Styl potoczny
styl funkcjonalny języka stosowany do swobodnych kontaktów językowych / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Styl potoczny?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Styl potoczny (rejestr potoczny[1], język potoczny[2]) – styl funkcjonalny języka znany całej społeczności jego użytkowników i najczęściej przez nich używany[3]. Ma charakter opozycyjny wobec języka książkowego[4].
Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „język potoczny”. Zobacz też: język wernakularny – szerzej rozumiany język codzienny. |
Styl potoczny jest wykorzystywany przede wszystkim w codziennych kontaktach językowych, zarówno w nieoficjalnych wypowiedziach ustnych (np. w rozmowach przy stole, w sklepie, w dowcipach i kłótniach), jak i w pewnych gatunkach wypowiedzi pisemnych (np. w korespondencji osobistej, pamiętnikach czy poradnikach)[3]. Służy jako środek porozumienia na tematy niewyspecjalizowane, wspólne wszystkim użytkownikom języka[5].
Do cech języka potocznego należą: nacechowanie pod względem ekspresywnym i emocjonalnym, niespecjalistyczność i antropocentryczność, gęste występowanie związków frazeologicznych, wyrazista struktura słowotwórcza wyrazów i ich konkretność. Język potoczny obfituje w środki oceniające rzeczywistość ujemnie; charakteryzuje się on szybko zmieniającą się leksyką, w której duży udział mają wyrażenia środowiskowe i obce. Obserwuje się w nim wiele skrótów oraz tzw. potok składniowy[6], czyli luźne, niepełne porządkowanie wyrazów pod względem logiczno-syntaktycznym. W stylu potocznym występują wyrazy podkreślające, nawiązujące i dodatkowe (puste semantycznie)[7]. Język potoczny wykazuje dużą elastyczność, pozwalającą na użycie jego wyrażeń w różnych i zmiennych znaczeniach[8]. Częstym elementem swobodnych wypowiedzi jest slang[9]. Na płaszczyźnie dźwiękowej styl potoczny cechuje się mniej wyrazistą wymową, większą rozciągłością zjawisk asymilacyjnych wewnątrz słów i w końcówkach wyrazowych[10].
W piśmiennictwie język potoczny jest określany rozmaitymi terminami: odmiana potoczna (wariant potoczny)[2], język obiegowy[11], rejestr niski[12], styl konwersacyjny[10]; występują też różne pokrewne pojęciowo (choć niekoniecznie równoznaczne) przymiotniki: „kolokwialny”, „oralny”, „naturalny”, „ustny” czy „mówiony”[13].
Polszczyzna potoczna podlega regulacji pod pojęciem normy użytkowej (zwanej też potoczną), wyróżnianej w ramach dwupoziomowej normy języka ogólnopolskiego[14][15]. W niektórych społecznościach (gdzie zarysowała się dyglosja) funkcję rejestru niskiego (języka potocznego, codziennego, nieoficjalnego) pełni język zupełnie odrębny od języka wysokiego (używanego w literaturze czy kontaktach oficjalnych)[12].