Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Strzelcy konni II RP – obok ułanów, szwoleżerów, jeden z rodzajów jazdy (od 1924 kawalerii) Wojska Polskiego II RP.
1. 3. i 4. pułki szwoleżerów[uwaga 1]. tworzone na ziemi francuskiej i włoskiej funkcjonowały między 14 lipca 1917 a 4 maja 1919 roku[uwaga 2]. Służyli w nich w większości Polacy — ochotnicy ze Stanów Zjednoczonych oraz Polacy z niemieckich i austriackich obozów jenieckich. Część pochodziła ze starej emigracji polskiej z Francji, Belgii i Holandii oraz krajów zamorskich: Argentyny i Brazylii. Byli też żołnierze z Rosyjskiego Korpusu Posiłkowego stacjonującego we Francji i w Salonikach[1].
Pułki szwoleżerów spełniały w zasadzie rolę kawalerii dywizyjnej. Nazwę „pułk”[uwaga 3]stosowano ze względów ewidencyjnych. Jednostką taktyczną był dywizjon[uwaga 4]
Dywizjon składał się z drużyny dowódcy, dwóch szwadronów liniowych i drużyny karabinów maszynowych[1].
Umundurowanie, oporządzenie i uzbrojenie było francuskie. Polskość akcentowano wprowadzając rogatywkę z orzełkami jagiellońskimi. Na naramiennikach umieszczono orzełki, a numery pułkowe na amarantowych patkach kołnierzy. Stopnie zapożyczono z armii francuskiej[1].
W 1919 postanowiono utworzyć jazdę dywizyjną. Latem sformowano trzy pułki dragonów: 1, 2 i 3. Za 4 pułk dragonów uważano pułk jazdy przybyły z Francji z armią gen. Hallera. Pułki działały w sposób zdecentralizowany. Poszczególne szwadrony były podporządkowane oddziałom piechoty. Dowódcy pułków pełnili rolę inspektorów jazdy dywizyjnej. Zewnętrzną oznaką dragonów były zielone łapki z guzikiem na kołnierzu. Na uzbrojeniu nie posiadali lanc. Termin "dragon" nie był popularny w Wojsku Polskim. Kojarzył się z armiami państw zaborczych.
W październiku 1919 pułki dragonów przemianowano na pułki strzelców konnych. Strzelcom konnym zdjęto więc zielone łapki dragońskie.
Pułki dragonów w czerwcu 1919 | |||
---|---|---|---|
1 pułk dragonów | 2 pułk dragonów | 3 pułk dragonów | 4 pułk dragonów |
4 pułk szwoleżerów „Błękitnej Armii” | 5 szwadron 7 pułku ułanów | szwadron kawalerii lwowskiej „Wilki” | 1 pułk szwoleżerów „Błękitnej Armii” |
szwadron 9 pułku ułanów | 4 szwadron 3 pułku ułanów | 2 szwadron jazdy wołyńskiej | 2 pułk szwoleżerów „Błękitnej Armii” |
5 szwadron „Błękitnej Armii” | szwadron 2 pułku szwoleżerów | 1 szwadron 2 pułku ułanów | |
szwadron 6 pułku ułanów |
Wiosną 1920 w każdym szwadronie zapasowym strzelców konnych sformowano rezerwowy dywizjon dla uzupełnienia walczących wojsk. W Grudziądzu powstał 5 pułk strzelców konnych (późniejszy 7), a w październiku pięć już istniejących pułków strzelców konnych przeformowano w siedem.
Według nowych etatów wojennych, w skład pułku wchodziły trzy dywizjony z numeracją I–III, oraz szwadron zapasowy. Dywizjon składał się z dowództwa dyonu, plutonu ckm na taczankach i dwóch szwadronów z wewnętrzną numeracją pułkową 1–6. Szwadron zapasowy dzielił się na dowództwo ze sztabem i sekcją łączności, oraz oddziały: rekrutów, ozdrowieńców, ujeżdżania koni i karabinów maszynowych[3].
Kolejne pułki powstały już po wojnie polsko-bolszewickiej. Ministerstwo Spraw Wojskowych, chcąc aby każdy korpus miał swój pułk kawalerii dywizyjnej, nakazało w październiku 1921 formację dalszych trzech pułków strzelców konnych. Pułki te organizowały się: 8. w Zgierzu, 9. we Włodawie, 10. w Łańcucie. W ich skład weszły zaprawione w bojach dywizjony i szwadrony z pozostałych pułków strzelców konnych. Każdy pułk otrzymał numer korpusu w obrębie którego kwaterował, przy czym nie zwracano uwagi na dotychczasową ich numerację[4].
W przyjętej, w 1921, pokojowej organizacji jazdy zdecydowano się na pozostawienie dziesięciu pułków strzelców konnych, jako jazdy dywizyjnej. Pułki podporządkowane zostały dowódcom okręgów korpusów na terenie, których stacjonowały bądź eksterytorialnie.
W 1924 pułki strzelców konnych przestały pełnić funkcję kawalerii dywizyjnej. Weszły one w skład nowo powstających brygad kawalerii jako ich organiczne oddziały.
24 marca 1927 Minister Spraw Wojskowych wprowadził w pułkach strzelców konnych barwne otoki na czapkach oficerów i szeregowych:
pułki strzelców konnych 1, 2, 3 i 4 otrzymały otoki amarantowe,
W skład dowództwa pułku wchodziły następujące osoby funkcyjne i komórki organizacyjne:
Każdy z trzech szwadronów składał się z dowództwa, czterech plutonów, patrolu telefonicznego i sekcji administracyjno-taborowej. W skład każdego z czterech plutonów wchodziły trzy sekcje liniowe i dwie obsługi ręcznych karabinów maszynowych.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.