Dwunasty Kneset

Dwunasty Kneset – dwunasta kadencja parlamentu Izraela odbywająca się w latach 1988–1992.

Wybory odbyły się 1 listopada 1988, a pierwsze posiedzenie parlamentu miało miejsce 21 listopada 1988.

Oficjalne wyniki wyborów

Osobny artykuł: Wybory parlamentarne w Izraelu w 1988 roku.

	Partia	Głosy	Procent	Mandaty
	Likud (ליכוד)	709.305	31,1%	40
	Koalicja Pracy (Ma’arach, המערך)	685.363	30,0%	39
	Szas (ש"ס)	107.709	4,7%	6
	Agudat Israel (אגודת ישראל)	102.714	4,5%	5
	Ratz (רצ)	97.513	4,3%	5
	Narodowa Partia Religijna (Mafdal) (מפלגה דתית לאומית-מפד"ל)	89.720	3,9%	5
	Hadasz (Demokratyczny Front na Rzecz Pokoju i Równości) (החזית הדמוקרטית לשלום ולשוויון)	84.032	3,7%	4
	Techijja (תחיה)	70.730	3,1%	3
	Mapam (מפ"ם -מפלגת הפועלים המאוחדת)	56.345	2,5%	3
	Comet (צומת)	45.489	2,0%	2
	Moledet (מולדת)	44.174	1,9%	2
	Szinui (שינוי)	39.538	1,7%	2
	Sztandar Tory (דגל התורה)	34.279	1,5%	2
	Progresywna Lista dla Pokoju	33.279	1,5%	2
	Arabska Partia Demokratyczna	27.012	1,2%	1
	Razem	2.283.123	100,0%	120

Posłowie

Posłowie wybrani w wyborach^[1]:

Partia	Posłowie
Likud	Aharon Abuchacira, Sza’ul Amor, Mosze Arens, Ze’ew Binjamin Begin, Elijjahu Ben Elisar, Jigal Kohen, Chajjim Korfu, Sara Doron, Micha’el Etan, Owadja Eli, Gidon Gadot, Josef Goldberg, Pinchas Goldstein, Pesach Grupper, Cachi Hanegbi, Jigga’el Hurwic, Mosze Kacaw, Uzzi Landau, Dawid Lewi, Uri’el Lin, Dawid Magen, Jehoszua Maca, Dan Meridor, Roni Milo, Jicchak Moda’i, Binjamin Netanjahu, Mosze Nissim, Ehud Olmert, Gidon Patt, Jehuda Perach, Re’uwen Riwlin, Jehoszua Saguj, Ja’akow Szamaj, Icchak Szamir, Awraham Szarir, Ariel Szaron, Dow Szilanski, Zalman Szowal, Dan Tichon, Ari’el Weinstein
Koalicja Pracy	Nawa Arad, Szoszanna Arbeli-Almozlino, Chajjim Bar-Lew, Micha’el Bar-Zohar, Uzzi Baram, Josi Belin, Binjamin Ben Eli’ezer, Eli Ben-Menachem, Awraham Burg, Ra’anan Kohen, Eli Dajan, Refa’el Ederi, Arje Eli’aw, Gedalia Gal, Micha Goldman, Efrajim Gur, Mordechaj Gur, Micha’el Charisz, Szelomo Hillel, Awraham Kac-Oz, Jisra’el Kesar, Dawid Liba’i, Nawaf Masalaha, Chaggaj Merom, Ora Namir, Icchak Nawon, Szimon Peres, Amir Perec, Icchak Rabin, Chajjim Ramon, Mosze Szachal, Szimon Szitrit, Awraham Szochat, Edna Solodar, Ja’akow Cur, Szewach Weiss, Ezer Weizman, Gad Ja’akowi, Emanu’el Zisman
Szas	Josef Azran, Szelomo Dajan, Arje Gamliel, Ja’ir Lewi, Jicchak Perec, Refa’el Pinchasi
Agudat Israel	Mosze Ze’ew Feldman, Szemu’el Halpert, Eli’ezer Mizrachi, Menachem Porusz, Awraham Werdiger
Ratz	Szulammit Alloni, Ran Kohen, Josi Sarid, Mordechaj Wirszubski, Dawid Zucker
Narodowa Partia Religijna	Jigal Bibi, Zewulun Hammer, Jicchak Lewi, Chanan Porat, Awner-Chaj Szaki
Hadasz	Charlie Biton, Taufik Tubi, Me’ir Wilner, Taufik Zi’ad
Techijja	Ge’ula Kohen, Juwal Ne’eman, Eli’ezer Waldman
Mapam	Hussein Faris, Chajjim Oron, Ja’ir Caban
Comet	Refa’el Etan, Jo’asz Cidon
Moledet	Ja’ir Sprinzak, Rechawam Ze’ewi
Szinui	Awraham Poraz, Amnon Rubinstein
Sztandar Tory	Mosze Gafni, Awraham Rawic
Progresywna Lista dla Pokoju	Muhammad Mi’ari
Arabska Partia Demokratyczna	Abdulwahab Darawsze

Zmiany

Zmiany w trakcie kadencji^[1]:

Następca	Poprzednik	Partia	Data
Micha’el Kleiner	Jigal Kohen	Likud	6 grudnia 1988
Haszem Mahameed	Me’ir Wilner	Hadasz	10 stycznia 1990
Gerszon Szafat	Juwal Ne’eman	Techijja	30 stycznia 1990
Eljakim Ha’ecni	Eli’ezer Waldman	Techijja	31 stycznia 1990
Muhammad Naffa	Taufik Zi’ad	Hadasz	14 lutego 1990
Tamar Gożanski	Taufik Tubi	Hadasz	4 lipca 1990
Chajjim Kaufman	Zalman Szowal	Likud	8 października 1990
Salih Tarif	Ezer Weizman	Partia Pracy	3 lutego 1992
Limor Liwnat	Chajjim Korfu	Likud	14 kwietnia 1992

Historia

Najważniejszym wydarzeniem była wojna w Zatoce Perskiej, trwające palestyńskie powstanie Intifada oraz początek procesu pokojowego z Palestyńczykami.

