United States Forces Korea(USFK) – Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych w Korei, czyli połączone dowództwo związków taktycznychSił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych stacjonujących w Korei Południowej. USFK podlega Dowództwu Pacyfiku (USPACOM) (ang.). Głównym zadaniem Amerykanów jest ochrona integralności terytorium Korei Południowej. W skład Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych w Korei wschodzą cztery rodzaje sił zbrojnych.
Data sformowania przypada na 1 lipca 1957 roku. W USFK służbę pełni 30 000 żołnierzy.
Zadania
Zadaniem Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych w Korei jest ochrona integralności terytorialnej Korei Południowej i odstraszanie potencjalnych wrogów zewnętrznych, w szczególności komunistycznejKorei Północnej. Obecność Amerykanów w Korei ma również zapewniać poczucie bezpieczeństwa mieszkańcom Korei Południowej. Podstawą prawa międzynarodowego USFK jest wzajemny sojusz obronny między Stanami Zjednoczonymi, a Republiką Korei, który został zawarty po wojnie koreańskiej. Warto wspomnieć, że Stany Zjednoczone kierowały już dowództwem militarnym ONZ na podstawie kilku wcześniejszych rezolucji ONZ.
Z powodu stosunkowo małej liczebności wobec Armii Korei Południowej (685 000 żołnierzy), na wypadek konfliktu Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych w Korei skupią się na wspieraniu wojsk południa do momentu przybycia posiłków z USA i Japonii (patrz: Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych w Japonii).
Skład
8 Armia Stanów Zjednoczonych; siedziba: Camp Humphreys, Korea Południowa: ok. 20 000 żołnierzy
7 Armia Powietrzna Stanów Zjednoczonych; Siedziba: Baza lotnicza Osan, Korea Południowa; ok. 8 000 żołnierz (lotników)
United States Naval Forces Korea(CNFK); Siedziba: Garnizon Yongsan, Korea Południowa; ok. 300 żołnierzy (marynarzy)
Marine Forces Korea (MARFORK); Siedziba: Garnizon Yongsan, Korea Południowa; ok. 100 marines
Dowództwo Operacji Specjalnych Korei (SOCKOR); Kwatera główna: Camp Kim, Yongsan, Korea Południowa; ok. 100 komandosów
Uzbrojenie
Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych w Korei korzystają z nowoczesnego amerykańskiego uzbrojenia, m.in. myśliwców F-16 oraz czołgów M1 Abrams.
Operacja Platinfuchs (ger. Unternehmen Platinfuchs, na język polski: Operacja Platynowy Lis) – niemiecko-fińska operacja militarna wchodząca w skład większej operacji Silberfuchs podczas II wojny światowej. Operacja trwała od 29 czerwca do 21 września 1941 roku, a jej plany przewidywały atak na wschód od Petsemo, wzdłuż linii brzegowej morza Barentsa w kierunku Murmańska. Po stronie Osi walczyła część sił Armii "Norwegen" i fiński Batalion Straży Granicznej "Ivalo". Ich przeciwnikiem była 14. Armia Robotniczo–Chłopskiej Armii Czerwonej Frontu Karelskiego[a][1].
Historia
Podłoże
Półwysep Kolski
Port w Murmańsku był jednym z najważniejszych celów strategicznych Niemców w północnej części Związku Sowieckiego[2]. Bowiem zdawano sobie sprawę, że zajęcie tych terenów oznaczało odcięcie potencjalnych dostaw wojennych przyszłych sojuszników Stalina[3][4]. Kolejnym ważnym celem było przejęcie (tudzież zniszczenie) największej wydzielonej części marynarki wojennej ZSRR, czyli Floty Północnej[5].
W związku z tym, po zakończeniu kampanii francuskiej, OKH zaczęło przygotowywać plany do zajęcia półwyspu Kolskiego. Po zatwierdzeniu operacji Barbarossa, które nastąpiło 31 lipca 1940 r. zaczęto przerzucać w rejon wschodniej Norwegii pierwsze oddziały, które podporządkowano specjalnie utworzonemu Landungs-Gruppe XXI, która zajęła swoje pozycje na początku przyszłego miesiąca.
