Piotr Ignut

Piotr Izydor Ignut (ur. 27 kwietnia 1907 w Brześciu, zm. 30 października 1953 we Wrocławiu) – kapitan lotnictwa Wojska Polskiego.

Piotr Ignut

kapitan
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1907 Brześć
Data i miejsce śmierci	30 października 1953 Wrocław
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego
Jednostki	2 pułk lotniczy Instytut Techniczny Lotnictwa
Stanowiska	kirownik referatu
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	PLL LOT

Życiorys

Ukończył gimnazjum w Brześciu. W 1926 rozpoczął naukę Oficerskiej Szkole Lotniczej w Grudziądzu, która w 1927 została przeniesiona do Dęblina, a w następnym roku przemianowana na Szkołę Podchorążych Lotnictwa. 15 sierpnia 1929 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1929 i 49. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, i wcielony do 2 pułku lotniczego w Krakowie^[1][2]. W krakowskim pułku został przydzielony do 22 Eskadry Liniowej. W 1930 uległ ciężkiemu wypadkowi podczas kursu pilotażu. W 1932 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1936. Wtedy też został oficerem technicznym 21 Eskadry Liniowej. W 1939 pełnił służbę w Instytucie Technicznym Lotnictwa w Warszawie na stanowisku kierownika referatu^[3]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 8. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa techniczna^[4]. W tym samym roku zdobył w Aeroklubie Warszawskim licencję pilota turystycznego.

We wrześniu 1939 walczył w obronie Warszawy w szeregach lotniczego batalionu szturmowego. 29 września, po kapitulacji załogi stolicy, dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu II A Prenzlau, a od 24 lutego 1941 w Oflagu II E Neubrandenburg^[5] .

W 1945 wraz z rodziną osiedlił się we Wrocławiu i został zaangażowany do prac związanych z organizacją i uruchomieniem tamtejszego lotniska. Od 1946 był kierownikiem lokalnego oddziału PLL LOT. W 1949 oddelegowano go do Sztokholmu, gdzie tworzono przedstawicielstwo PLL LOT. W 1952 powrócił do Wrocławia, gdzie 30 maja 1953 zmarł nagle, mając 46 lat. Spoczywa na Cmentarzu Osobowickim. Jago nazwisko nosi jedna z ulic na wrocławskim osiedlu Kozanów^[6].

Grób Piotra Ignuta na Cmentarzu Osobowickim

Kontrowersje

Życiorys Piotra Ignuta przedstawiony w napisanej przez Huberta Kazimierza Kujawę Księdze Lotników Polskich Poległych, Zmarłych i Zaginionych w latach 1939–1946 odbiega od powyższego. Tamtejszy biogram zamieszczony na s. 16 w tomie II przedstawia, że Piotr Ignut po ukończeniu Szkoły w Dęblinie został skierowany do służby w 4 Pułku Lotniczym w Toruniu, gdzie będąc obserwatorem, latał w 41 Eskadrze Liniowej. Po sześciu latach służby został skierowany do 1 Pułku Lotniczego w Warszawie, a w 1937 do pracy w Instytucie Technicznym Lotnictwa. Po ewakuacji do Rumunii został internowany i osadzony w obozie w Starobielsku. Według Huberta Kazimierza Kujawy Piotr Ignut miał zginąć z rąk NKWD w Charkowie wiosną 1940, gdy likwidowano starobielski obóz^[7]. Prawdopodobnie jest to wynikiem wplątania do życiorysu Piotra Ignuta losów jego starszego brata por. pil. st. spocz. Stanisława Wacława (1899–1940 Charków)^[8].

Przypisy

1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 15 sierpnia 1929 roku, s. 279.
2. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 243, 739.
3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 500.
4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 227.
5. Straty ↓.
6. Ewa Kobel Patroni wrocławskich ulic, placów i zaułków, Wrocław 2008.
7. Henryk Hubert Kujawa Księga Lotników Polskich Poległych, Zmarłych i Zaginionych w latach 1939–1946, s. 167. [dostęp 2016-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-08)].
8. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 171.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-01-19].