Podczas pierwszych piętnastu miesięcy funkcjonował rząd jedności narodowej, chociaż Likud mógł stworzyć rząd mniejszościowy. Rząd został zmuszony do ustąpienia po tym, jak Kneset nie udzielił mu wotum zaufania (15 marca 1990). Wówczas został sformowany mniejszościowy rząd Icchaka Szamira z Likudu.

W tym okresie Palestyńczycy wyładowywali swoją wściekłość podczas walk i zamieszek w Samarii, Judei i w Strefie Gazy. Doszło także do kilku poważnych zamachów terrorystycznych. Należy to wspomnieć rozmyślne zrzucenie do wąwozu autobusu jadącego drogą 405 z Tel Awiwu do Jerozolimy. Zginęło wówczas 14 pasażerów. Do bardzo poważnych należały zajścia na Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie, podczas których zginęło 20 Palestyńczyków, a 53 osoby zostały ranne. 20 maja 1990 Ami Popper zamordował 7 palestyńskich robotników w Riszon le-Cijjon.

15 maja 1989 rząd ogłosił inicjatywę pokojową, która była pierwszym sygnałem ze strony Izraela o możliwości rozpoczęcia rozmów pokojowych z Palestyńczykami. Jednak w owym czasie Izrael nie widział możliwości rozmawiania z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Rząd jedności narodowej był podzielony na tle różnicy zdań odnośnie do sposobu prowadzenia negocjacji, natury zawartego porozumienia i celów do których powinien dążyć Izrael.

Podczas wojny w Zatoce Perskiej na terytorium Izraela spadło co najmniej 40 irackich rakiet Scud. Na życzenie Stanów Zjednoczonych, Izrael pozostał bierny. Po zakończeniu wojny proces pokojowy nabrał tempa. Pod koniec października 1991 została zwołana konferencja pokojowa w Madrycie, stolicy Hiszpanii. Jej następstwem były dwustronne rozmowy otwarte między Izraelem i jego arabskimi sąsiadami. Przez bardzo długi czas odmawiał jakichkolwiek rozmów bezpośrednich lub pośrednich z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Wszystkie te negocjacje i rozmowy znajdowały swoje odbicie na posiedzeniach plenarnych Knesetu.

W następstwie rozpoczętego procesu pokojowego nastąpiła znaczna poprawa pozycji Izraela na arenie międzynarodowej. Nastąpił wzrost liczby państw utrzymujących z Izraelem stosunki dyplomatyczne. Zmniejszyła się także siła oraz nacisk arabskiego bojkotu. Przez cały ten czas Stany Zjednoczone były głównym motorem procesu pokojowego.

Pod koniec kadencji dwunastego Knesetu nastąpił kryzys w stosunkach pomiędzy Izraelem a Stanami Zjednoczonymi. Wynikało to z faktu, że USA przyznały Izraelowi 10 miliardów USD pożyczki na absorpcję nowych imigrantów, została ona jednak obłożona warunkami wstrzymania osadnictwa w Samarii i Judei.

Z innych wydarzeń tego okresu można wymienić imigrację z ZSRR, a później z republik dawnego Związku Radzieckiego. Kneset stanął przed problemami absorpcji tak licznej imigracji. W maju 1991 ewakuowano z Etiopii do Izraela 15 tys. etiopskich Żydów („operacja Salomon”).

W dalszym ciągu parlament zajmował się kwestią umieszczenia nadajnika „Głosu Ameryki” w Arawie. Pod dyskusję plenarną trafiły także problemy przemocy w rodzinie, bicie dzieci, bieda dzieci i przemoc wśród młodzieży. Napotkano także na problemy z adopcją dzieci za granicą oraz z zagranicznymi robotnikami w Izraelu. Po raz pierwszy w Knesecie poruszono kwestię AIDS. Raporty „Betzelem” objawiły przypadki łamania praw człowieka w Izraelu.

W tym okresie w Izraelu uruchomiono drugi kanał telewizji, w którym rozpoczęto nadawanie bezpośrednich transmisji z posiedzeń Knesetu. Funkcjonować zaczęła również telewizja kablowa.

Dwudziesty trzeci rząd (1988–1990)

Dwudziesty trzeci rząd został sformowany przez Icchaka Szamira w dniu 22 grudnia 1988.

Rząd upadł po głosowaniu w sprawie braku zaufania (15 marca 1990).

Dwudziesty czwarty rząd (1990–1992)

Dwudziesty czwarty rząd został sformowany przez Icchaka Szamira w dniu 11 czerwca 1990.

Zobacz też

• Ustrój polityczny Izraela
• Partie polityczne w Izraelu

Przypisy

1. Members of the Twelfth Knesset. knesset.gov.il. [dostęp 2015-12-27].