dymnych, sygnałowych lub oświetlających[27].
Jagdtigery były wyposażone w celownik Winkielzielfernrohr 2/1. Celownik umożliwiał prowadzenie ostrzału do 4000 m dla pocisków przeciwpancernych i do 8000 m pociskami burzącymi. Kadłubowy karabin maszynowy posiadał celownik Kfz 2 o 1,8 krotnym powiększeniu[27].
Pojazdy były wyposażone w radiostację FuG 5, która zapewniała łączność do 6,4 km przy nadawaniu fonią i do 9,4 km kluczem[28].
Jadtigery znalazły się na wyposażeniu dwóch batalionów ciężkich niszczycieli czołgów, jako sprzęt etatowy. 2 pojazdy przejęte 5 maja 1945 w St.Valentin przez załogi z 501. Batalionu Czołgów Ciężkich SS (schwere SS-Panzerabteilung 501) zostały użyte do zabezpieczenia odwrotu niemieckich jednostek chcących się poddać Amerykanom. Pojazdy zostały utracone w walkach z czołgami radzieckimi. Jeden z pojazdów trafił w późniejszym czasie do muzeum w Kubince[29].
Pierwszą jednostką, która została wyposażona w Jagdtigery był 653. Batalion Ciężkich Niszczycieli Czołgów (schwere Panzerjäger-Abteilung 653[uwaga 16]) posiadający wcześniej na uzbrojeniu niszczyciele czołgów typu Ferdinand[30]. Etat przewidywał 42 niszczyciele w trzech kompaniach, w każdej 3 plutony po 4 Jagdtigery oraz 2 wozy w dowództwie kompanii. Dodatkowy 1 pojazd znajdował się w dowództwie batalionu[30].
Pierwszy pojazd o numerze Fgst 305007 dotarł do batalionu 6 września 1944[31]. Na skutek opóźnień w produkcji w październiku 1944 w jednostce było tylko 16 Jagdtigerów[32]. Niszczyciele miały przejść chrzest bojowy w czasie ofensywy w Ardenach. Skierowano tam 1. kompanię liczącą 14 pojazdów[32], która jednak nie dotarła na miejsce na skutek zniszczonych szlaków kolejowych[31]. Ostatecznie Jagdtigery zostały skierowane go Grupy Armii G, która przygotowywała się do ofensywy w Alzacji. W operacji Nordwind wzięły tylko 2 działa z 3. kompanii wspierające działania 17 Dywizji Gren. Panc. SS „Götz von Berlichingen”[33]. 4 stycznia 1945 dołączyły kolejne 4 pojazdy z 1. kompanii[34]. 26 stycznia po przybyciu 2. kompanii jednostka osiągnęła pełny skład przewidziany etatem.
W lutym w związku z dużą liczbą niesprawnych niszczycieli batalion skoncentrowano na tyłach frontu, a pojazdy poddano naprawom. Dopiero w marcu 1945 Jagtigery sPzJgAbt. 653 skierowano w rejon lasu Haguenau, gdzie toczyły walki w rejonie Wissembourga, Bühl oraz Schwetzingen. W końcu marca 1945 batalion zajął pozycję obronną nad rzeką Neckar[35]. W kolejnych dniach prowadził działania obronne w rejonie Klingenberg am Main przeciwko francuskiej 5. DPanc., a na początku kwietnia w Crailsheim by się wycofać do Nördlingen[29].
Przez cały czas batalion borykał się z usterkami Jagdtigerów. 1 lutego 1945 na 41 pojazdów, 16 było niesprawnych. Najwyższy stan gotowości jednostka osiągnęła 15 marca, kiedy na 41 niszczycieli tylko 3 wymagały napraw. Trzy dni później 18 marca w batalionie były 34 pojazdy, gotowych do użycia 18, 30 marca 28 pojazdów, ale tylko 6 sprawnych. W dniu 3 kwietnia zostały 23 Jagdtigery, z czego sprawny był tylko 1. Do 9 kwietnia stan sprawnych zwiększył się do 10 pojazdów. 15 kwietnia w sPzJgAbt. 653 było 17 niszczycieli, sprawnych 5, a 26 kwietnia na 14 posiadanych, aż 13 było w naprawie[36].
20 kwietnia 1945 wolne załogi zostały odesłane do St. Valentin po odbiór nowych pojazdów. Pozostałą część batalionu skierowano do Górnej Austrii do Grupy Armii Południe do Salzburga i Linzu, gdzie koło Liezen stracono ostatnie dwa pojazdy zdobyte przez Amerykanów. Grupa, która przybyła do Nibelungenwerke wysadziła 8 pojazdów, które znajdowały się na ostatnim etapie produkcji[29].
