Loading AI tools
polski duchowny rzymskokatolicki, lekarz medycyny Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Franciszek Hoser[1] (ur. 27 listopada 1942 w Warszawie, zm. 13 sierpnia 2021 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, pallotyn, lekarz, misjonarz, wizytator apostolski w Rwandzie w latach 1994–1996, arcybiskup ad personam od 2005, sekretarz pomocniczy Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów i przewodniczący Papieskich Dzieł Misyjnych w latach 2005–2008, biskup diecezjalny warszawsko-praski w latach 2008–2017, od 2017 arcybiskup senior diecezji warszawsko-praskiej, wizytator apostolski w Medziugoriu w latach 2018–2021.
| Arcybiskup ad personam | |||
 Henryk Hoser (2013) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 listopada 1942 | ||
| Data i miejsce śmierci |
13 sierpnia 2021 | ||
| Miejsce pochówku |
bazylika katedralna św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie | ||
| Wizytator apostolski w Medziugoriu | |||
| Okres sprawowania |
2018–2021 | ||
| Biskup diecezjalny warszawsko-praski | |||
| Okres sprawowania |
2008–2017 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Inkardynacja | |||
| Śluby zakonne |
8 września 1970 | ||
| Prezbiterat |
16 czerwca 1974 | ||
| Nominacja biskupia |
22 stycznia 2005 | ||
| Sakra biskupia |
19 marca 2005 | ||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| Data konsekracji |
19 marca 2005 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Rzym | ||||||||
| Miejsce |
kaplica Papieskiego Kolegium Urbanianum | ||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Urodził się 27 listopada 1942 w Warszawie w rodzinie Hoserów, warszawskich ogrodników[2]. Matka Halina zd. Zabłońska pochodziła z Chojnic[3], ojciec Janusz[4] i dziadek Henryk[5] zginęli w powstaniu warszawskim rozstrzelani przez Niemców w czasie rzezi Woli[2][6]. Miał starszą siostrę Julię[2], doktor habilitowaną, specjalistkę w zakresie genetyki i hodowli roślin[7].
Ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tomasza Zana w Pruszkowie[8]. W latach 1960–1966 odbył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. W ich trakcie pełnił funkcję przewodniczącego Uczelnianego Sądu Koleżeńskiego Zrzeszenia Studentów Polskich. Od 1966 do 1968 pracował w Akademii w Zakładzie Anatomii Prawidłowej na stanowisku asystenta, zaś w następnym roku jako lekarz prowadzący oddziału internistycznego w szpitalu rejonowym w Ziębicach[9].
W 1969 wstąpił do stowarzyszenia apostolskiego pallotynów. 8 września 1970 złożył pierwszą profesję zakonną[9]. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1969–1974 w Wyższym Seminarium Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Ołtarzewie[8]. W seminarium współtworzył Koło Misyjne, mające na celu codzienną modlitwę za misje i misjonarzy, a także przewodniczył Radzie Alumnów. W wolnym czasie, aby nie stracić praktyki lekarskiej, za zgodą przełożonych pracował w szpitalu jako lekarz[2]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 16 czerwca 1974 biskup pomocniczy warszawski Władysław Miziołek[10].
Następnie udał się do Paryża, gdzie ukończył kurs języka francuskiego w Alliance Française oraz kurs medycyny tropikalnej w CHU Pitié-Salpêtrière i w szpitalu Claude Bernard[9].
W 1975 wyjechał na misję do Rwandy. Pełnił tam funkcje duszpasterza, proboszcza, animatora duszpasterstwa rodzinnego, organizatora sesji formacji apostolstwa świeckich, promotora apostolstwa słowa drukowanego[8]. W 1978 założył w Kigali Centrum Zdrowia Gikondo, a także Rwandyjską Akcję Rodzinną mającą na celu upowszechnianie naturalnych metod planowania rodziny[9]. Był przewodniczącym Związku Stowarzyszonych Ośrodków Medycznych w Kigali, a także kierownikiem Centrum Monitoringu Epidemii AIDS, programu opieki psychomedycznej i socjalnej chorych na AIDS[8]. Przez kilka lat pełnił funkcję sekretarza komisji ds. zdrowia oraz komisji ds. rodziny rwandyjskiego episkopatu[9]. Zarzuca się mu, że w tym czasie był „częścią establishmentu” reżimu Rwandy[11], aczkolwiek na jego obronę przytaczany jest argument, że w tym czasie nie piastował żadnego ważnego stanowiska w strukturach kościelnych w Rwandzie i nie miał realnego wpływu na sytuację w tym kraju[12]. W czasie ludobójstwa (kwiecień–lipiec 1994) nie był obecny w Rwandzie. We wrześniu 1993 wyjechał z niej w celu odbycia roku formacyjnego. Przebywał w Jerozolimie, następnie na stażu ultrasonografii w Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, w końcu na intensywnym kursie języka włoskiego w Rzymie[13]. W 1994 był uczestnikiem Synodu Specjalnego dla Afryki w charakterze eksperta w dziedzinie rozwoju i problemów rodziny[9]. 13 lipca 1994[14] na czas nieobecności nuncjusza apostolskiego[8] został mianowany wizytatorem apostolskim w Rwandzie[14]. Funkcję w afrykańskim państwie pełnił po zakończeniu wojny domowej[8] od sierpnia 1994 do marca 1996[13]. Od 1981 zajmował stanowisko przełożonego Delegatury Misyjnej Księży Pallotynów w Rwandzie. W latach 1988–1991 był przełożonym nowo utworzonej regii, w skład której wchodziły Rwanda, Zair i Belgia. Objął również urząd przewodniczącego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych w Rwandzie[9].
