Pokrój starej lipyKwiat lipy drobnolistnej z zapylaczemLiście lipy drobnolistnej
Liczne gatunki lip uprawiane są poza swym rodzimym zasięgiem. W Polsce uprawianych jest ok. 20 gatunków[7].
Lipy mają duże znaczenie kulturowe i użytkowe – dostarczają cenionego drewna, sadzone są jako ozdobne, użytkowane są jako rośliny miododajne i lecznicze.
Pokrój
Drzewa osiągające znaczne rozmiary[8], niektóre do ok. 37 m wysokości[9], choć niektóre gatunki są mniejsze – maksymalnie do 15 m wysokości[5]. Korony często regularne[8]. Kora włóknista – z biegnącymi wzdłuż spękaniami i sieciowato rozgałęzionymi listewkami[9]. Pnie osiągają średnicę ponad 2 m[5]. Różne organy w różnym stopniu pokryte są włoskami pojedynczymi i gwiazdkowatymi[7].
Ulistnienie zwykle gęste, liście opadające na zimę, pojedyncze, skrętoległe[8]. Wsparte szybko odpadającymi przylistkami. Ogonki liściowe nie oskrzydlone[5]. Blaszka okrągława do jajowatej, u nasady zwykle sercowata[5], czasem ucięta lub zaokrąglona[6], często lekko asymetryczna[5]. Brzegi karbowano-piłkowane[8]. Od spodu zwykle z włoskami w kątach wiązek przewodzących (domacjach)[6].
Promieniste[5], obupłciowe, zielonkawo-białe do żółtych, zebrane zwykle w baldachogrona lub dwuramienne wierzchotki. Do osi kwiatostanu (zwykle wiotkiej i zwisającej[7]) przyrośnięta jest podłużna i wąska podsadka. Płatków korony i działek kielicha po 5[8]. Na działkach znajdują się okryte włoskami miodniki[9]. Słupek jest jeden. Zalążnia 5-komorowa, w każdej z komór z dwoma zalążkami. Szyjka słupka jest cienka i zakończona pięcioramiennym znamieniem. Pręciki są liczne, zgrupowane w 5 wiązek. U części gatunków występują płonne pręciki, tzw. prątniczki, jest ich 5 i są podobne do płatków[9] (różnią się od nich tym, że są mniejsze)[5].
Orzeszki zawierające 1–3 nasiona, otoczone twardą, zdrewniałą owocnią[8], rzadziej torebki o owocni skórzastej i pękającej[6].
Rośliny wieloletnie. Są to drzewa dość długowieczne – osiągać mogą do ok. 300–500 lat[8], czasem prawdopodobnie także ponad tysiąc lat[5].
Liście rozwijają zwykle wcześnie. Kwiaty są zwykle pachnące i miododajne, rozwijające się latem[8]. Kwiaty są przedprątne i owadopylne[7]. Intensywny opad spadzi z koron drzew powoduje silne namnażanie się bakterii nitryfikacyjnych w glebie i zasilanie ich w związki azotu, co poprawia warunki rozwoju tych drzew[10].
Lipa jest jedynym obecnie rozpoznanym rodzajem w rodzinie ślazowatych wchodzącym w symbiozę ektomykoryzową[11][12][13].
Pozycja systematyczna
Rodzaj w systemach APG klasyfikowany jest do podrodziny Tilioideae, rodziny ślazowatychMalvaceae i rzędu ślazowców[2][14]. W niektórych ujęciach systematycznych (np. w systemie Reveala 1993–1999) podrodzina ta podnoszona jest do rangi odrębnej rodziny[15].
Badania molekularne wskazują na bliskie pokrewieństwo lip z rodzajami Craigia i Mortoniodendron, tworzących razem grupę na tyle odległą od reszty lipowych, że uzasadniają wyodrębnienie ich w osobną podrodzinę lub nawet rodzinę[6]. Współcześnie te trzy rodzaje tworzą podrodzinę Tilioideae, dawniej i w niektórych ujęciach (np. system Takhtajana z 2009) szerzej ujmowaną[16].
Wykaz gatunków
Według Plants of the World w obrębie tego rodzaju rozróżniono 31 gatunków[17].
Tilia × europaea L. – lipa holenderska, mieszaniec lipy drobnolistnej (T. cordata) i szerokolistnej (T. platyphyllos), sztuczny oraz naturalny[18]
Tilia × juranyiana Simonk.
