Loading AI tools
major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Dunin-Borkowski (ur. 19 lutego 1879 we Florencji, zm. 3 lipca 1920) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. Pośmiertnie został awansowany na podpułkownika.
Józef Dunin-Borkowski (jako porucznik Legionów Polskich) | |
major kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1920 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
II Brygada Legionów Polskich |
Stanowiska |
dowódca pułku kawalerii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Józef Dunin-Borkowski urodził się 19 lutego 1879 we Florencji, w rodzinie ziemiańskiej pochodzącej z Podola. Ukończył studia w Wyższej Szkole Technicznej w Dreźnie, a następnie obronił doktorat z filozofii na Sorbonie. W latach 1897–1898 odbył jednoroczną obowiązkową służbę wojskową w tatarskim pułku jazdy, gdzie otrzymał stopień chorążego rezerwy[1] .
10 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich[1] . Otrzymał dowództwo tworzonego II plutonu 2 szwadronu Legionów. Z jednostką przeszedł kampanię karpacką. 29 września został mianowany chorążym, a 30 listopada 1914 – podporucznikiem kawalerii[2]. Na początku maja 1915 roku Dunin-Borkowski został skierowany do Zdani koła Radomska, gdzie powierzono mu organizację 5 szwadronu kawalerii, nad którym objął dowództwo. Po śmierci rot. Zbigniewa Dunina-Wąsowicza w szarży pod Rokitną, Józef Dunin-Borkowski powrócił do 2 szwadronu. 9 sierpnia 1915 został mianowany porucznikiem[2]. W tym samym miesiącu wrócił do 2 pułku ułanów na stanowisko dowódcy 5 szwadronu. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Został mianowany dowódcą 2 pułk ułanów Legionów Polskich. W czasie bitwy pod Rarańczą dostał się do niewoli austriackiej gdzie przebywał do 29 września 1918 roku. Był internowany w obozie w Huszt na Węgrzech[3].
31 października 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[4]. 8 listopada tego roku został mianowany rotmistrzem[1] . W tym samym miesiącu, w Dębicy, przystąpił do organizacji pułku jazdy, który początkowo nosił nazwę 2 pułk strzelców konnych, a w czerwcu 1919 roku został przemianowany na 9 pułk ułanów[3]. Z dniem 30 maja 1919 roku został zatwierdzony na stanowisku tymczasowego dowódcy pułku[5]. Na czele pułku walczył w najpierw z Ukraińcami, a następnie w wojnie z bolszewikami. 1 grudnia 1919 roku został mianowany majorem[1] . Brał udział w wyprawie kijowskiej oraz w walkach obronnych w czasie odwrotu. 3 lipca 1920 roku zginął w czasie obrony mostu na rzece Horyń[6] pod wsią Zozulińce, 3 km od stacji kolejowej Ożenin w kierunku Czerniachowa[7][8]. Został pochowany na cmentarzu w Dębicy[9]. Pośmiertnie został awansowany na podpułkownika[9].
3 lipca 1922 w miejscu, w miejscu w którym poległ podpułkownik Józef Dunin-Borkowski, odbyła się uroczystość wzniesienia kurhanu kresowego[10].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.