Dodatkowo do prowincji Finmark przerzucono jeszcze 2. i 3. Dywizje Górską, Kampfgruppe "Nord" i mniejsze jednostki pomocnicze. W Finmark postanowiono zlokalizować sztab korpusu Górskiego "Norwegen". Ostatecznie powyższe siły zostały zlokalizowane na terenie norweskiego miasta Kirkens[b][6].
Działania ofensywne Korpus Górski Norwegen rozpoczął z nocy 28 na 29 czerwca 1941 r. pod szerszą operacją Silberfuchs.Wojska niemiecko-fińskie przekroczyły wschodnią granicę i posuwały się w kierunku Polarnyj i Murmańska silami 2 Dywizji Górskiej, która dodatkowo miała odciąć Półwysep Rybacki, aby zapobiec ewentualnym kontratakom z tego półwyspu[11][12][4]. Aby zrealizować założenia, Niemcy musieli przełamać południową linię 23 Rejonu Umocnionego[3]. Na południu od 2 Dywizji Górskiej swoje działania w kierunku niewielkiego jeziora Czapr prowadziła 3 Dywizja Górska. Pododdziały tej dywizji miały za zadanie skręcić na południowy wschód do osiedla Motowka (nad Licą (ang.)). Wsparcie ataku na Motowkę miał zapewnić fiński Batalion "Ivalo", którego zadaniem było zniszczenie oddziałów sowieckich stacjonujących w osadzie Ristikiet znajdującej się 22 km od granicy i 80 km na południe od lewego skrzydła 3 Dywizji Górskiej. Wsparcie powietrzne miała zapewnić 5 Flota Powietrzna Luftwaffe, jednakże jej działania przez najbliższe kilka godzin zostaną praktycznie uniemożliwione z powodu gęstej mgły[13].
Niemniej jednak, pomimo szczegółowych planów, realizacja operacji spotkała się z silnym oporem Armii Czerwonej. 2 Dywizja Górska miała trudności z zajęciem Półwyspu Rybackiego i na początku lipca przeszła do defensywy na tym kierunku. Jednakże pierwszy dzień operacji Niemcy mogli uznać na udany - żołnierze z 137 pułku górskiego zajęli mosty na rzece Titówce(rus.)[2]. Tego samego dnia przyczółek poszerzono[4][7]. O godzinie 7:00 29 czerwca pogoda zaczęła się poprawiać, Junkersy Ju-87 z 5 Floty Powietrznej i artyleria, a razem z nimi grupy bojowe (Kampfgruppe) z 82 górskiego batalionu pionierów ruszyły do ataku. Zadaniem oddziałów pionierów było zniszczenie zasiek i schronów bojowych wroga przy pomocy miotaczy ognia i ładunków wybuchowych. Do godziny 9:00 zasieki i schrony zostały zniszczone, a ich azjatyccy obrońcy zabici. Dzięki temu przygraniczne wzgórza zostały zajęte przez żołnierzy 137 pułku strzelców górskich z 2 Dywizji Strzelców Górskich. W tym samym czasie 136 pułk strzelców górskich podążał do zajętych wzgórz pokonując rozmokłe dróżki[12][11][4]. Jednostki niemieckie również nie miały odpowiednich map i musiały poruszać się głównie po nieznanym terenie[14].
Na południowej części ofensywy 138 pułk górski z 3 Dywizji Górskiej nawiązał walkę z 35 Samodzielnym Batalionem Rozpoznawczym podlegającym 14 Armii. Podczas bitwy Sowieci zostali okrążeni, jednakże udało im się przebić w kierunku osiedla Lica (nad rzeką o tej samej nazwie). Z powodu niskiego poziomu infrastruktury, Niemcy nie podjęli pościgu za batalionem, a 138 pułk górski został przeniesiony na północ w celu wsparcia 2 Dywizji Strzelców Górskich.
Po pierwszym dniu walk Niemcy z 3 Dywizji Górskiej zdobyli przygraniczne wzgórza, 136 batalion górski i 67 górski dywizjon niszczycieli czołgów odrzuciły Sowietów za Titówkę. Udało się również pokonać bataliony karabinów maszynowych z 23 Rejonu Umocnionego oraz odciąć Półwysep Rybacki[3]. W godzinach porannych podczas ataków Junkersów zginą dowódca 14 Dywizji Strzeleckiej płk. Żurber. Śmierć pułkownika spowodowała panikę wśród żołnierzy dywizji. Porządek udało się przywrócić kiedy komisarz polityczny Wołkow przejął dowodzenie nad jednostką, co zapobiegło rozlaniu się żołnierz Niemieckich na drugą stronę Titówki[c].