Po powrocie z Afryki był w latach 1996–2003 przełożonym Regii Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego we Francji oraz członkiem Rady Misyjnej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych we Francji[15]. W 2004 objął funkcję rektora Pallotyńskiej Prokury Misyjnej w Brukseli[8].
W 2001 współzakładał Federację Afrykańskiej Akcji Rodzinnej, w której pełnił funkcję sekretarza[8].
_01.jpg)
_01.jpg)
22 stycznia 2005 papież Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym Tepelty i jednocześnie sekretarzem pomocniczym Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów oraz przewodniczącym Papieskich Dzieł Misyjnych[16]. Święcenia biskupie otrzymał 19 marca 2005 w kaplicy Papieskiego Kolegium Urbanianum w Rzymie. Udzielił mu ich kardynał Crescenzio Sepe, prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów, któremu asystowali arcybiskup Stanisław Dziwisz, sekretarz Jana Pawła II, i arcybiskup metropolita Kigali Thaddée Ntihinyurwa[15]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Maior est Deus” (Bóg jest większy)[17].
24 maja 2008 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji warszawsko-praskiej, pozostawiając mu tytuł arcybiskupa[18][19]. Ingres do bazyliki katedralnej św. Michała i św. Floriana w Warszawie, w trakcie którego kanonicznie objął diecezję, odbył 28 czerwca 2008[17]. We wrześniu 2013 media podały, że nie odwołał ani nie ograniczył w posłudze duszpasterskiej podległego mu proboszcza parafii na Tarchominie pomimo ciążących na nim zarzutów prokuratorskich o molestowanie seksualne ministrantów, a także skazującego wyroku sądu pierwszej instancji. Kapłan został odwołany z urzędu dopiero po ujawnieniu sprawy przez media[20]. Decyzję o niezawieszeniu duchownego w czynnościach tłumaczono odległością czasową od zarzucanych mu czynów i brakiem bezpośredniego zagrożenia w związku z niepodejmowaniem przez niego pracy z małoletnimi[21]. 8 grudnia 2017 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa diecezjalnego warszawsko-praskiego[22][23].
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został przewodniczącym Zespołu Ekspertów ds. Bioetycznych, wszedł w skład Komisji Duszpasterstwa, Komisji ds. Misji i Rady ds. Rodziny[24], a w 2014 został wybrany do Rady Stałej jako biskup diecezjalny[25]. Objął ponadto funkcję członka Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”[24].
4 lipca 2009 Benedykt XVI mianował go konsultorem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów[26]. W tym samym roku decyzją papieża został mianowany uczestnikiem zgromadzenia specjalnego II Synodu dla Afryki[8]. W 2015 wziął udział w synodzie biskupów na temat rodziny[27]. W 2017 papież Franciszek zlecił mu udanie się do Medziugoria w charakterze specjalnego wysłannika Stolicy Apostolskiej w celu rozpoznania sytuacji duszpasterskiej i potrzeb pielgrzymów, a także wskazania ewentualnych inicjatyw duszpasterskich do podjęcia w przyszłości[28][29]. 31 maja 2018 został mianowany przez papieża Franciszka wizytatorem apostolskim o charakterze specjalnym dla parafii w Medziugoriu[30][31]. 22 lipca 2018 uroczystą Eucharystią zainaugurował posługę w Medziugoriu[32].
Konsekrował biskupów pomocniczych warszawsko-praskich: Marka Solarczyka (2011) i Jacka Grzybowskiego (2020). Ponadto był współkonsekratorem podczas sakr nuncjuszy apostolskich w krajach afrykańskich: George′a Antonysamy′ego (2005) i Michaela Blume′a (2005), a także arcybiskupa metropolity białostockiego Tadeusza Wojdy (2017)[10].
W 2021 był kilkukrotnie hospitalizowany[33][34][35]. Zmarł 13 sierpnia 2021 w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA w Warszawie[36]. 20 sierpnia 2021 po mszy pogrzebowej w bazylice katedralnej św. Michała Archanioła i św. Floriana Męczennika w Warszawie został pochowany w znajdującej się w jej podziemiach krypcie[37].
W 2015 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski[38][39], natomiast prezydent RP Aleksander Kwaśniewski w 2002 odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[40]. Od prezydenta Portugalii Aníbal Cavaco Silva w 2008 otrzymał Order Zasługi II klasy[41].
W 2011 otrzymał tytuł honorowego obywatela Warszawy[42].
Został laureatem Nagrody im. ks. bp. Romana Andrzejewskiego za rok 2019[43].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
