Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jethro Tull – brytyjski zespół rockowy reprezentujący style: blues rock, folk rock, progresywny rock i hard rock.
 Ian Anderson (z lewej) i Martin Barre (z prawej) podczas koncertu Jethro Tull w Mediolanie. | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek |
folk progresywny[1] |
| Skład | |
| Ian Anderson Martin Barre Doane Perry John O’Hara Jonathan Noyce | |
| Byli członkowie | |
| Mick Abrahams Glenn Cornick Clive Bunker John Evan Jeffrey Hammond-Hammond Barriemore Barlow John Glascock David Palmer Dave Pegg Mark Craney Eddie Jobson Gerry Conway Peter-John Vettese Don Airey Maartin Allcock Dave Mattacks Tony Iommi Andrew Giddings | |
| Strona internetowa | |
Nazwa zespołu pochodzi od nazwiska żyjącego na przełomie XVII i XVIII wieku angielskiego agronoma.
Grupa została założona w 1967 roku. Skład zespołu zmieniał się na przestrzeni lat, lecz jego filarem, nadającym mu kształt artystyczny, pozostaje cały czas ekstrawagancki lider – flecista Ian Anderson. Grupa wypracowała charakterystyczne brzmienie oparte na rytmicznej grze perkusji, basu, gitary prowadzącej i instrumentów klawiszowych, sporadycznie grających melodyjne riffy, połączone z wibrującym dźwiękiem fletu i bardzo charakterystycznym, załamującym się śpiewem Andersona. Teksty piosenek są bardzo poetyckie, często ironiczne i prowokacyjne.
W pierwszych latach działalności zespół grał popularny wtedy white blues, na skutek czego powstały płyty This Was i Stand Up oraz brytyjski folk rock, który z kolei usłyszeć mamy okazję na trzecim albumie studyjnym Benefit. W roku 1971 grupa, zmierzając w kierunku hard rocka i wzorując się częściowo na bardzo popularnym wtedy Led Zeppelin, stworzyła album Aqualung. W 1972 roku zespół wszedł w nurt rocka progresywnego. Tak powstał album Thick as a Brick, a później A Passion Play. Lata te można określić mianem „złotego okresu” zespołu, ponieważ nagrane potem albumy nie odniosły już tak dużych sukcesów. Ostatni z wyżej wymienionych longplayów spotkał się z dużą dawką krytyki ze strony dziennikarzy, z kolei następne – War Child (pierwotnie Ian chciał nakręcić film o tym samym tytule) i Minstrel in the Gallery – nie przypadły do gustu fanom zespołu. Czasy te zostają podsumowane wydanym w 1976 roku albumem Too Old to Rock ’n’ Roll: Too Young to Die!, który w początkowych zamierzeniach Andersona miał być musicalem.
Zainteresowanie wzbudziły wydane w latach 1977 i 1978, jakby na przekór rewolucji punkowej, ambitne i inspirowane szkocką muzyką ludową płyty Songs from the Wood i Heavy Horses. Najtrudniejszy dla zespołu okres przypada na longplaye Stormwatch oraz A stworzone na bazie gatunku new romantic. Spektakularnych sukcesów nie odniosły także kolejne albumy, aż do pojawienia się Crest of a Knave (1987), wzorowanego na muzyce tworzonej przez zespół Dire Straits. Dzięki temu albumowi zespół otrzymał nagrodę Grammy w kategorii „najlepsza grupa heavymetalowa”, co dla wszystkich członków było dużym zaskoczeniem. Na kolejnych krążkach zespołu (Roots to Branches i J-Tull Dot Com) można wyczuć inspirację muzyką Dalekiego Wschodu. We wszystkich jednak nagraniach łatwo daje się zauważyć folkowe, celtyckie korzenie grupy i jej szkockiego lidera.
Przez wielu za najlepszy album zespołu uważany jest Aqualung z 1971 roku, zawierający w drugiej części utwory poświęcone rozważaniom Andersona o religii, w pierwszej poświęcony kloszardom (tytułowy „Aqualung”). Kolejna płyta, Thick as a Brick z 1972 roku, to jedna 40-minutowa poetycka suita rockowa, podobnie jak wydana po niej A Passion Play z 1973 roku. Pierwsza progresywno-rockowa płyta zespołu stała się wzorem dla kolejnych twórców albumów koncepcyjnych.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
