Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pochwiak jedwabnikowy (Volvariella bombycina (Schaeff.) Singer) – gatunek grzybów z rodziny łuskowcowatych (Pluteaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Volvariella, Pluteaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował i opisał Jacob Christian Schäffer w roku 1774 nadając nu nazwę Agaricus bombycinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1949 r. Rolf Singer.
Pierwszą nazwę polską, bedłka jedwabista, podał w 1876 roku Feliks Berdau. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę pochwiak jedwabnikowy, podali w 1968 roku Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda. Wcześniej takson ten opisywany był również jako pochwiak jedwabisty oraz bedłka jedwabnikowa[3].
Średnicy 8–20 cm, biały lub żółtawy. Za młodu jajowato-dzwonkowaty, potem wypukły, z wiekiem prawie płaski. Barwy białawej i delikatnie żółtawej w centralnej części u starszych owocników. Brzeg kapelusza nie podwinięty. Powierzchnia sucha, pokryta delikatnymi, jedwabistymi, kremowymi lub jasnobrązowymi włókienkowatymi łuseczkami, wiszącymi z brzegu kapelusza.
Blaszki barwy białej, z wiekiem przybierające kolor mięsno-różowy, szerokie, mieszane, wybrzuszone. Gęste i nie przyrośnięte do trzonu (wolne).
Pełny, 6–20 cm długości i 0,7–2 cm średnicy. Mniej więcej równy, ale zwykle zwężający się nieco ku wierzchołkowi. Często zakrzywiony w celu ustawienia kapelusza w pozycji horyzontalnej, z powodu bocznego wzrostu na drewnie. Powierzchnia sucha, biała lub żółtawa, gładka i bez pierścienia. Nasada trzonu otoczona grubą pochwą, sięgającą do połowy jego wysokości. Początkowo jest ona biaława, z wiekiem żółknie i brązowieje, gładka, matowa.
Zwarty, ale delikatny, miękki, barwy białej, nie przebarwia się po uszkodzeniu. O lekkim zapachu rzodkwi. Smak łagodny, przyjemny.
Różowy. Zarodniki 6,5–9 × 4,5–7 μm, eliptyczne i gładkie[4].
Charakterystycznymi cechami tego gatunku są: duże rozmiary, jasnokremowy, jedwabisto-łuseczkowaty kapelusz, głęboka pochwa, występowanie na zmurszałych drzewach liściastych. Podgatunek Volvariella bombycina var. flaviceps ma żółty kapelusz[5]. Podobnym gatunkiem, również występującym na drzewach liściastych, jest pochwiak szarobrązowy Volvariella caesiotincta[4], który ma szaro-oliwkowe zabarwienie (niekiedy z błękitnym odcieniem), nieprzyjemnie ściągający smak, a jego miąższ ma zapach przypominający Geranium[6].
Niezbyt częsty. Owocniki wyrastają od czerwca do października na żywych i martwych pniach, kłodach i korzeniach drzew liściastych. Bardzo często w dziuplach i rozpęknięciach, nawet wysoko nad ziemią. Lubi ciepło. W zasadzie występuje pojedynczo, ale spotykany jest niekiedy gromadnie. Można go spotkać w ogrodach, parkach, wzdłuż dróg, na drzewach z rodzaju: klon, topola, wierzba, lipa, buk, dąb. Obserwowany również na gatunkach takich jak: kasztanowiec zwyczajny, jesion wyniosły, orzech włoski czy robinia akacjowa[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – Rzadkie (potencjalnie zagrożone)[7].
Saprotrof[8]. Nie jest pasożytem, i nawet jeśli rośnie na żywym drzewie, jest związany z martwym drewnem powstałym przez rozkład w szczelinach, dziuplach i zagłębieniach. Z powodu zapachu często wokół owocników krąży rój muszek.
Grzyb jadalny. Jednakże z uwagi na rzadkość występowania i walory smakowe nie wart konsumpcji[9].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
