Loading AI tools
amerykański trębacz, wokalista i kompozytor jazzowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Louis Daniel Armstrong, występujący pod pseudonimami artystycznymi Satchmo lub Pops (ur. 4 sierpnia 1901 w Nowym Orleanie[1], zm. 6 lipca 1971 w Nowym Jorku[2]) – amerykański trębacz i wokalista jazzowy.
.jpg) | |
| Pseudonim |
Satchmo, Pops |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 sierpnia 1901 |
| Data i miejsce śmierci |
6 lipca 1971 |
| Instrumenty | |
| Typ głosu | |
| Gatunki |
jazz, dixieland, swing, pop tradycyjny, jazz chicagowski, styl nowoorleański |
| Zawód |
muzyk, wokalista |
| Aktywność |
ok. 1914–1971 |
| Instrument | |
| trąbka | |
| Zespoły | |
| Hot Five | |
 | |
| Strona internetowa | |
Wyróżniał się stylem gry na trąbce i wokalistyką jazzową, do której wprowadził śpiew scatem. Jeden z najwybitniejszych trębaczy i muzyków jazzowych w historii muzyki[3][4]. W 1990 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[5]. Jego imieniem nazwany został stadion w kompleksie tenisowym USTA National Tennis Center.
Urodził się 4 sierpnia 1901[6], choć sam utrzymywał, że 4 lipca 1900[7]. Pochodził z biednej rodziny mieszkającej w Nowym Orleanie (Luizjana)[7]. Był synem Willie’ego Armstronga (zm. 1933) i Mayann Albert[8]. Miał młodszą siostrę, Beatrice[9]. Gdy był dzieckiem, jego rodzice się rozstali i pozostawili syna pod opieką babki, Josephine Armstrong[10]. Wychował się w środowisku biedoty, wśród ludzi żyjących na pograniczu prawa[7][11]. Dorabiał, sprzedając gazety i śpiewając w ulicznym kwartecie[12]. Gdy miał sześć lat, znalazł się pod opieką Karnoffskich, żydowskiej rodziny pochodzącej z Litwy, która przyjęła go do siebie, karmiła i wychowywała traktując jak członka rodziny[13]. Jako dziecko uczęszczał do szkółki niedzielnej, gdzie dużo śpiewał[9].
W 1914 trafił do zakładu poprawczego za nielegalne korzystanie z broni palnej[14]. Tam zafascynował się muzyką, rozpoczął naukę śpiewu, uczył się grać na kornecie i grał w zakładowej orkiestrze dętej, której ostatecznie został kierownikiem muzycznym[15]. Po opuszczeniu zakładu poprawczego w 1915 zamieszkał z ojcem i macochą, Gertrudą; z tego związku miał troje przyrodniego rodzeństwa: braci Willie’ego i Henry’ego oraz siostrę Gertrudę[16]. Po wyjściu na wolność kontynuował grę na kornecie, m.in. występował w knajpach, a także na potańcówkach, piknikach miejskich, pochodach świątecznych i pogrzebach[17]. Na zakup własnego instrumentu dał mu zaliczkę Morris Karnoffsky[18]. Przez kolejne lata dorabiał, rozwożąc węgiel w C. A. Andrews Coal Company i sprzedając gazety, pracował także m.in. przy rozładunku towaru w porcie oraz jako pomocnik rozwoziciela mleka i pracownik firmy wyburzającej stare budynki[19]. Ok. 1917 współtworzył zespół instrumentalny, podjął też naukę gry na kornecie u Joe King Olivera[20]. W 1918 dołączył do orkiestry Kida Ory, poza tym występował gościnnie w innych zespołach, m.in. Tuxedo Brass Band[21]. Następnie został muzykiem w zespole Fate’a Marable’a[22]. W 1921 zaczął występować w kabarecie Toma Andersona oraz został stałym członkiem zespołu Tuxedo Brass Band[23].
W 1922 przeprowadził się do Chicago, gdzie został zaproszony przez Joe King Olivera do gry jako drugi kornet w jego zespole Creole Jazz Band w „Lincoln Gardens”[24]. W Chicago dokonał też swoich pierwszych nagrań[25]. W 1924 wyjechał do Nowego Jorku, gdzie grał w big-bandzie Fletchera Hendersona[25]. W następnym roku wrócił do Chicago, gdzie grał w orkiestrach Erskine’a Tate’a i Carrolla Dickersona[25]. W latach 1926–1927 prowadził własne zespoły: Hot Five i Hot Seven[25]. W 1929 występował w rewii „Hot Chocolates” na Broadwayu[25]. W latach 1932–1935 koncertował po Europie[25].
W 1936 zadebiutował jako aktor rolą w filmie Pennies from Heaven[25]. W trakcie kariery zagrał w ponad 30 filmach, m.in. Hello Dolly[26].
W 1944 zagrał wielki koncert jazzowy w Metropolitan Opera w Nowym Jorku[25]. Po II wojnie światowej prowadził mniejsze zespoły pod nazwą All Stars[25]. W latach 60. odbył tournée artystyczne, podczas którego odwiedził kilka państw afrykańskich[4]. Występował często w duecie z Ellą Fitzgerald.
Zmarł na zawał serca we śnie 6 lipca 1971[27]. W chwili śmierci przebywał w Queens, w Nowym Jorku[28]. Został pochowany na cmentarzu we Flushing w Queens w Nowym Jorku[29].
W ostatniej drodze wśród honorowo niosących trumnę byli m.in.: Bing Crosby, Ella Fitzgerald, Dizzy Gillespie, Pearl Bailey, Count Basie, Harry James, Frank Sinatra, Ed Sullivan, Earl Wilson, Alan King, Johnny Carson i David Frost[30]. Na uroczystościach żałobnych Peggy Lee zaśpiewała utwór „The Lord’s Prayer”, a Al Hibbler – „Nobody Knows the Trouble I’ve Seen”, natomiast ostatnią mowę wygłosił Fred Robbins, wieloletni przyjaciel Armstronga[31].
Był żonaty z Daisy Parker, a w 1924 ożenił się z pianistką Lil Hardin[32].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
