Rezerwat przyrody Cisowy Jar
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rezerwat przyrody Cisowy Jar utworzony został w 1959 roku na obszarze Nadleśnictwa Olecko w obrębie Kowale Oleckie[2]. Powierzchnia 10,65 ha[1] (akt powołujący podawał 9,00 ha). Utworzony został dla ochrony krańcowego stanowiska cisa (Taxus baccata) leżącego na północno-wschodniej granicy jego zasięgu. Jest to najbogatsze skupisko tego gatunku na Mazurach. Cis podlega tu ochronie od 1937 roku[3].
| rezerwat florystyczny[1] | |
| Typ |
florystyczny; |
|---|---|
| Podtyp |
krzewów i drzew; |
| Państwo | |
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1959 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
10,65 ha |
Położenie na mapie gminy Kowale Oleckie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu oleckiego  | |
 54°09′30″N 22°21′01″E | |
Teren rezerwatu to głęboki wąwóz, jeden z kilku wciętych we wzgórza zwane „Guzem” 256 metrów n.p.m. Leży on między Szeszkami a Wężewem, na zachód od stacji kolejowej Kowale Oleckie, w obrębie oddziału 305 leśnictwa Cisowo. Bogata konfiguracja tutejszego terenu powoduje występowanie maleńkich zagłębień bezodpływowych wypełnionych wodą, lokalnie zabagnionych, oraz licznych strumieni o znacznych spadkach. Strumienie te, podobnie jak woda opadowa spływająca po stromych zboczach, mogą powodować erozję gleby w miejscach nie osłoniętych roślinnością.
Cisowy Jar jest największym i najdłuższym wąwozem na terenie Wzgórz Szeskich. Jego długość wynosi 1000 m, a głębokość dochodzi do 30 m, natomiast szerokość mierzona między krawędziami sięga do 100 do 300 metrów. Zbocza wąwozu są bardzo strome. Dnem płynie strumień zasilany źródłami znajdującymi się w wielu miejscach u podnóży zbocza. W czasie suszy źródła wysychają i przepływ ustaje[3].
Na terenie rezerwatu można wyróżnić trzy typy siedliskowe: las mieszany świeży – 0,30 ha – 2,8%, las świeży – 9,95 ha – 93,4%, las wilgotny – 0,40 ha – 3,8% zawierają one w sobie drzewostan głównie z udziałem świerka (72%), lipy (14%), brzozy (1%) w wieku od 60 do 90 lat. Inne spotykane tu gatunki drzew to: osika, wierzba, iwa, grab, klon, wiąz górski i jesion. Drzewostany rezerwatu są silnie zniekształcone, ponieważ przed 80 laty wykonano tu zrąb zupełny. Obecnie uwzględniając w szerokim stopniu cele ochronne na całym terenie rezerwatu planowane są jedynie do wykonania cięcia sanitarne oraz pielęgnacyjne pod kątem ochrony cisa. Pod osłoną drzewostanu rośnie cis. W 1965 roku stwierdzono w rezerwacie i bezpośrednim sąsiedztwie jego granic 1392 okazy, w 2003 zinwentaryzowano jedynie 36 okazów[3]. Większość to egzemplarze o wysokości 10–15 cm. Kilkanaście osiąga wysokość 2–3 m, ale są one przygłuszone przez zwarty drzewostan[3]. Największy cis jest jednak poza zasięgiem rezerwatu w oddziale 167. – jego wysokość wynosi około 7 metrów, zaś obwód 110 cm.
W rezerwacie stwierdzono występowanie licznych mchów – ogółem 118 gatunków w tym 17 gatunków wątrobowców i 101 gatunków mchów właściwych.
Przy wschodniej granicy rezerwatu znajdują się, ledwie już zauważalne wały ziemne, pozostałości po grodzisku z okresu kiedy ziemie te zamieszkiwali Jaćwingowie[3] z sudawskiej grupy Kymenów. Okoliczni mieszkańcy grodzisko nazywali „Stary Szaniec”.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