Tilia × noziricola Hisauti
Lipy sadzone jako drzewa alejowe
Rośliny ozdobne – często sadzone w parkach jako drzewa alejowe, przy kościołach, placach, na terenach sportowych[8]. Zastosowanie lip ogranicza problematyczność intensywnego opadu spadzi pod nimi (ok. 1 kg cukrów na 1 m²[10]), na której rozwijają się zwykle grzyby sadzakowe powodujące czernienie powierzchni oblepionych wcześniej spadzią[5][7], poza tym drzewa te są wrażliwe na zasolenie – powszechne przy drogach[8].
Pasma łyka wykorzystywano w plecionkarstwie do wyrobu mat, koszyków i obuwia[8]. Z włókien w nich zawartych splatano także sznury i liny[5].
Cenne rośliny miododajne, aczkolwiek nektar niektórych gatunków ze względu na wysokie stężenie mannozy uważany bywa za toksyczny dla pszczół w nadmiarze[10].
Drewno lipy było uznawane przez Indian Ameryki Północnej za najlepsze drewno do ługowania (procesu moczenia niektórych roślin w roztworze popiołu drzewa liściastego w celu wytrącenia szkodliwych substancji).
Napar z kwiatów lipy spożywany jest jako popularna herbatka ziołowa[9]. Tłuczone owoce i kwiaty lipy mongolskiej stanowić mają substytut czekolady[10]. Olej z nasion lipy drobnolistnej jest cenionym olejem spożywczym[19].
Do leczenia kaszlu wykorzystywany jest olej pozyskiwany z bielma nasion[10]. W lecznictwie wykorzystywany jest także nektar, pyłek i spadź lipowe[7].
Działanie: Napar z kwiatostanów lipy działa napotnie i poprawia oddychanie przez skórę. Stosowany jest w chorobach układu oddechowego, przy bezsenności, nadciśnieniu i migrenach[20]. Olejek eteryczny z kwiatów oraz flawonoidtilirozyd ma działanie uspokajające[20]. Łagodzi także kaszel i stosowany jest do płukania jamy ustnej[10].
Rodło z liściem lipowym – odznaka młodzieży polskiej w Niemczech
Liść lipowy był także w okresie międzywojennym symbolem polskiej mniejszości w Niemczech używanym przez Związek Polaków w Niemczech. W latach 1924–1939 był elementem znaku młodzieży polskiej w Niemczech.
Lipa była opisywana przez wielu poetów i pisarzy. Najbardziej znana jest fraszkaNa lipę autorstwa Jana Kochanowskiego. Juliusz Słowacki w swej „Podróży na Wschód”, myśląc z tęsknotą o Polsce, wyznaje: „Lubiłem lipę, co nad sławnym Janem”. Maria Konopnicka, znakomita znawczyni chłopskich obyczajów pisała: „Kołysz mi się, kołysz, kołysko lipowa! Niechaj cię, Jasieńku, Pan Jezus zachowa!”.
Ślady uwielbienia lipy przetrwały do dziś w nazwach niektórych miejscowości – Święta Lipa, Świętolipie, Święte Lipy... a wieś Święta Lipka (na granicy Warmii i Mazur, nad jeziorem Dejnowo) jeszcze długo po przyjęciu chrześcijaństwa słynęła jako przybytek pogańskich bogów. Dawni Słowianie wierzyli[22], że lipa ochrania przed piorunami, a dotknięcie jej pnia uzdrawia. W mitologii rzymskiej drzewo to poświęcone było bogini Wenus.
Nazwa miesiąca lipca pochodzi od kwitnących wówczas lip.
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-03-10](ang.).
United States Department of Agriculture Agricultural Research Service:Family: Malvaceae Juss..Germplasm Resources Information Network (GRIN).[dostęp 2010-02-19].(ang.).
Ben-Erik VanB.E.V.WykBen-Erik VanB.E.V., Rośliny lecznicze świata: ilustrowany przewodnik naukowy po najważniejszych roślinach leczniczych świata i ich wykorzystaniu, Wrocław: MedPharm Polska, [cop. 2008], s. 324, ISBN978-83-60466-51-3, OCLC749816856.
Praca zbiorowa:Oxford – Wielka Historia Świata. Cywilizacje Europy. Anglia – Słowianie. Cywilizacje Australii i Oceanii. Papuasi.T.13.Poznań:Polskie Media Amer.Com,2006,s.72. ISBN83-7425-368-1.
