4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej (PSZ)

4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej (4 pappanc) – oddział artylerii przeciwpancernej Polskich Sił Zbrojnych.

Ten artykuł dotyczy 4 pułk artylerii przeciwpancernej Polskich Sił Zbrojnych. Zobacz też: 4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej.

4 Pułk Artylerii Przeciwpancernej

Barwy pułku
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1945
Rozformowanie	1947
Tradycje
Rodowód	1 Kompania Przeciwpancerna I Dyon 2 Pułku Przeciwpancernego (Kadrowego)
Dowódcy
Pierwszy	ppłk Tadeusz Rohoziński
Ostatni	mjr Franciszek Brzeziński
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	artyleria
Podległość	4 Dywizji Piechoty

Formowanie i zmiany organizacyjne

Na podstawie rozkazu Naczelnego Wodza L.dz. 1210/Tjn.Org.43 z 21 września 1943 roku i rozkazu dziennego Nr 63 dowódcy 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (Kadrowej) z 18 listopada 1943 roku dotychczasowa 1 Kompania Przeciwpancerna została przemianowana na I Dyon 2 Pułku Przeciwpancernego (Kadrowego). Na stanowisko dowódcy dywizjonu został wyznaczony kpt. art. Adam Heybowicz^[1].

W maju 1944 roku, w wyniku dalszej redukcji 2 Dywizji Grenadierów Pancernych (Kadrowej), I/2 ppanc został włączony w skład 3 Pułku Artylerii Motorowej.

W lutym 1945 roku na bazie I/2 pappanc. przystąpiono do formowania 4 Pułku Artylerii Przeciwpancernej^{[uwaga 1]} będącego organiczną jednostką artylerii 4 Dywizji Piechoty. Oddział miał osiągnąć gotowość bojową do 1 czerwca 1945. W walkach na froncie nie wziął udziału. Większość żołnierzy stanowili Polacy przymusowo wcieleni do Wehrmachtu i organizacji Todta oraz przymusowi robotnicy.

10 marca 1947 roku płk Eugeniusz Luśniak rozkazał, z oddziałów artylerii dywizyjnej 4 DP, zorganizować Jednostkę Nr 4 PKPR (ang. Unit Nr 4 P.R.C.). Do pułku wcieleni zostali żołnierze 4 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej Lekkiej.

Organizacja i obsada personalna pułku

• Dowództwo^[2]
  • dowódca – ppłk Tadeusz Rohoziński (do 10 VIII 1946), mjr Franciszek Brzeziński (od 11 VIII 1946)
  • zastępca dowódcy pułku - ppłk dypl. Ewald Jaskulski, kpt. Mieczysław Więcław
• dowódca I dywizjonu - kpt. Henryk Gąsecki
• dowódca II dywizjonu - kpt. Józef Jaroński
• dowódca III dywizjonu - kpt. Jan Burda
• dowódca IV dywizjonu - kpt. Alfons Wiktor Maćkowiak
• dowódca baterii – por. art. rez. inż. Andrzej Krąkowski (II 1945 – VIII 1946)^[3]

Każdy dywizjon składał się z trzech baterii po cztery 4 działony. W każdym z czterech dywizjonów dwie baterie uzbrojone były w 57 mm armaty przeciwpancerne natomiast trzecia bateria w 76,2 mm armaty przeciwpancerne.

Uwagi

1. Numer 2 otrzymał pułk artylerii przeciwpancernej 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej.

Przypisy

1. Rozkazy dzienne 1943 ↓, s. 226.
2. 4 Dywizja Piechoty ↓, s. 37.
3. Andrzej Krąkowski. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.12371 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-14].

Bibliografia

• Rozkazy dzienne 1 Samodzielnej Brygady Strzelców i 1 Dywizji Grenadierów, sygn. R.27. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1943. [dostęp 2017-01-14].
• 4 Dywizja Piechoty – Pamięci żołnierzy 4 DP i ich dowódcy gen. Glabisza. Tuchowo: Mała poligrafia WSD Redemptorystów.
• Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
• Zbigniew Wawer: Organizacja Polskich Wojsk Lądowych w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Bellona, Warszawa 1992. ISBN 83-11-08218-9
• Igor Błagowieszczański, Artyleria w II wojnie światowej. Studium historyczno-wojskowe, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1983, ISBN 83-11-06909-3, s. 38.