Loading AI tools
polski reportażysta, felietonista, dziennikarz, działacz polityczny. Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiesław Górnicki (ps. literackie: Ajax, Alex, Civis, Robert F. Stratton, Fryderyk Wierzbiński, Scorpio, Krewa; ur. 6 lutego 1931 w Warszawie, zm. 7 października 1996 tamże) – polski reportażysta, felietonista, dziennikarz, komunistyczny działacz polityczny.
Syn Kazimierza Górnickiego i Marii Wolskiej. W czasie II wojny światowej uczył się w konspiracyjnym Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, a po zakończeniu wojny w Gimnazjum im. księcia Józefa Poniatowskiego w Łowiczu oraz Państwowym Liceum Mechaniczno-Lotniczym w Warszawie (1946–1949). Po uzyskaniu dyplomu technika-lotnika, był przez rok studentem Wydziału Lotniczego Szkoły Inżynierskiej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda. Pracował następnie w redakcjach pism: „Skrzydlata Polska” (1949–1953), „Żołnierz Wolności” (1953–1956), „Sztandar Młodych” (1955–1957), „Świat” (1956–1961).
Był korespondentem wojennym na Bliskim Wschodzie (1956) i Indonezji (1959–1960). Od 1958 do 1961 komentator Polskiej Kroniki Filmowej. Od 1961 w Stanach Zjednoczonych, gdzie studiował dziennikarstwo na Indiana University, był też (do 1967) korespondentem PAP przy ONZ. Po powrocie do Polski[1] pracował w Centrali PAP, a od 1968 do 1974 w dziale zagranicznym „Życia Warszawy”. Od 1969 do 1980 prowadził audycję radiową pt. „Peryskop”. W latach 70. współpracował ponadto z czasopismami: „Współczesność”, „Dookoła Świata”, „Kultura” i „Dialog”. Od 1974 do 1981 był członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika „Przekrój”. W 1980 został członkiem Prezydium Światowej Rady Pokoju.
Od października 1981 pracownik administracji państwowej, uważany za jednego z czołowych propagandystów ówczesnej władzy rządzącej (posługiwał się m.in. pseudonimem Paweł Szurawski). W noc wybuchu stanu wojennego w Polsce wcielony do służby wojskowej (od 1981 w stopniu kapitana, od 1982 – majora, od 1986 – podpułkownika). Bliski współpracownik gen. Wojciecha Jaruzelskiego (m.in. autor większości jego przemówień, w tym przemówienia z 13 grudnia 1981). Od grudnia 1981 do 1 lutego 1982 pracownik Biura Prasowego Rządu, od lutego do 15 września 1982 pracownik Gabinetu Prezesa Rady Ministrów, następnie kierownik Zespołu Studiów przy Prezesie Rady Ministrów (do 1 stycznia 1984). Od 1984 do 1985 dyrektor Samodzielnego Zespołu Studiów oraz Przewodniczący Komitetu Obrony przy Prezesie Rady Ministrów. Od 1985 do 1 sierpnia 1989 dyrektor Samodzielnego Zespołu Studiów przy Przewodniczącym Rady Państwa oraz Przewodniczący Komitetu Obrony Kraju. W latach 1986–1989 w radzie redakcyjnej Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”. Od sierpnia 1989 do 31 grudnia 1990 dyrektor Pionu Politycznego Kancelarii Prezydenta PRL, Zwierzchnika Sił Zbrojnych.
Od 1991 na emeryturze. W latach 90. współpracował m.in. z pismem „Dziś” (felietony sygnowane pseudonimem „Civis”) oraz NIE[2](sygnowane pseudonimem "Krewa").
Wyróżnienia i nagrody: Nagroda im. Juliana Bruna (1957), Nagroda Polskiego Klubu Publicystów Międzynarodowych Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1961 – za książkę: Tam gdzie pieprz rośnie; 1980 – za korespondencje reporterskie z Afganistanu i Kampuczy), Nagroda I stopnia Prezesa Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa” (późniejsza RSW „Prasa-Książka-Ruch” 1967 i 1979; za całokształt twórczości dziennikarskiej), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1975), Nagroda im. Bolesława Prusa (1980; za całokształt twórczości dziennikarskiej), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1983), srebrny medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1984), nagroda tygodnika „Życie Literackie” (1984), srebrna Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej” (1987), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1989), złoty medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1990).
Członek Związku Walki Młodych (1947–1948), Związku Młodzieży Polskiej (1948–1956), Związku Zawodowego Dziennikarzy RP i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (1949–1981, m.in. wiceprzewodniczący zarządu Oddziału Warszawskiego 1956–1957, sekretarz Polskiego Klubu Publicystów Międzynarodowych 1958–1960), Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (1953–1990), Związku Literatów Polskich (1974–1981).
Na podstawie jego opowiadania Hobby doktora Travena, opublikowanego na przełomie lat 1979/1980 w tygodniku „Przekrój” powstał scenariusz do filmu „Klątwa Doliny Węży” (1987).
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A16-8-25)[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
