polski kompozytor, śpiewak i pedagog Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Geiger (ur. 25 czerwca 1907 w Krakowie, zm. 30 kwietnia 1988 w Zakopanem) – polski kompozytor, śpiewak i pedagog.
W wieku 5 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie, a w wieku 7 lat na skrzypcach. W czasie I wojny światowej mieszkał kilka lat w Zakopanem, gdzie kontynuował naukę muzyki. W 1925 podjął naukę w krakowskim Instytucie Muzycznym, którą z powodu trudnych warunków materialnych musiał przerwać i podjął pracę ilustratora muzycznego niemych filmów w Krakowie i okolicy[1]. Maturę zdał w 1927[2] w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Chrzanowie, potem studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (po roku zrezygnował ze studiów). Następnie kształcił się muzycznie w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie (śpiew solowy, dyrygentura i kompozycja). Studia ukończył w 1933 dyplomem ze srebrnym medalem. Śpiewu solowego uczył się pod kierunkiem Heleny Zboińskiej, dyrygentury u Zbigniewa Dymmka, a kompozycji u Bolesława Wallek-Walewskiego[3]. Po zakończeniu nauki pracował w teatrze Domu Żołnierza (dyrygent), w Lutni Krakowskiej, Lutni Robotniczej i Towarzystwie Oratoryjnym, występował w Polskim Radiu w Krakowie (akompaniator, śpiewak, dyrygent, kompozytor utworów radiowych i teatralnych). W 1938 został wiceprezesem Związku Zawodowego Muzyków[1].
W czasie II wojny światowej uczestniczył w tajnym nauczaniu i podziemnej kulturze muzycznej.
Od 1945 do 1963 kierował instytucjami kultury muzycznej w Krakowie, Łodzi, Częstochowie, Warszawie, Białymstoku oraz Lublinie. W 1963 zamieszkał w Zakopanem. W zakopiańskiej szkole nauczał śpiewu, prowadził chóry, był też wicedyrektorem szkoły muzycznej w Nowym Targu. Mimo że w 1973 przeszedł na emeryturę, to nadal nauczał śpiewu, także w szkołach średnich, co trwało prawie do samej śmierci.
Kilka razy był jurorem na Festiwalu Folkloru Ziem Górskich. Współdziałał z chórami Wierchy i Rysy. Był współzałożycielem Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego, zasiadał też we władzach tej instytucji. Piastował stanowisko prezesa Koła Miejskiego PTTK w Zakopanem, choć turystykę tatrzańską uprawiał głównie w młodszym wieku. W okresie zakopiańskim tworzył utwory o tematyce podhalańskiej, np. fortepianową Balladę zbójnicką z 1946.
19 stycznia 1955 roku na wniosek Ministra Kultury i Sztuki został odznaczony Medalem 10-lecia Polski Ludowej[4].
Pochowany został na Starym Cmentarzu na Pęksowym Brzyzku[5] (sektor P-III-56)[6].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