Kolejne dni
30 czerwca wojska Armii Czerwonej broniącej półwyspu Rybackiego były już tylko niewielką częścią z całych sił w rejonie. Bowiem na zablokowanym półwyspie znajdowały się tylko siły 100 Oddziału Wojsk Pogranicza oraz niedobitki z 95 Pułku Strzelców, które nie obroniłyby się przed konwencjonalnym atakiem nieprzyjaciela. Jednakże Dietl nie zamierzał tracić żołnierzy, którzy byli niezbędni do zdobycia głównego celu, czyli Murmańska. Tymczasem Sowieci zdążyli zorganizować oddziały piechoty morskiej w Murmańsku, które bez odpowiedniego przeszkolenia przetransportowano na potencjalnie zagrożony półwysep. Wkrótce po wylądowaniu, sowieccy żołnierze piechoty morskiej zaatakowali dwa bataliony z 2 Dywizji Górskiej, które blokowały szyję półwyspu. Kontratak Armii Czerwonej na tyle zagroził zaryglowanej pozycji, że wysłano wsparcie w postaci dodatkowego batalionu. Dopiero wtedy front przy półwyspie Rybackim stał się stabilny.
1 lipca pododdziały 52 Dywizji Strzeleckiej zajęły stanowiska na wzgórzu nr. 228.9 na zachód od rzeki Lica. Pomimo, że 2 lipca Niemcy ze 137 pułku strzelców górskich (2 Dywizja Strzelców Górskich) odrzucili Sowietów za Licę to nie udało się przekroczyć rzeki. tym samym Armia Czerwona zyskała czas na umocnieniu swoich pozycji na wschodnim brzegu od osady Bolszaja Lica do wzgórza nr. 74. W tym samym czasie Niemcy z 2. i 3. Dywizji Górskiej przekraczali 20 kilometrowy odcinek między zachodnią Licą a Titówką. Niestey dla nich, 2 lipca zaczęły powstawać problemy logistyczne przez które Dietl zatrzymał swoje siły i rozkazał niewalczącym pododdziałom budowę infrastruktury. Następnego dnia Dietl rozkazał aby 137 pułk strzelców górskich potajemnie zdobył przyczółek na niebronionym odcinku Licy. Pułk ruszył o 10:45, a następnego dnia przeszedł na drugą stronę rzeki. Sowieci zorientowali się dopiero 4 lipca[4].
Próba przeforsowania Licy
Plany Niemców na 3 lipca: 3 lipca 1941 roku zapadła decyzja o forsowaniu Licy, które miało rozpocząć się 3 dni później (6 lipca). Siły 1. i 2. batalionu ze 137 pułk strzelców górskich z 2 Dywizji Górskiej miały obejść Sowietow, a następnie zablokować ich odwrót. W razie sprzyjających warunków nakazano prowadzić natarcie dalej na wschód do osady Ura Buba. Na południu Licy forsować miał 138 pułk strzelców górskich, który miał unieszkodliwić sowieckich żołnierzy z 58 pułku strzelców, a następnie zabezpieczyć stanowiska artyleryjskie i dotrzeć na szlak prowadzący do Murmańska[d][4].
Gerd R.G.R.UeberschärGerd R.G.R., The Attack on the Soviet Union, [w:] Germany and the Second World War, Clarendon Press, 1998, s. 941–942, 944, ISBN0-19-822886-4.???
Gerd R.G.R.UeberschärGerd R.G.R., The Attack on the Soviet Union, JürgenJ.Förster i inni, [w:] Germany and the Second World War, t. IV, Clarendon Press, 1998, s. 83–84.???
Literatura
TomaszNowakowski,MariuszSkotnicki:Jednostki górskie armii niemieckiej. Waffen SS.Warszawa:LAMPART, FENIX editions,1994. ISBN83-86121-00-8. Brak numerów stron w książce
.svg)