Drugą jednostką wyposażoną w Jagdtigery był 512. Batalion Ciężkich Niszczycieli Czołgów (schwere Panzerjäger-Abteilung 512[uwaga 17]). Kadra pochodziła z rozwiązanego 424. Batalionu Czołgów Ciężkich (schwere Panzer-Abteilung 424) oraz częściowo z 503. Batalionu Czołgów Ciężkich (schwere Panzer-Abteilung 503)[37][38]. Pierwsze 16 pojazdów batalion otrzymał w połowie lutego 1945. Jednostka szkoliła się na poligonie w Döllersheim w Austrii, a następnie w Sennelager na przedmieściach Paderborn. Batalion nigdy nie walczył w pełnym składzie trzech kompanii[38].
1. kompania dowodzona przez asa pancernego kpt. Alberta Ernsta mającego przydomek Tygrys z Witebska[uwaga 18] przeszła chrzest bojowy 10 marca 1945 podczas niemieckiego kontrataku pod Remagen[39]. Kompania liczyła 10 pojazdów (wóz dowódcy kompanii oraz po 3 pojazdy w trzech plutonach)[uwaga 19][38]. Po tym debiucie bojowym w kompanii zostało 6 Jagdtigerów. W kolejnych dniach Ernst prowadził walki odwrotowe pod Siegen, a następnie poprzez Meinerzhagen i Lüdenscheid dotarł 8 kwietnia do Altena[39]. 11 kwietnia kompania została skierowana do Unna, gdzie miała wziąć udział w próbie przerwania okrążenia, który Amerykanie zamknęli wokół Zagłębia Ruhry. Po przeprawie przez rzekę Ruhra koło Langschede doszło do starcia. Oddział Ernsta ostrzelał ze wzgórza amerykańską kolumnę pojazdów. W wyniku ostrzału Niemcy zniszczyli 50 pojazdów, w tym 11 Shermanów[39]. Niektóre z nich niszcząc z odległości 4000 m[37]. Straty niemieckie to 1 Jagdtiger zniszczony przez lotnictwo[37]. 12 kwietnia kompania ubezpieczała lotnisko w Deilinghofen niszcząc 2 Shermany. Następnie wycofała się do Iserlohn, gdzie zniszczono kolejne 3 czołgi amerykańskie[37]. 16 kwietnia Ernst skapitulował. Jego oddział liczył w tym momencie tylko 3 Jagdtigery[uwaga 20][40].
Dowódcą 2. kompanii został inny niemiecki as pancerny Otto Carius. 8 marca kompania wyruszyła z Sennelager transportem kolejowym do Siegburga. Na skutek nalotów oraz błędnego skierowania części oddziału do Duisburga Carius nie wziął udziału w planowanym kontrataku na most pod Remagen[41]. Stracono też dwa Jagdtigery zniszczone przez lotnictwo[42]. Po wyładunku kompanię rozproszono wykorzystując niszczyciele jako statyczne punkty oporu wzdłuż linii frontu. W trakcie tych działań stracono następne dwa pojazdy. W kolejnych dniach wycofując się wzdłuż rzeki Sieg oddział Cariusa dotarł poprzez Eitorf, Betzdorf i Kirchen do Siegen. W trakcie przemarszu utracono 2 Jagdtigery[41]. 2. kompania została wraz z innymi niemieckimi oddziałami okrążona w Zagłębiu Ruhry. Koło Weidenau dysponując tylko 4 Jagdtigerami Carius dokonał udanego kontrataku niszcząc 1 czołg amerykański[43]. Z Weidenau kompanię przetransportowano koleją do Unna, gdzie prowadziła działania obronne tracąc Jagdtigera. 15 kwietnia 1945 w Ergste Carius skapitulował wysadzając lufy ostatnich trzech niszczycieli[44].
3. kompania nie została do końca zorganizowana. W marcu dowódca kompanii porucznik Schrader wyruszył transportem kolejowym z czterema Jagdtigerami do Paderborn. W St.Valentin pozostał jeden z dowódców plutonu, który miał doprowadzić pozostałe pojazdy. 21 marca 1945 w wyniku nalotu linia montażowa została ciężko uszkodzona. W tej sytuacji zorganizowano transport ostatnich dwóch niszczycieli. Transport dotarł 4 kwietnia do Verliehausen nad Wezerą. Trzy dni później dotarł tam Schrader z jednym Jagdtigerem. Jeszcze w tym samym dniu Schrader zginął. W ciągu następnych dni pozostałe pojazdy zostały utracone[44].
Do czasów współczesnych zachowały się tylko 3 pojazdy: 2 Jagdtigery w Europie i 1 w Stanach Zjednoczonych[45].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
