Loading AI tools
polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Stanisław Kamiński (ur. 17 kwietnia 1886 w Jaworznie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
 | |
 pułkownik artylerii | |
| Pełne imię i nazwisko |
Feliks Stanisław Kamiński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 kwietnia 1886 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1936 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       .gif){kind=small}    | |
.JPG)
Urodził się 17 kwietnia 1886 w Jaworznie, w rodzinie Jana i Balbiny z Borowczyków[1]. Ukończył szkołę powszechną w Jaworznie, następnie Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, początkowo na Wydziale Lekarskim, po czym przeniósł się na Wydział Filozoficzny, który ukończył w 1914.
Od 1 stycznia 1912 był członkiem Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej, 8 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w V batalionie, a od lutego 1915 był podporucznikiem w 1 pułku artylerii. Uczestniczył we wszystkich bitwach I Brygady (nad Styrem, pod Stochodem, pod Kostiuchnówką). Za odwagę i bohaterstwo podczas ofensywy rosyjskiej z 4 lipca 1916 złożono wniosek o odznaczenie Orderem Wojennym Virtuti Militari. Po kryzysie przysięgowym, 17 września 1917 został wcielony do Armii Austro-Węgier. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. U kresu wojny w październiku uczestniczył w rozbrajaniu Austriaków w Krakowie.
8 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 15 listopada 1918 z tymczasowym zatwierdzeniem stopnia porucznika nadanego przez generała Bolesława Roję[2][3]. Najpierw pracował w Dowództwie WP w Krakowie, następnie został przydzielony do pociągu pancernego „Piłsudczyk” i Inspektoratu Artylerii w Warszawie. Służył w 2 pułku artylerii polowej Legionów, od lutego 1919 jako adiutant II Brygady Artylerii, od 6 maja 1920 dowódca I dywizjonu. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej: w walkach o Mińsk, o Borysów, nad Berezyną, w odwrocie do Warszawy i pościgu do Berezyny. Za bohaterstwo okazane w wojnie otrzymał 17 maja 1922 Krzyż Srebrny Virtuti Militari. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Nadal służył w 2 pap Legionów w Kielcach, gdzie od 1921 był zastępcą dowódcy pułku. Od 28 maja do 9 października 1924 był odkomenderowany na kurs dowódców pułków w Toruniu[4].
Podczas przewrotu majowego kierując I dywizjonem pułku 13 maja 1926 udał się do stolicy, uczestniczył w walkach po stronie Marszałka Józefa Piłsudskiego, a 22 maja ta jednostka powróciła do Kielc bez odniesionych strat. W sierpniu 1926 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa gabinetu Ministra Spraw Wojskowych[5]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1927 i 17. lokatą w korpusie oficerów artylerii[6]. Od 26 sierpnia 1930 był oficerem sztabowym do zleceń I wiceministra Spraw Wojskowych. 12 maja 1932 został mianowany dowódcą 1 pułku artylerii przeciwlotniczej w Warszawie. Od 24 lipca 1933 pełnił równocześnie obowiązki dowódcy 11 Grupy Artylerii. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. Orzeczeniem komisji wojskowo-lekarskiej przy ministrze spraw wojskowych dla wojskowych zawodowych z 14 stycznia 1936 został uznany za zupełnie i trwale niezdolnego do służby wojskowej[8]. Z dniem 31 marca 1936 został przeniesiony w stan spoczynku[9].
W 1929 został prezesem Towarzystwa Przyjaciół „Miasta-Ogrodu Czerniaków”, łącząc tę funkcję z funkcją prezesa Spółdzielni Oficerskiej „Sadyba”[10]. W 1936 został przeniesiony w stan spoczynku. Wszedł w skład zarządu Polskich Zakładów Optycznych[11].
Po ataku III Rzeszy na Polskę ewakuowany wraz z przedsiębiorstwem na południowy wschód. Po agresji ZSRR na Polskę został w okolicach Lwowa wzięty do niewoli sowieckiej. Był przetrzymywany w obozie starobielskim. W 1940 wraz z innymi jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i zamordowany strzałem w tył głowy przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Jego szczątki spoczywają w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[12].
27 października 1923 ożenił się z Marią Plutyńską[13], z którą miał dwóch synów: Krzysztofa Huberta (ur. 1926) i Pawła Józefa (ur. 1928) oraz córkę Barbarę (ur. 1935).
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie na stopień generała brygady[14][15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16][17].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” Feliks Kamiński został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Szkole Podstawowej im. św. Maksymiliana Marii Kolbe w Pusznie Godowskim[25]. Ponadto został upamiętniony na tablicy pamiątkowej przy Dębie Pamięci w Jaworznie, zbiorowo honorujących dziewięć ofiar zbrodni katyńskiej[26].
9 września 2017 został patronem ulicy Jaworznie w miejsce Oskara Langego[27].
Patron 18. Zamojskiego Pułku Przeciwlotniczego w Sitańcu[28].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
