Sega (muzyka)

Sega – gatunek muzyczny i styl tańca, narodowy taniec Mauritiusa i Reunionu^[1], istniejący także w nieco odmiennej formie na Seszelach, Komorach, Majotcie, w niektórych rejonach Madagaskaru i na wyspie Rodrigues na Oceanie Indyjskim.

Taniec sega na Mauritiusie

Typowy dla segi jest zdecydowany rytm o proweniencji afrykańskiej, lecz jednocześnie łagodna linia melodyczna. Tańce oraz teksty śpiewane w języku kreolskim mają charakter erotycznego przekomarzania się^[2].

W 2014 roku tradycyjna sega maurytyjska została wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO^[3].

Historia

Sega wywodzi się z tańców afrykańskich niewolników, przywiezionych na Mauritius i Reunion w XVIII w., którzy od początku używali instrumentów nieznanych gdzie indziej, często improwizując przy pomocy przypadkowo znalezionych przedmiotów.

Etymologia słowa sega najprawdopodobniej z suahili zdaje się potwierdzać afrykańskie pochodzenie segi^[4].

Sega rozpowszechniła się na Mauritiusie wraz z migracją uwolnionych niewolników po zniesieniu niewolnictwa w 1835 roku. Sega tańczona była w domach, spontanicznie podczas spotkań rodzinnych i imprez tanecznych organizowanych z okazji świąt Wielkanocy, Bożego Narodzenia, Wniebowzięcia czy Nowego Roku^[5]. Została spopularyzowana w latach 60. XX wieku przez kreolskiego piosenkarza Alphonse'a Ravatona alias Ti Frére^[5], a w latach 80. XX wieku rozpowszechniła się na innych wyspach Republiki Mauritiusu: Rodrigues, Wyspach Agalega^[6]. Współcześnie sega wykonywana jest głównie dla turystów^[4].

Opis

W obecnej formie podstawowe dla tradycyjnej segi są zasadniczo trzy instrumenty: ravan (odmiana tamburynu z koźlej skóry), maravan (kalebasa napełniona suszonymi nasionami lub koralikami) oraz triang (żelazny trójkąt)^[6]. Sega przeszła wiele zmian – do akompaniamentu wykorzystywane były różne instrumenty: skrzypce, mandoliny i banjo, gitary, w końcu instrumenty dęte i perkusyjne^[4].

Soliści improwizują pieśni segi w języku kreolskim, przy czym śpiewy z początku są wolne, a następnie tempo nadawane przez ravan przyspiesza. Pieśni traktują zwykle o miłości i wyzwaniach dnia codziennego^[6]. Tancerze segi poruszają biodrami i rękoma w rytm melodii, odgrywając często historie opowiadane w pieśniach^[6]. Tancerki noszą długie spódnice, a pod nimi halki; tancerze mają spodnie z podwiniętymi nogawkami, kolorowe koszule i słomiane kapelusze^[6].

Przypisy

1. Edward Alpers. Recollecting Africa: Diasporic Memory in the Indian Ocean World. „African Studies Review”. 43 (1), s. 83–99, April 2000. African Studies Association. [dostęp 2009-12-17].
2. Rosabelle Boswell: Le Malaise Créole: Ethnic Identity in Mauritius. Berghahn Books, 2006, s. 64. ISBN 978-1-84545-075-5. [dostęp 2014-12-20].
3. UNESCO ICH: Traditional Mauritian Sega. [dostęp 2013-11-18]. (ang.).
4. Bruno Nettl, Alison Arnold: The Garland Encyclopedia of World Music: South Asia : the Indian subcontinent. Taylor & Francis, 1999, s. 609. ISBN 978-0-8240-4946-1. [dostęp 2014-12-20].
5. Rosabelle Boswell: Le Malaise Créole: Ethnic Identity in Mauritius. Berghahn Books, 2006, s. 62. ISBN 978-1-84545-075-5. [dostęp 2014-12-20].
6. UNESCO: NOMINATION FILE NO. 01003 FOR INSCRIPTION ON THE REPRESENTATIVE LIST OF THE INTANGIBLE CULTURAL HERITAGE OF HUMANITY IN 2014. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Zobacz multimedia związane z tematem: Sege

• Clancy J. Philippe: Sega Dance – Mauritian Folklore. [dostęp 2014-12-20]. (ang.).