Loading AI tools
Antoni Furdal (ur. 22 maja 1928 w Rososzy pod Garwolinem[1], zm. 8 czerwca 2019[2]) – polski językoznawca, polonista i slawista[1][3].
W latach 1948–1952 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim filologię polską i słowiańską[1]; był uczniem Kazimierza Nitscha i Tadeusza Lehra-Spławińskiego[3]. Habilitację uzyskał w 1965 roku na Uniwersytecie Wrocławskim[1], tam też został mianowany profesorem nadzwyczajnym w 1973 roku, a profesorem zwyczajnym – w 1981 roku[1][3].
Był zatrudniony w Zakładzie Językoznawstwa Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, później zaś na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie od 1970 roku był kierownikiem Katedry Językoznawstwa Ogólnego. Od roku 1979 pracował także w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (wcześniej Wyższa Szkoła Pedagogiczna we Wrocławiu, obecnie Uniwersytet Opolski)[1].
Dwukrotnie wyróżniony nagrodą resortową (w 1978 i 1981 – nagroda zespołowa). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej[4].
Prace naukowe Antoniego Furdala dotyczą przede wszystkim: dialektologii języka polskiego, stylistyki, semiotyki, słowiańskiej fonologii historycznej oraz teorii języka[1][3].
Do ważniejszych jego publikacji zaliczyć można[1][3]:
- Mazowieckie dyspalatalizacje spółgłosek wargowych miękkich (1955)
- Rozpad języka prasłowiańskiego w świetle rozwoju głosowego (1961)
- O przyczynach zmian głosowych w języku polskim (1964)
- Klasyfikacja odmian współczesnego języka polskiego (1973)
- Językoznawstwo otwarte (1977)
Opublikował także powieść pt. Każdy ma swego młodszego brata (1994)[3].
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
